Zweden 23

Arnäsleden

Zo, de Arnäsleden zit er bijna op. Drie prachtige dagen en nog een stukje te gaan.

Zondag vertrok ik vroeg, ik had een weggetje gevonden dat schuin naar de trail liep. Toch had ik na al die jaren Zweeds even over het hoofd gezien dat Höglandeberget zowel het woord hög (hoog) als berget (de berg) bevat, dus ja, ik mocht meteen aan de bak.
De pijn die ik tot de dag voor vertrek in mijn knie had gehad, was geheel verdwenen, toch spanning waarschijnlijk. Ook de vermoeidheid door een weekje griep was weg. Wat kunnen twee echte rustdagen in bus en trein dan goed doen.
Het is een rare gewaarwording hier. Alles lijkt ontzettend droog en knippert onder je voeten. De zon schijnt de hele dag op je kop en het zweet loopt over je rug. En dan ineens stuit je weer op een homp sneeuw waar je doorheen moet en besef je dat het niet droog is maar juist heel nat.
Over dat de trail aardig begroeid is, dat kan ik echt beamen. Af en toe is het echt dat je je door boompjes moet worstelen of je onder doorgezakte bomen mag manoeuvreren.
Helaas veroorzaken mijn andere zooltjes blaren, die ik al in geen tijden meer gehad heb. Mijn beide kleine tenen zijn nu tweemaal zo groot. Flink afplakken dus.
De eerste dag eindig ik bij een schattige stuga. Ik had er zo in kunnen wonen. Alles erop en eraan. Aan het eind van de dag kwam een echtpaar even checken of het hout al droog was wat ze eerder hadden gekloofd. Verder is het stil. Heel stil. Volgens het gastenboek was de laatste bezoeker twee weken geleden, die daarvoor in 2022.

Stuga

Dag twee begint vroeg. Al rond drie uur begint het licht te worden en om vijf uur vind ik het wel welletjes. Dit stuk van de trail is iets pittiger. Veel begroeiing, rotsen en waterige paden. Want ja, sneeuw dat smelt geeft water, en water op het pad geeft soms moeras en soms een modderpoel.
Ook kom ik langs de Räckebergsgrottan, een 34 meter lange en 7,5 meter hoge tunnelgrot. Wat een reusachtig ding. Leuk ook dat hij op een berg staat en je er eerst nog even naar toe mag klimmen.

Tunnelgrot

Ik heb nog een functie gevonden van wandelstokken. Naast ondersteuning, balans, controleur voor droge voeten, bomen & struiken aan de kant duwen, tentpaal, wasrek, helpen ze ook om slangen vroegtijdig te spotten. Waarschijnlijk ben ik onderweg op een adder gestuit. Gelukkig was hij al gewaarschuwd door mijn stok.
Ik stuitte op een shelter met twee brede banken en een tafeltje. Prima plek om te overnachten. Wel wat lastig om water te pakken onderaan het meer maar goed, met wat acrobatische trucjes kom je een heel eind.
Om acht uur kwamen de eerste muggen even kijken maar ik had mijn tent als klamboe omgedoopt. Zo fijn dat er verder gewoon nergens muggen zijn.

Dag drie, oef wat begin ik weer stijf. Gelukkig wordt mijn rugzak steeds wat lichter, lekker dooreten dus. Na de eerste kilometers rustig te hebben afgelegd stuit ik op een berenspoor. Het is leuk om dieren tegen te komen maar deze sla ik liever even over. Ik ben er meteen een toontje hoger van gaan zingen. Geen verrassingsmenu voor meneer beer vandaag.
Op een gegeven moment is het pad zo ontoegankelijk dat ik me er niet meer met mijn stokken door heen kan worstelen, ik kies om even de weg te volgen. Je merkt dat sommige stukken van het pad beter bijgehouden zijn dan andere. Ook door de winter liggen veel paaltjes omver. Ik ben blij dat ik hier niet over een maand loop, want dan zal alles nog veel groener zijn.
Ik word nog verwelkomd door een zwarte specht. Hij heeft echt een knalrode kuif.
Op het eind heeft de route een omweg. Ik volg netjes de paaltjes maar al gauw raak ik wel een beetje mijn oriëntatie kwijt omdat ik toch wel erg graag bij het beekje was uitgekomen. Achteraf zag ik op de kaart dat hij nu om het dorpje heen wordt geleid.
Geluk of ongeluk? Ik kom een vrouw met hond tegen en vraag of er nog een riviertje komt. Helaas niet. Maar ze loopt wel even met me mee, dan kan ik bij haar water krijgen. Supers! Ze vertelt dat ze vorig jaar een beer heeft gezien, de eerste sinds de 20 jaar dat ze hier woont. Geruststellend dus.
Volgeladen loop ik nog een laatste berg op. Er is een shelter maar niet bedoeld om in te slapen. Ik kijk straks nog wel even of ik een beter tent plekje vindt en anders gaat de tent gewoon in de shelter. Ik heb wel een grandioos uitzicht!

Uitzicht

Morgen mag ik nog 10 kilometer van de Arnäsleden lopen en dan keer ik terug naar Örnsköldsvik. Ik heb er maar hetzelfde hostel geboekt omdat ik anders te veel kilometers moet maken om de stad uit te komen. Ook zijn mijn voeten daar wel aan toe. Tot de volgende blog, dan vanaf de Höga Kustenleden!

(ik heb een selfie maar even achterwege gelaten omdat ik een aardig rode kop heb gekregen…ja, ik was de zonnebrandcrème vergeten 🤭)

Zweden 23

Voorbereidingen Höga Kusten

Nog maar een week, na een lange winterslaap mogen we weer op avontuur. Dit maal, je raad het vast, weer Zweden. Vorig jaar de bergen aan de Noorse grens, dit jaar de hoge kust aan de oostkant. Dit gebied heet de Höga Kusten en staat bekend als werelds hoogste kustlijn. Het land ligt 286 meter boven de zeespiegel en deze massa stijgt ongeveer 8mm per jaar. Ook staat het gebied sinds 2000 op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Het plan is om de Höga Kustleden (127km), Arnäsleden (70km) en Världsarvsleden (100km) te lopen en te zien waar ik uitkom. Wandelpaden genoeg. Meer informatie over deze trails kan je hier lezen.

Mijn bagage heeft dit jaar een paar kleine aanpassingen, onder andere een nieuw slaapmatje met een betere isolatiewaarde.

Geen Flixbus dit jaar maar Interrail. Een nachttrein vanuit Hamburg naar Stockholm inclusief bed. Erg benieuwd hoe dit gaat bevallen.

Alle grote spullen voor in de tas
Höga Kusten

Hopelijk kan ik deze maand gebruiken om mijn Zweeds in de praktijk te oefenen. Na bijna drie jaar Duolingo (app), Linq (app), Italki (online les door natives), een Zweedse cursus, Zweedstalig boeken en films en natuurlijk heel veel Zweedse gesprekken met mezelf, wordt het nodig tijd.

Ook dit jaar zal ik weer bloggen en neem je graag mee door de prachtige Zweesde natuur. Tot volgende week op de Höga Kusten!

Zweden 22

Vasaloppsleden & Bijzondere ontmoetingen

Vasaloppsleden

Daar staan we dan, vannacht geslapen tussen de 31ste en 32ste kilometer. En hoe kan je dat beter vieren dan met een lekkere lunch bij een bijna verlaten restaurant waarbij je zelf je bord mag vullen. Geen slim concept voor Merels met honger, goed bijgetankt dus. 

De serveerster snapte niet dat ik in Zweden alleen aan de wandel was op mijn verjaardag, ik kan me even geen mooier cadeau wensen. Dit is de derde dag op de Vasaloppsleden en het had van mij een strik mogen krijgen. Wat een verschil met de bergen. Doordat hier bijna geen wind staat, kom ik echt tot rust door de stilte. Ik begrijp nu waarom ik in de bergen niet echt handige keuzes maakte, overprikkeling door de herrie. 

De paden hier zijn autobreed maar onverhard. Erg fijn voor de voetjes, dat gaat nu vrij goed. Ik doe het rustig aan, niet langer dan een uur aaneen lopen en niet meer dan 20 km. Handig dat er elke kilometer een bordje staat. Het is hier zoals de Elfstedentocht in Nederland. Alles draait om de Vasaloppet, de langlaufrace van Sälen naar Mora. Dit is op de eerste zondag van maart en al vanaf 1922. Het toeristenseizoen is over en dat is wel te merken, op sommige locaties kon ik geen water krijgen of waren dicht. Maar dit maakt niets uit want de natuur is hier prachtig en de eindeloze bossen kunnen niet eindeloos genoeg zijn. 

Afgelopen twee nachten ben ik gewoon de bosjes in gesprongen om mijn tentje op te zetten. Het bos geeft beschutting en voelt al snel veilig. Regen is hier wel maar gelukkig ook droog weer en af en toe een zonnetje. Ik geniet. 

Nog niet veel wilds gezien en ook geen sporen nog. Wel veel eekhoorns. Bijna geen muggen en fluitende vogeltjes. Ook niet teveel mensen. Nog geen hikers tegengekomen, vooral veel mountainbikers. En dat snap ik wel want het is ook goed te fietsen. 

Ik ga nog even genieten van mijn taartje, heel veel liefs allemaal! 

Merel

Bijzondere ontmoetingen

JOKKMOKK 

26 AUGUSTUS TOT 1 SEPTEMBER

Voor  mijn vertrek naar Jokkmokk had ik contact met mijn host en had hem verteld dat ik een buiten gewonen intressen heb in het Sami volk.

Zelf is Juhán, mijn host, een sami en werkt bij een instelling die het handwerk van Sami wereld wijdverkoopt.

Hij vroeg me of ik de sleutel  van het appartement, op zijn werk wilde ophalen.

Vol intersse stapte ik binnen maar echt ver kwam ik niet ze waren druk. Wel werd ik uitgenodigt om s’avonds de opening van een tentoonstelling bij te wonen. Waar die opening over ging begreep ik niet helemaal, maar ach….

Goed eerst het appartement maar eens zoeken waar ik de komen dagen zou verblijven. Dat viel niet mee met mijn rugzak, warm en moe. Het zweet droop van mijn voorhoofd, blijkbaar zag ik er redelijk wanhopig uit want al snel werd ik aangesproken door een vriendelijke vrouw die me ongeveer de weg wees. De straat had ik inmiddels gevonden. Nu nog het nummer 1a zou toch makkelijk moeten zijn.

Dus, ik heel stoer met mijn telefoon zoeken op google maps. Dit had ik Merel al zou vaak zien doen, dat moest ik toch ook wel kunnen. Niet dus na drie rondjes, nog steeds in de zelfde straat, gooide ik mijn rugzak af en vroeg wanhopig aan een voorbij komende honden uitlater of hij wist waar 1a was. Gelukkig zijn de Zweden best wel een behulpzaam volkje en de man begon te zoeken en liep zelfs een flat binnen. En ja hoor daar zag ik de naam van Juhán en Jasmine.

Wat een heerlijkheid om door een grote harige witte kat begroet te worden. Inmiddels zijn we dikke maatjes.

Na een koele douche en wat rust Jokkmokk maar eens verkennen.

Laat nu juist in deze dagen de grote zomermarkt aan de gang zijn. Een verkleinde versie van de al eeuwen oude winter editie.

Maar het was tijd voor de opening. Vond mezelf wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Zoals wel vaker, als ik ergens tegenop zie of onzeker over ben is mijn motto: gewoon niet nadenken maar doen.

Daar stond ik in de rij om naar binnen te gaan, hoor ik achter me bekende klanken. Twee heren spraken met een onmiskenbaar Brabans accent over de tentoonstelling. Blijkbaar hebben we dezelfde intresse alleen kwam een van de heren hier al jaren. Veel tijd om te praten kregen we niet want de openings ceremonie begon.

Vrouwen in prachtige klederdracht hielden een toespraak in Zweeds en Samies. Bij het Zweeds ving ik wat woorden op maar de context ging aan me voorbij.

Achter mij stond een echtpaar met bloemen en spraken mij in het Nederlands aan. Ze vertelde me dat ze op 60 km van Jokkmokk wonen en al 3 jaar dit project financieel steunen.

Eindelijk begreep ik waar het allemaal om draaide. Er zijn twee Sami stammen die al jaren conflicten hebben wat maar niet opgelost wordt.

Twee vrouwen van iedere stam hadden contact met elkaar en bedachten een project ter verzoenining. Ze maken met elkaar traditionel kostuums die verhuurd worden voor allerhanden feestelijkheden.

De tentoonstelling laat een documentaire zien hoe dit in zijn werk gaat. Daarnaast zijn er prachtige foto’s gemaakt waar kostuums voor hangen.

En nog een leuk idee. Als een Sami wil protesteren draag hij zijn kostuum binneste buiten. Is weer eens wat anders dan een omgekeerde vlag.

In een korte tijd kreeg ik een overvloed aan informatie en bijzondere contacten. Als dat zo door gaat heb ik volgende week wel even nodig om tot rust te komen.

Mijn hoofd tolde en ik slaap de eerste nacht als een blok, zo voelde het.

Liggen er nog meer verassingen ergens achter een tipi?

Jullie lezen het de volgende keer,

Monique

Zweden 22

Terug de natuur in & Aanloop naar bijzondere ontmoetingen

Ten eerste, jullie kunnen weer een reactie plaatsen. Helaas heeft dit in de vorige berichten niet gewerkt door een fout.

Monique is ondertussen ook al een tijdje in het verre Noorden en zal dit weekend nog een stukje noordelijker trekken. Ze heeft ook over haar reis een stukje geschreven.

Terug de natuur in (Merel)

Na ook twee nachten in een jeugdherberg (spookherberg…er was bijna niemand) in Orsa te hebben geslapen trek ik vandaag opnieuw de natuur in. Vanaf Mora over de Vasaloppsleden

Hoe is het met de voet? Beter maar helaas nog steeds gevoelig. Ik ga dus lekker van de natuur genieten en kleine stukjes lopen. Het is hier nu een fijne temperatuur dus dat neemt een stuk makkelijker pauze. Ondertussen ben ik bezig om van brandnetels touw te maken en heb ik mijn houten haaknaald al gesneden. 

Mijn toevlucht langs een riviertje

Over twee dagen wordt ik weer een jaartje ouder, 32 alweer. Dat wordt een taartje met vers geplukte blauwe bessen (en hele blauwe vingers), frambozen en hallonbessen. 

Tot snel! Groene groet, Merel

Aanloop naar bijzondere ontmoetingen (Monique)

JOKKMOKK 26 AUGUSTUS – 2 SEPTEMBER

Daar ging Merel gisterochtend alleen de bergen in. Ik bleef achter om weggebracht te worden door de hostel houdster.

Daar begon mijn solo avontuur.

Van Storlien tot Jokkmokk is zo’n 800 km. Niet een enorme afstand als je bedenkt hoe groot Zweden is. Het wordt een ander verhaal als je dit met de trein gaat doen. Zweden heeft niet zo een uitgebreid spoorwegnet het is dus puzzelen hoe wat en waar. 

Je zult dwars door Zweden moeten om bij de Oostzee te komen waar je de meeste kans maakt op een goede verbinding naar het Noorden. Per 24 uur gaan er 2 treinen, 1 overdag en 1 nachts

Omdat ik de nachttrein wilde nemen had ik besloten om een tussenstop in Östersund in te lassen een badplaats aan het meer Storsjön en een groot meer was het. Prachtig toen ik later op de avond mijn reis voortzetten ondergaande zon en de langzaam in zettende nacht.

Avondlicht vanuit de trein

In Sundsfall stapte ik over op de nachttrein die propvol was. Na een slechte nacht (met een kotsende, snuivende puber) stapte ik in Murjek uit.

Ontbijt in Murjek

Een klein station, een trein naar Jokkmokk ging er niet. Ik haalde diep adem en mijn longen stroomde vol met zuivere Zweedse boslucht. Tot in mijn diepste vezels voelde ik het weer.

Bevrijding, rust en vooral ruimte.

Blijkbaar neemt het Zweeds ruimte gevoel bezit van je lichaam en geest wat maakt dat er mooie en wonderlijke dingen gebeuren.

Daarover schrijf ik de volgende keer.

Monique

Aankomst Jokkmokk
Zweden 22

Wordt dit al het eind?

Als ik één ding van de Camino naar Santiago heb geleerd is dat je alles los mag laten, het gaat toch altijd anders dan je denkt. Niet de makkelijkste les voor mij zoals de meeste van jullie weten. Toch stond ik gister weer op zo’n punt. Mijn planning moest aangepast worden.

Bij de bushalte?

Voor wie trouwens nog nieuwschierig is naar de route en alle zooi die ik in mijn tas heb (zo’n 15 kilo), ik heb een speciale pagina op mijn website hiervoor.

Eerst even terug naar dag drie en vier. Dag drie begon met regen, en dan niet gewoon van die lieve druppeltjes, nee, koude miezerregen die door de ijzige wind je binnen een paar tellen in een ijspegel verandert. Waar waren de bergen?  In de mist gehult, ik had niet meer dan 100 meter zicht. Toch moest ik er eentje over en gaf de wind me een zetje in de rug, ijsbillen dus. Bij een rusthut even al de regenkledij kunnen uittrekken en opwarmen. Het werd gelukkig droger en heb lekker kunnen doorlopen. Ik kwam riviertjes tegen van wel 10 meter breed waar ik overheen moest hoppen. Als extra uitdaging lagen de stenen vaak net onder het wateroppervlak. Geen idee hoe mensen dit doen zonder stokken. Ik kwam er ook maar drie deze dag tegen. Aan het eind bij berghut Helags een kop WARME thee gedronken. En dat met uitzicht op een ijzige gletsjer.

Ik besefte toen wel dat het niet zo gek was dat ik het ’s nachts koud had. Niet gek in een nogal luchtig tentje. Dit waren echte bergen.
Had ik van Monique alvast voor mijn verjaardag een mooi houtbewerkingsmesje gekregen, zit ik tot nu toe alleen nog maar boven de boomgrens.

Volg het pad

Mijn tentje had ik wat verderop gezet, net achter een heuveltje tegen de wind. Bij de rivier kon ik water halen. Heerlijk maar koud. Lag ik net in bed, hoor ik allemaal vreemde geluiden om de tent. Ik de rits openen, staat er op drie meter een rendier me aan te gapen. Rare beesten, en hij vast denken, rare mensen. Als je de Waterleiding duinen kent en de hoeveelheid damherten dan lijkt dit er toch wel een beetje op.

Dag vier begon nog net even een stukje kouder. Met ijsvingers je tent afbreken is toch een hele kunst. Maar na even lopen, kreeg ik het wel weer warm. Een mooi uiltje gezien op een paaltje. Hij bleef ook lekker zitten. Toen begon de ellende, ik maakte een misstap bij een spongetje en mijn voet kreeg een optater. Weer het spronggewricht bij mijn wreef. Hetzelfde waarmee ik de camino beëindigden. Pauze was nog geen optie dus pas bij de volgende hut mijn voet opnieuw kunnen intapen. Daar en op die berg kon ik niet blijven dus toch verder. De pijn zakte wat en als ik voorzichtig liep ging het. Ik had al besloten even van de route af te wijken voor boodschappen maar nu voelde dat ook veiliger.

Uiteindelijk een plek gevonden twee kilometer voor Ramundberget. Dit is vooral skigebied. Maar na een nachtje slapen was de voet nog stijf. Verder gelopen naar Bruksvallarna en daar in een café met een lekkere lunch de kaart erbij gepakt. Alle plannen van tafel want als ik zou doorlopen werd mijn voet niet beter en zou ik ook niet meer in de mogelijkheid zijn om gebruik te maken van het ov. Als je eenmaal ook je kwetsbaarheid voelt tussen die hoge bergen maakt dat je nederig en gaan bij mij de alarmbelletjes wel rinkelen dat dit geen spelletje is.

De bus naar het volgende plaatsje gepakt, Fünasdalen en daar een hostel geboekt voor twee nachten. Na een nachtje slapen heb ik besloten om door te reizen naar Mora, het eindpunt van mijn oorspronkelijke route. Na ook daar twee nachten rust te hebben gehad ga ik toch aan de Vasaloppsleden beginnen richting Sälen. Dat is minder hoog en stijl en meer in de bewoonde wereld. Voor nu veiliger dus. Meer rust en pauzes, meer plekjes voor me tent en meer beschutting. Voelt het als falen? Nee zeker niet, eerder als een wijze les.

Vandaag in Fünasdalen het fjällmuseum bezocht, over het gebied hier en het leven in de bergen (fjällen (fjällraven is een poolvosje, zo’n witte)). Zeer indrukwekkend om te zien wat voor maakten met primitieven middelen. Ook bijvoorbeeld berkenbastmandjes en manden van boomwortels.

Fjällmuseum

Nu nog even lekker lezen en mijn voetjes omhoog. Ik vermaak me wel 🙂

Lieve groetjes!

Ps. Helaas heb ik maar weinig foto’s om toe te voegen omdat ik deze met mijn fototoestel maak om mijn batterijen van mijn mobiel te sparen, die volgen dus nog.

Zweden 22

Door Noorwegen

Wat een achtbaan. Het eerste gedeelte van de reis zit er op. We zijn gearriveerd in Storliën, net over de grens in Zweden ten hoogte van Trondheim. Nog één nachtje slapen en dan scheiden onze wegen.

Wandelen of niet?
Na mijn vorige blog was er opeens de twijfel of ik wel kon lopen. Door een aanrijding met een bakfiets (met een dragqueen erin) liep ik een scheurtje in mijn kuitspier op en om dit op te vangen ben ik anders gaan lopen en overbelastte ik de aanhechting van mijn bovenbeenspier. Even goed rustnemen dus. Monique en de fysio hebben het losgemasseerd en dat hielp gelukkig wel. Het is nog wel stijf maar als ik met mijn wandelstokken loop, hoop ik er minder last van te hebben. Ik ga het zien, doe het rustig aan, geen haast en vooral de nadruk op in de natuur zijn en met de natuur leven. Ik kan altijd omkeren.

Dag 1.
We treinden al een dag eerder naar Groningen zodat we ons geen zorgen hoefden te maken over eventuele treinstoringen, stakingen of boeren. We verbleven bij Stee in de Stad, een leuk concept waar mensen werken met een afstand tot de arbeidsmarkt. We werden tot onze verrassing in de IJskamer geplaatst, een goed begin.

Dag 2.
Na een treinrit van bijna een uur kwamen we aan in Eemshaven. Een apart treinstation waarbij je aan het eind van de dijk uitstapt naast de zee. De nieuwe ferry hier naar Kristiansand konden we te voet makkelijk bereiken. Na Nederland nog even te hebben uitgezwaaid, hebben we lekker de rust opgezocht. 

Dag 3.
In Kristiansand aangekomen, konden we zo in de bus springen nadat de aardige chauffeur ons had verzekerd dat er een toilet aan boord was, wel handig bij een vijf uur lange rit. Op naar Oslo. Tijdens de rit hadden we mooi uitzicht op de fjorden en het ruige terrien. We kwamen met een stadsbus bij de airb&b en keken van vijf hoog, (toch nog wat beweging vandaag!) uit over de stad.

Uitzicht

Dag 4.
De dag in Oslo brachten we onder andere door in Viking Planet, een viruele wereld vol ‘echte’ Noorse mannen. Nu ook met twee vrouwen!

Dag 5.
Normaal gaat er rechtsstreeks een trein naar Trondheim maar er waren werkzaamheden waardoor we tweemaal moesten overstappen, in Kongsvinger en in Elverum. De trein-bus-treinreis was geweldig. De route volgde de rivier door de steeds hoger wordende bergen. We werden er helemaal blij van.
De airb&b was vrij apart. Enorm kleurrijk en vol kunst en tropische planten. En een tropisch temperatuurtje ook… dan reis je 5 dagen naar het noorden voor de kou 😉

Dag 6.
We hadden alleen nog een twee uur durende treinreis over naar Storlien. Na een rondje over de bekende brug Gamla Bybro en een wandeling langs de kleurlijke huisjes konden we lekker in het zonnetje bij de haven wachten op de trein.
Met de laatste inkopen legden we de eerste vijf kilometers af naar het startpunt van mijn route en tevens de berghut waar we de nacht zouden doorbrengen. Monique wordt morgen door de eigenaar naar hetstation gebracht omdat ze vroeg de trein naar Östersund moet pakken.

Kom maar op!

Laat het avontuur nu maar beginnen!

Monique zal ook af en toe wat insturen met haar avonturen in Jokkmokk en de Höge kusten die ik in de blog zal plakken.

Zweden 22

Voorbereidingen Zweden 2022

Voorbereidingen Zweden 2022. De stilte van het bos slaat een veilig deken om mij heen. Hier ben ik één met de natuur. De wind heeft mijn gedachten meegenomen. Ik kom thuis. Hier klopt het als een ‘bos'”.

Hej hej!

Nog maar twee maanden voor vertrek! Wat eerst zo ver weg leek begint nu in zicht te komen. Het wordt dit jaar opnieuw Zweden maar nu te voet. 

Samen met Monique zal ik de nieuwe ferry tussen Groningen en Kristiansand nemen. Na een bezoek aan Oslo en Trontheim reizen we met de trein oostwaarts. Bij Storlien (Zweden) begint mijn wandeltocht en trekt Monique verder omhoog om het gebied van de Sami’s te ontdekken. 

Ik zal zuidwaarts langs de grens trekken via de Södra Kungsleden. Het onbekende broertje van de populaire Kungsleden in noord Zweden. Het is een trail met vrij weinig tot geen voorzieningen. Een leuke uitdaging om zo zelfvoorzienend mogelijk het gebied door te trekken. 

Ik ben al druk bezig met maaltijden voor minimaal twee weken klaar te maken in de droogoven, zoals bananen (15 gepropt in een zipperzakje!), pasta en dahl. De porties zo klein mogelijk maar met zoveel mogelijk energie. Ik ben enorm benieuwd op hoeveel kilo ik ga uitkomen. 

Mijn nieuwe schoenen en inlegzooltjes ben ik aan het inlopen, de voetjes worden weer ingesmeerd met kamperspiritus, de afstand wordt langzaam opgevoerd en het gewicht in de rugzak aangevuld. Met bepakking lopen vraagt behoorlijk wat en ik wil het graag langzaam kunnen opbouwen om overbelasting te voorkomen. 

Extra info over de voorbereiding en route vind je op mijn website. Ik vul dit aan in de loop van de voorbereidingen tot vertrek. Onderweg hoop ik toch af en toe een blog eruit te kunnen sturen maar ontvangt is daar niet vanzelfsprekend. Ik kijk er erg naar uit ook al is het ook reuze spannend. 

Tot snel!

Hej då!

Voorbereidingen Zweden 2022
Overige reizen

“Langlauf-vakantie” januari 2020

[English below]

Via Effe Weg vertrokken Monique en ik zaterdag ochtend om half 5 vanuit Zandvoort. Via een tussenstop waarbij we over moesten stappen reden we met een halfvolle bus (26 man) naar onze eindbestemming in Beieren (Duitsland). Bayerisch Eisenstein wat tegen de Tsjechische grens ligt.

Bord Tsjechische grens
Monique aan het langlaufen

Er bleek helaas weinig tot geen sneeuw te liggen, één van de vele loipes was open. We gingen de eerste dag met vier man spullen halen, de rest kwam om te wandelen. Met voor de eerste keer skiën onder de schoenen voelde ik me toch wel wat onstabiel. Alsof je schaatsen om hebt en deze voorwaarts moet bewegen. Er zoefde mensen langs die met schaatsbewegingen de berg opgingen. We volgden twee sporen waar de latten invielen. Stiekem smokkelde ik, door mezelf de heuvel op te trekken met mijn armen. Monique had meer ervaring en legde gelukkig wat techniek uit. De kwaliteit van de sneeuw bleek slecht te zijn, het was bijna ijs. Door de omstandigheden zouden we pas de volgende dag les krijgen waardoor we nu wat mochten uitproberen. Ik vond het maar eng. Vooral op het eind, we moesten een heuvel af wat erg snel ging. De skilatten uit elkaar houden was nog het meest lastige.

De volgende dag kregen we te horen dat de les niet doorging omdat de instructeur het onverantwoord vond om met deze kwaliteit sneeuw les te geven. Er zou de hele week ook geen nieuwe sneeuw meer vallen. Helaas voor ons, de uitrusting ging weer terug en we gaven ons over aan het idee dat het een wandelreis zou worden. Ook heerlijk, maar wel anders dan verwacht.

IJs genoeg
Merel in de zon

In het gebied waren verschillende wandelingen gemarkeerd en we werden op de eerste drie dagen naar verschillende plaatsen gebracht. Ik bleef heel lang verbaast over het feit dat een normaal bospad ook erg glad kan worden. Het klopte gewoon niet in mijn hoofd. Dus toch een soort van langlauf-bewegingen, alleen dan op schoenen. De laatste drie dagen kozen we ervoor onze eigen gang te gaan. Het liep toch een stuk rustiger als je niet om op een bepaalde tijd bij de bus te moeten zijn.

Twee maal ben ik de rivier in geplonsd om de heerlijke kou te beleven. Lang leve onze wekelijke duik in de zee en de Wim Hof Methode. Het geeft me echt even het gevoel dat je voluit leeft en helemaal in het moment bent.
Verder hebben we de tijd genomen om ons in cafeetjes te settelen met onze tekenspullen. Dagelijks maken we een tekening voor de app ‘Sketch a Day’ waar er per dag een thema wordt gegeven. Je kunt deze tekeningen bekijken op mijn instagram account waar ik ze ook plaats, zie onderaan dit bericht.

Merel aan het baden
Merel in de sneeuw

De week was toch wel snel om, maar we waren ook wel toe om weer terug te gaan. Het blijft altijd een raar gevoel, zodra je weer thuis bent wil je meteen weer op reis. Dit keer helaas nog geen echte wintersport, volgende beter. Al met al een heerlijke reis om er even uit te zijn en toch nog wat zon te pakken in de donkere winter maanden.

Langlauf vacation 2020 [English]

With the organization Effe weg, Monique and I left on a Saturday morning at half past 5 from Zandvoort. With a stopover where we had to change busses, we drove with a half-full bus (26 people) to our final destination in Bavaria (Germany). Bayerisch Eisenstein, which is close to the Czech border.

Unfortunately there was barely snow, only one of the many loipes was open. The first day we (4 of the group) went to the village to get our stuff, the rest came for walking. Skiing under my shoes for the first time made me feel a bit unstable. As if you have skates on and have to move them forward. People whizzed past, skating up the mountain. We followed two tracks where the battens fell in. Secretly I smuggled, pulling myself up the hill with my arms. Monique had more experience and luckily for me, explained some technique. The quality of the snow turned out to be poor, it was almost ice. Due to the circumstances we would not get lessons until the next day, so we were allowed to try something out. I thought it was scary. Especially at the end, we had to go down a hill. Keeping the skis apart was the most difficult part.

The next day we were told that the lesson was canceled because the instructor found it irresponsible to teach now with this quality snow. No new snow would fall all week. Unfortunately for us, the gear went back and we gave in to the idea that it was going to be a hiking trip. Also delicious, but different than expected.

Several hikes were marked in the area and we were taken to different places on the first three days. For a long time I was amazed at the fact that a normal forest path can also become very slippery. It just didn’t make sense in my head. So some kind of cross-country movement, only on shoes. For the last three days we chose to do our own thing. It was a lot more relaxed if you did not have to be at the bus at a certain time.

Twice I plunged into the river to experience the wonderful cold. All thanks to our weekly dive in the sea and the Wim Hof Method. It really gives me the feeling that you are living to the fullest and are completely in the moment.
We also took the time to settle down in cafes with our drawing supplies. Every day we made a drawing for the app “Sketch a Day” where a theme is given each day. You can view these drawings on my instagram account where I post them, see at the bottom of this post.

Soon the week was over, but we were also ready to go back. It always remains a strange feeling, as soon as you return home you immediately want to travel again. This time unfortunately no real winter sports, next time better. Conclusion, a wonderful trip to get away from it all and still catch some sun in the dark winter months. But never with a group of people in a bus ; )

Instagram account

Tekeningen instagram
Nieuws

Boek release: ‘Leegte’

Het is een tijdje stil geweest maar ik heb niet stil gezeten na mijn camino avontuur en fietsvakanties. Mijn fictieve autobiografie, inclusief mijn reis in Spanje en tekeningen van handen wordt begin volgend jaar gedrukt! Een herstelverhaal wat mij door diepe dalen heeft geleidt en langs de toppen van bergen heeft gevoerd.

Klik hier voor meer informatie.

In januari zal ik mijn eerste ervaringen van wintersport met jullie delen. Ik heb er zin in!

Santiago

Nog drie weken

Sloterdijk - Haarlem
Sloterdijk – Haarlem

Nog drie weken. Het is niet meer daar ergens in april volgend jaar, nee het komt nu opeens snel dichtbij. Vandaag liep ik van Sloterdijk naar Haarlem, bepakt met backpack en bleef in mijn gedachte gang hangen dat het tijd wordt voor een eerste bericht. Ook om jullie alvast op de hoogte te brengen dat ik ga, wanneer ik ga en waar jullie me kunnen vinden de komende tijd.

Het wordt nu tijd om serieus te gaan trainen, iets waar ik al een tijdje tegen aan zat te hikken. ‘Zouden mijn voeten het nog wel houden?’ en ‘hoe moet ik dit aanpakken?’ Gelukkig krijg ik van veel kanten steun en hulp waardoor ik de boel kan blijven overzien. Na de terugval in januari besef ik me hoe fijn het is om dit sterkte vangnet om mij heen te hebben waarop ik kan vertrouwen en leunen als het even niet gaat. Toen eenmaal de schakelaar weer om was en ik het in mijn hoofd haalde de Camino te gaan lopen was er weer ruimte voor positieve energie.

Op 14 april vertrek ik met de trein richting Bayonne waar ik een nachtje verblijf. De volgende dag reis ik verder naar het plaatsje St. Jean Pied du Port in de Pyreneeën. Het startpunt van de Camino Frances. Een 780km wandeling naar Santiago de Compostela. Tijdens mijn tocht wil ik af en toe een berichtje hier achterlaten. Als je een mailtje wil ontvangen wanneer ik een bericht post kan je je hierboven even aanmelden.

Allemaal heel erg bedankt voor jullie steun en vertrouwen in mij. Mede daardoor ben ik nu op dit punt en sta ik straks in mijn wandelschoenen, klaar voor een nieuw avontuur!

Veel liefs, Merel