Handy Wings

S:t Olavsleden deel 1

8 juni 2023 Merel van Essen

De afgelopen drie dagen heb ik meer Zweeds gepraat dan de twee weken ervoor. Of in ieder geval: svengelska. Zo noemen ze de combinatie Zweeds en Engels (svenska + engelska).

De eerste dag kan ik de rivier volgen tot aan Selången. Een rustig weggetje wat je zo de stad uit leidt. Hier zijn de lupines al bijna volledig in bloei, het kleurt de bermen paars en roze. Bij de vogeluitkijk hoop ik de visarend te zien maar mag ik een dalende helikopter bewonderen. Bij de ruïne van het kerkje waar St. Olav aan zijn veroveringstocht begon, staat het pelgrimscentrum. Het was al 9 uur geweest maar ik zie niemand. Het is de Zweedse Nationale Dag maar ik heb niet gelezen dat hij later open zou gaan.

Ik ontmoet Vic. Een man uit Engeland met ook al aardig wat wandeltochten ervaring. Hij zal deze tocht tot aan Trondheim lopen. Om kwart voor 10 komt er toch een meneer. Ik kan de kaarten kopen van de route (het boekje zelf vond ik toch echt te zwaar). Ook krijg ik er een extra grote bak koffie bij en ik mag op de foto. Dit doen ze met alle vertrekkende pelgrims.

Start on Selången — Bij het Pelgrimscentrum

De tocht begint met vrij veel asfalt en gravel. Dat zal helaas zo blijven maar stiekem vind ik het ook wel even rustgevend. Het vergt toch veel concentratie als je bij elke pas moet letten op waar je stapt.

Bij Gisselåsen komt Vic net een huisje uit wat vol met vlaggetjes hangt en pelgrim-welkom bordjes heeft. Tommy woont daar met zijn vrouw en houdt alle statistieken bij. Zelf word ik pelgrim nummer 71 van dit jaar. Ook hier mag ik op de foto met de Nederlandse vlag. Deze wordt gezien de cijfers vaak gebruikt, we staan op de tweede plaats. Hij heeft al 51 vlaggen gespaard. Ik krijg een bak koffie, toast en wat tips en tricks. Enorm lief!

In de middag meer regen en mug. Het is allemaal oké. Bij de winkel in Matfors kom ik de Duitse man weer tegen die ik ook in het pelgrimscentrum zag. Zo kom je nu al bekende mensen tegen. Na de late lunch vind ik een paar kilometer na het plaatsje een plekje voor mijn tent. Een goede eerste dag.

De volgende ochtend loop ik verder en al snel passeer ik de schietvereniging. Dat verklaart een hoop. En ik maar denken dat ze die nationale dag aan het vieren waren. De weg blijft de rivier volgen en aan beide zijden wordt ik omringd met bergen. Bekleed met verschillende groene kleuren bomen.

Bij een badplaats koffie. Een mooie plek om even bij te komen. Bijna de hele dag volg ik dezelfde gravelweg. Halverwege kan ik nog een stempel scoren en ook bij de kerk van Stöde hangt een stempelkastje. Hier ook meteen even boodschappen doen. Lunch aan het water waar een school een sport van outdoor dag heeft. Al snel wordt ik uitgerookt en beladen met kids die emmertjes water moeten halen. Een wedstrijdje vuur maken, kanoën en kompaslezen.

Na een uur kom ik bij een hemgården (soort gemeenschappelijke tuin / huis van het dorp) waar ook een shelter staat. Ik weet mijn tent er nog net in te wurmen. Wel laat ik helaas een vrouw behoorlijk schrikken die daar even met haar hondje komt kijken. Ik zat iets te verstopt. Ze heeft haar tentje verderop gezet en is aan het proefkamperen met het hondje.

De volgende dag volgt toch een stukje bos. Het is nog rustig en ik kan lekker doorlopen. Na 12 km eindelijk koffie met een bulle bij de supermarkt. Ook wordt mijn waterfles gevuld en heb ik geleerd hoe ik dat kan vragen.

Onderweg kom ik veel ‘pelgrimsbankjes’ tegen, dat is toch wel een luxe. Soms staat er zelfs een wc naast. Bij Fränsta een lunch en stempel en langs het water door naar Vikbron, de langste houten brug in Zweden. Ik ben ze aan het sparen, die bruggen hier.

Verderop vind ik een shelter en een plek voor mijn tentje. Het is wel net naast een aardige waterversnelling dus hopelijk hoef ik er vannacht niet al te vaak uit. De dagen gaan weer ontzettend hard en ik geniet enorm van de rust. Ondanks dat deze route meer langs de weg gaat, meer auto’s en treinen hoor en ik vaker door dorpjes kom, heeft het ook een bepaalde rust. Ik kan ook makkelijk de dingen loslaten en zie wel wat er op mijn pad komt. Het is en blijft altijd een verrassing wanneer je een bocht om gaat of een heuvel over bent.

Liefs Merel

Geen categorie, Zweden 23

Deel 3 Höga Kustenleden

5 juni 20235 juni 2023 Merel van Essen

Net na het verzenden van mijn laatste blog ging de wind liggen en trok de bewolking weg. Ik heb dus niets te klagen! En ondanks dat de volgende dag regen bevatte, heb ik het erg goed getroffen. Het onderste gedeelte van de Höga kustenleden loopt meer door bosrijk gebied. En of dat er nu mee te maken had of met minder koude wind of de regen, hier waren al iets meer muggen. Niet heel fijn om met je waterfilterpomp boven een stroompje te hangen en aan alle kanten belaagd te worden. Je wordt wel flexibel, al dansend op je hurken zittend. Ach ja, dat wordt weer Djungelolja kopen.

Ik kwam niet zo lekker vooruit. Toen bedacht ik mij dat mijn tas misschien weleens uit balans zou kunnen zijn. De voedselvoorraad was geslonken en mijn tent achterop wel erg zwaar. Dus na een kleine aanpassing ging ik als een speer. Toch wel belangrijk, die tas indeling.

Door de regen was de berg na Lidebro behoorlijk pittig. Mossige stenen en boomwortels glibberen dan zo lekker onder je schoenen. Wel was het pad daarna erg mooi en heb ik nog wat grootse uitzichten aan mijn verzameling toe mogen voegen.

Omdat het niet heel koud was, is een regenjas best warm. Zelf maak ik er altijd een soort cape van. Capuchon op en de mouwen over je schouders getrokken en vast geknoopt. Dan worden je schouders en hoofd bedekt maar kan je wel je warmte kwijt. En nu ik met mijn rode regencape door de bossen loop, hoop ik die wolf toch niet tegen te komen.

Bij een shelter plek kon ik goed mijn tent opzetten en van de rust genieten. Nog maar 15 km te gaan. Ik ging daarom de volgende dag al vroeg op pad omdat ik mij niet wilde haasten voor de enige bus die op zondag zou passeren.

Op de Kulberget koffie in de shelter met een waanzinnig uitzicht. Al in de verte zag ik de Hornöbrug liggen, het eindpunt van de route.

Zelf moest ik ook een pittig hoog bruggetje over wat ik met veel wind toch niet echt voor mijn lol doe. Gelukkig is maar één auto me gepasseerd waardoor ik bijna midden op de weg kon lopen.

De kilometers gaan iets te snel vandaag voor de verandering en bij het haventje van Hornön dronk ik mijn laatste koffiezakje op. Wonderlijk, want ik heb ze niet uitgeteld.

De grote brug onderdoor en bij het eind in het luxe hotel/restaurant koffie en gebak. Met een geweldig uitzicht op de langste hangbrug van Zweden! Daarna had ik veel tijd over en kon ik nog even in mijn boek duiken.

De bus naar Härnosand reed lekker door en in een mum stond ik in het stadje. Na zo’n tijd in de natuur is het allemaal heel groots en imponerend. Zowel positief als negatief. Het hostel was dichtbij het station en een prima plaats om alles weer schoon te maken. Was, afwas en mezelf. Dan kan ik een douche toch wel weer waarderen.

Omdat Monique 19 juni in Stockholm aankomt, leek het ons leuk om de stad samen te ontdekken. Ik heb Millenium 4, 5 en 6 uitgelezen en laten ze in de Zweedse crimes nu alle Stockholmse straatjes benoemen, ik ben benieuwd of ik ze ga herkennen. Als ik eerder naar huis zou komen, kom ik net aan als zij vertrekt. Dat is niet leuk. En ik ben hier nog lang niet uitgekeken! In juli zit ik de hele maand achter de computer voor een toelatingstest voor Codam (programeer opleiding) dus alle tijd die ik nog buiten door kan brengen pak ik met beide handen aan.

De komende twee weken ben ik op de St Olavsleden te vinden. Een route door dorpjes, geschiedenis en cultuur. Tijd ook om wat Zweeds te gaan praten. Net als de camino stempeltjes verzamelen en iets meer onder de mensen te zijn. Vandaag ben ik in Sundsvall gearriveerd om inkopen te doen. Ik heb de gaten in mijn sokken (ik heb er de camino ook op gelopen…), een nieuw gasflesje en anti-muggenspul. Tijd om alles een beetje te laten bezinken en me klaar te maken voor een nieuw avontuur!

Zo leuk om al jullie reacties te lezen, dat doet me erg goed. Dankjulliewel!

Liefs Merel

Zweden 23

Världsarvsleden deel 2

2 juni 2023 Merel van Essen

En de wandeling over de Världsarvsleden gaat verder. Met mijn ondertussen groen gespikkelde tent (stuifmeel van de bomen wat niet nat moet worden, dan wordt het wel een erg mooie groene drap), volg ik de gele stippen. De mieren zijn alweer druk bezig dit jaar. Je ziet de mierenhopen groeien en er worden enorme snelwegen aangelegd met druk verkeer. Grote en kleine rode mieren, enorme, grote en kleine zwarte mieren, het stormt maar door. Zelfs een grote rode die een kleine zwarte als een teddybeer met zich mee sjouwt.

Bij een meertje vindt ik eindelijk een plekje uit de wind. Heel luxe met kleedhokjes, telefoon opladers in kluisjes, wc’s en bankjes. Heerlijk zo ontbijten.

Er volgt een aardige berg met een iets minder aardige klim. De hut die van onderen al te zien was, is fantastisch. Een groot raam met een mooi uitzicht. Ik wilde het eigenlijk rustig aan doen en daar overnachten, maar de rukwinden zijn zo heftig dat het hutje schut, piept en kraakt. Zelfs de schoorsteen fluit af en toe. Geen plek om rustig te overnachten dus.

Een rustige afdaling omlaag en een fijne wandeling langs het water. De bevers zijn hier aardig te keer gegaan en hebben hun sporen achtergelaten. Sommige bomen zijn nu net kunstwerkjes op zich.

Bij een strandje op een grote parkeerplaats vind ik een plekje voor mijn tent. Ik hoopte uit de wind maar deze lijkt soms wel van alle kanten te komen. Gelukkig trekt mijn tent het.

De volgende dag is het koud, warm, koud warm… schaduw en wind is ijzig, zon en luwte is heet. Voor mij geen wisselbaden meer.

Bij Bönhamn was een groot luxe toilet waar ik even mijn haren heb kunnen wassen, dat is toch wel zo fijn. Een koude dip is prima, maar een koude kop is wel wat anders. Alle horeca is nog steeds dicht, het is gewoon nog niet het seizoen. Ik vind het best, dan kan ik op de mooiste plekjes genieten van een lekker bakkie.

Nordingrå natuurreservaat is weer een pareltje. Ik heb nog nooit zo’n lange strandwandeling gemaakt zonder zand. Het bestond uit vele platte rotsen die zich over de gehele kust uitstrekken. Wel wat het goed zoeken naar de momenteel blauwe markeringen die veelal op de stenen zelf waren aangebracht en een beetje waren vervaagt.

Ik kwam een man op de fiets tegen die zei dat het wandelseizoen weer begon maar dat het vanmorgen nog maar 2 graden was. Dat verklaart een hoop.

Uiteindelijk vind ik een verscholen plek waar ik in alle rust nog even van mijn boek kan genieten.

Ook de volgende ochtend begint het koud. Ik had om half 1 die nacht naar de koolmees liggen luisteren die om 5 uur nog zijn stem niet kwijt was. Het wordt niet echt meer donker momenteel, dat is wel raar maar niet echt vervelend. Ik kruip gewoon nog wat dieper in mijn slaapzak.

Vandaag heb ik helaas veel op de weg gelopen. Vanaf Häggvik ben ik van de route afgeweken richting de supermarkt. Dit ging langs een E-weg en dat is toch wel even pittig. Toch was er gelukkig niet veel verkeer.

Bij de supermarkt kreeg ik van een oudere dame te horen dat ik ‘duktig’ ben, moedig. Dat was leuk om te horen. Met mijn weer volle rugzak voor de komende drie dagen ga ik weer verder op de Höga Kustenleden. Hiervan heb ik maar 6 km gemist, van de Världsarvsleden heb ik ook de laatste 6 geskipt.

Het is ook rustig op deze trail. Ik kom op het eind een Duitse vrouw tegen die me verteld dat ik de eerste ben die ze tegenkomt na twee dagen. Het is leuk om even ervaringen te delen. Door haar waag ik me toch weer op een berg voor een shelter. Heerlijk uit de wind en af en toe in de hete zon. Een pracht uitzicht ook. Aan de achterkant ontdek ik een kleine ruimte, perfect slaapplaats voor mij vannacht.

Nog maar twee dagen op de Höga Kustenleden. Het zal wel even wennen worden als ik weer in de stad kom. Tot de volgende blog!

Liefs Merel

Zweden 23

Deel 2 Höga Kustenleden / deel 1 Världsarvsleden

30 mei 20232 juni 2023 Merel van Essen

Weer drie mooie dagen gehad. Wakker worden naast het meer waar de damp overheen zweefde. De imposante Skulleberg die steeds hoger boven me uitreikte. Ik had geen zin om hier mijn knieën mee over te belasten. Dus de berg van onderaf met bewondering bekeken. Van de andere kant leek de berg toch een stuk minder hoog, ik hou hem te goed.

Langs Dockstra, een leuk havenplaatsje met mooie boothuisjes. En een tankstation met verse koffie. En een supermarkt met chocolade. En een mevrouw die meteen Engels tegen me begon te praten, toen ik vroeg hoe ze zag dat ik geen Zweedse was, antwoordde ze dat ze dat aan mijn bepakking zag. Dus dat Zweeds praten, dat vordert nog niet echt. Ik moet ook zeggen dat ik het dialect hier lastig te verstaan vind.

Een lange tocht volgt met de eerste echte regenbui. Gelukkig kon ik bij een schuurtje meteen schuilen. Het groen schiet nu overal omhoog. De varens rollen zich uit. Er verschijnen steeds meer paardenbloemen, viooltjes, witte, paarse en roze bloemetjes en de lupinen beginnen zich te ontwikkelen.

Ook bij Ullånger nog even de laatste boodschapjes kunnen doen en toen door de berg op naar de Erikskojanstuga. Het was even zoeken maar het was een schattig huisje met twee bedjes. De Duitse jonge jongen van dag één kwam niet veel later. Ik had hem al verwacht omdat ik hem al twee maal die dag gezien had. Later kwam er ook nog een Nederlandse man. Van de Bever in Eindhoven. Hij mocht er nog wel bij op de grond tussen ons in. Het was een gezellige avond met een kacheltje aan.

De volgende dag kwam na drie kilometer al de splitsing richting de Världsarvsleden waar ik mijn weg zou vervolgen. Ik moet zeggen dat ik me een beetje verloren voelde. Je krijgt toch een band met een trail, je voelt je er veilig en je herkent niet alleen de markeringen maar ook hoe deze gezet zijn. Deze nieuwe trail had gele stippen ipv oranje en liep in het begin vooral over de weg. Gelukkig wel veel gravel en bospaadjes.

Je hebt altijd wel even een dip momentje en ik voelde me moe en emotioneel. Ook bleken de hormonen op te spelen, maar goed, je gaat door. De hele tijd heb ik de zin in mijn hoofd: “Aan alles komt een eind en als je bij het eind bent, begint er weer een nieuw begin”.

De wind was fris aan de noordkant van het schiereiland en ik liep door tot een strandje dat er verlaten bij lag. Zo goed als het ging mijn tent een beetje uit de wind gezet. Toch even een dip, de eerste in zee. Toch vergeet ik steeds dat het de zee is omdat je altijd wel lange eilanden ziet liggen. Ook heb ik nog niet eerder zwanen in de zee zien zwemmen.

De volgende dag had ik het koud en wilde ik eigenlijk een stukje afsnijden om minder last van de wind te hebben. Toch had ik het na 10 minuten alweer warm en ging het lopen goed. En ik ben echt super blij dat ik niet heb afgesneden, het Norrfällsvikens natuurreservaat was prachtig. Weer veel keien, ze noemen het hier ‘klapper’. Er ligt vaak een knal lichte groene moslaag op. Ze zijn de ijsschotsen de afgelopen 4000 jaar steeds verder het land opgedrukt. Bij de kloof van de vorige blog lagen ze ook en dat was onvoorstelbaar hoog.

Ik heb al vijf hazelwormen op de teller. Toch schrik ik wel elke keer want ze willen toch altijd net gaan liggen waar ik mijn voet neer wil gaan zetten. Ook heb ik een eland gezien, of naja, zijn buik en vier grote poten net voor hij de bosjes in verdween. Nu je zo’n 90% van de tijd moet kijken waar je je voeten zet, zie je soms wel wat over het hoofd helaas.

Na het bijna verlaten normaal zo toeristische vissersdorpje Norrfällsviken liep ik lekker verder tot er een afdaling kwam waar ik u tegen zou zeggen en vervolgens een klim waar ik misschien wel dubbel u tegen zeg. Met handen en voeten klauteren, langs een touw je omhoog sjorren, het was weer een hele overwinning.

Bij Mjällom was een supermarktjes en daarbij een cafeetje. Even bijkomen! Ze zaten daar echt op zijn Zweeds te fikaen. Een supermarkt is altijd fijn om naar uit te kijken maar daarna vervloek ik het wel eens. Met al snel vijf extra kilo de berg op. Gelukkig was er een alternatief waarbij je niet over de top hoefde maar alsnog vond ik het behoorlijk pittig. Het is wel heel stil op deze route, tot nu toe nog geen enkele wandelaar gezien, momenteel vindt ik dat ook niet zo erg, dat komt straks wel weer als ik terug ben op de Höga Kustenleden.

Uiteindelijk een plekje voor de tent gevonden. Geen spectaculaire plek, wel uit de wind en met een bankje. Mijn mobiel staat onderweg uit dus foto’s maak ik alleen in de avond, dus je zal het met mijn woorden moeten doen 😉

In het cafeetje zag ik een spreuk staan waar ik graag mee wil afsluiten:

“Kan man vara glad åt lite, har man mycket att vara glad åt”

Of te wel:

Kan men blij zijn met weinig, dan heeft men veel om blij over te zijn”

Liefs Merel

Zweden 23

Höga Kustenleden deel 1

27 mei 202327 mei 2023 Merel van Essen

Ik loop al drie dagen op de Höga Kustenleden, de tijd gaat enorm snel.

De dag ervoor vertelde ik nog aan Monique dat boven het station van Örnsköldsvik een hoge skiskans staat. Zij heeft vorig jaar op dat station de halve nacht moeten doorbrengen. Nu mocht ik de eerste dag meteen gaan klimmen, nog net even hoger dan die piste. Om daarna weer recht omlaag te mogen. Een goed voorproefje.

Al snel ging ik van de route af om bij de outdoorwinkel 3 km verderop een nieuwe waterfilter te halen. Die van mij ging te langzaam. Ik was veel te vroeg dus heb daar nog lekker in het zonnetje gezeten. Wel gelukkig uit de wind want die is momenteel ijzig koud. Na de koop besloot ik om via de andere kant van de berg terug naar de route te gaan. Ik volgde leuk de wandelroute met de veronderstelling dat dit het pad was wat ik op mijn kaart zag. Helaas, in plaats van om de berg, belandde ik erop. Een stukje van drie kwartier werd uiteindelijk twee uur. Een goed begin zullen we maar zeggen.

Op een gegeven moment kwam ik de onderhoudsploeg van de route tegen. Vrijwilligers die met verf, zagen en snoeischaren het pad weer zichtbaar maakten. Tack så mycket!

Ik eindigde doodop bij de Bodvikstuga, helaas kon ik eerder geen geschikte plek vinden. Binnen was het er bloedheet en er waren al drie mannen. Twee bleken Nederlanders te zijn, de ander een Duitser. Later kwam er nog een Duits stel dus het was lekker druk.

De tweede dag sloop ik om zes uur de stuga uit, niet veel later volgde het Duitse stel dat de trein moest halen. Veel van de mensen die ik tegenkom zijn al met hun terugreis bezig. Logisch natuurlijk. Ook de Duitse vrouw die ik bij de supermarkt trof en waar ik een uur mee heb zitten praten. Erg leuk om haar ervaringen te horen.

Na weer veel weg, dat valt me af en toe wel een beetje zwaar, kwam ik in het Skuleskogens Nationalpark. Wow, wow, wow. Echte oerbossen en ruig terrein! Bij de eerste campingplek vond ik een plekje aan de zee. Ik bleef de enige ook al had ik wel bijna een hond in de tent die iets te enthousiast verstoppertje wilde spelen.

Ik heb nog steeds best last van mijn heupen. Mijn tas is wat zwaarder dan anders doordat ik meer water mee moet sjouwen. Dat maakt het slapen soms wat lastig. Daarom op dag drie echt rustiger aan.

Ik was weer vroeg wakker en had het park bijna voor mezelf. De bekende kloof lag bovenaan een berg dus ik mocht eerst een flinke ochtend workout ondergaan. Grote rotsen, mega boomwortels, losse keitjes en loopplankjes.

De Slåttdalsskrevan (kloof) was enorm. Gelukkig was hij nog niet afgesloten want ik las dat ze bezig zijn de route om te leiden omdat er toch soms stenen omlaag komen. Er was nog een jongen foto’s aan het maken waardoor die van mij iets meer diepte kregen 😉

Na een net zo stijle afdalen volgden vooral veel loopplanken, wat het lopen een stuk gemakkelijker maakte. Om negen uur liep ik het park uit en toen begon de parkeerplaats net vol te lopen met dagwandelaars.

Uiteindelijk heb ik aan een meertje een mooie tentplek gevonden voor de nacht. Tot nu toe heb ik een privé meer waar ik al even in gedipt heb. Eindelijk! De zon schijnt en er staat hier gelukkig niet zoveel wind. Nu lekker de beentjes omhoog om morgen de Skuleberget te beklimmen? Of misschien wel niet… =p

Fijne pinksteren!

Liefs Merel

Zweden 23

Arnäsleden

23 mei 202324 mei 2023 Merel van Essen

Zo, de Arnäsleden zit er bijna op. Drie prachtige dagen en nog een stukje te gaan.

Zondag vertrok ik vroeg, ik had een weggetje gevonden dat schuin naar de trail liep. Toch had ik na al die jaren Zweeds even over het hoofd gezien dat Höglandeberget zowel het woord hög (hoog) als berget (de berg) bevat, dus ja, ik mocht meteen aan de bak.
De pijn die ik tot de dag voor vertrek in mijn knie had gehad, was geheel verdwenen, toch spanning waarschijnlijk. Ook de vermoeidheid door een weekje griep was weg. Wat kunnen twee echte rustdagen in bus en trein dan goed doen.
Het is een rare gewaarwording hier. Alles lijkt ontzettend droog en knippert onder je voeten. De zon schijnt de hele dag op je kop en het zweet loopt over je rug. En dan ineens stuit je weer op een homp sneeuw waar je doorheen moet en besef je dat het niet droog is maar juist heel nat.
Over dat de trail aardig begroeid is, dat kan ik echt beamen. Af en toe is het echt dat je je door boompjes moet worstelen of je onder doorgezakte bomen mag manoeuvreren.
Helaas veroorzaken mijn andere zooltjes blaren, die ik al in geen tijden meer gehad heb. Mijn beide kleine tenen zijn nu tweemaal zo groot. Flink afplakken dus.
De eerste dag eindig ik bij een schattige stuga. Ik had er zo in kunnen wonen. Alles erop en eraan. Aan het eind van de dag kwam een echtpaar even checken of het hout al droog was wat ze eerder hadden gekloofd. Verder is het stil. Heel stil. Volgens het gastenboek was de laatste bezoeker twee weken geleden, die daarvoor in 2022.

Dag twee begint vroeg. Al rond drie uur begint het licht te worden en om vijf uur vind ik het wel welletjes. Dit stuk van de trail is iets pittiger. Veel begroeiing, rotsen en waterige paden. Want ja, sneeuw dat smelt geeft water, en water op het pad geeft soms moeras en soms een modderpoel.
Ook kom ik langs de Räckebergsgrottan, een 34 meter lange en 7,5 meter hoge tunnelgrot. Wat een reusachtig ding. Leuk ook dat hij op een berg staat en je er eerst nog even naar toe mag klimmen.

Ik heb nog een functie gevonden van wandelstokken. Naast ondersteuning, balans, controleur voor droge voeten, bomen & struiken aan de kant duwen, tentpaal, wasrek, helpen ze ook om slangen vroegtijdig te spotten. Waarschijnlijk ben ik onderweg op een adder gestuit. Gelukkig was hij al gewaarschuwd door mijn stok.
Ik stuitte op een shelter met twee brede banken en een tafeltje. Prima plek om te overnachten. Wel wat lastig om water te pakken onderaan het meer maar goed, met wat acrobatische trucjes kom je een heel eind.
Om acht uur kwamen de eerste muggen even kijken maar ik had mijn tent als klamboe omgedoopt. Zo fijn dat er verder gewoon nergens muggen zijn.

Dag drie, oef wat begin ik weer stijf. Gelukkig wordt mijn rugzak steeds wat lichter, lekker dooreten dus. Na de eerste kilometers rustig te hebben afgelegd stuit ik op een berenspoor. Het is leuk om dieren tegen te komen maar deze sla ik liever even over. Ik ben er meteen een toontje hoger van gaan zingen. Geen verrassingsmenu voor meneer beer vandaag.
Op een gegeven moment is het pad zo ontoegankelijk dat ik me er niet meer met mijn stokken door heen kan worstelen, ik kies om even de weg te volgen. Je merkt dat sommige stukken van het pad beter bijgehouden zijn dan andere. Ook door de winter liggen veel paaltjes omver. Ik ben blij dat ik hier niet over een maand loop, want dan zal alles nog veel groener zijn.
Ik word nog verwelkomd door een zwarte specht. Hij heeft echt een knalrode kuif.
Op het eind heeft de route een omweg. Ik volg netjes de paaltjes maar al gauw raak ik wel een beetje mijn oriëntatie kwijt omdat ik toch wel erg graag bij het beekje was uitgekomen. Achteraf zag ik op de kaart dat hij nu om het dorpje heen wordt geleid.
Geluk of ongeluk? Ik kom een vrouw met hond tegen en vraag of er nog een riviertje komt. Helaas niet. Maar ze loopt wel even met me mee, dan kan ik bij haar water krijgen. Supers! Ze vertelt dat ze vorig jaar een beer heeft gezien, de eerste sinds de 20 jaar dat ze hier woont. Geruststellend dus.
Volgeladen loop ik nog een laatste berg op. Er is een shelter maar niet bedoeld om in te slapen. Ik kijk straks nog wel even of ik een beter tent plekje vindt en anders gaat de tent gewoon in de shelter. Ik heb wel een grandioos uitzicht!

Morgen mag ik nog 10 kilometer van de Arnäsleden lopen en dan keer ik terug naar Örnsköldsvik. Ik heb er maar hetzelfde hostel geboekt omdat ik anders te veel kilometers moet maken om de stad uit te komen. Ook zijn mijn voeten daar wel aan toe. Tot de volgende blog, dan vanaf de Höga Kustenleden!

(ik heb een selfie maar even achterwege gelaten omdat ik een aardig rode kop heb gekregen…ja, ik was de zonnebrandcrème vergeten 🤭)

Zweden 23

Heenreis

21 mei 2023 Merel van Essen

In alle vroegte zit ik nog even voor mijn wandelreis gaat beginnen. De vogels buiten fluiten hun lied en de zon schijnt al fel ondanks dat het nog maar half zes is. De afgelopen twee dagen heb ik al reizend doorgebracht. Het oorspronkelijke plan was gecancelled door mogelijke trein stakingen en andere onvoorziene omstandigheden.

Nu ik de flixbus best rustig reizen vindt, ben ik hiermee naar Hamburg gereden. Vanaf daar ging er een volgende bus direct door naar Stockholm. Een rustige bus gelukkig waar ik twee plaatsen voor mezelf had en de nacht nog een beetje horizontaal kon doorbrengen.

Een verrassing was de ferry tocht van Duitsland naar Denemarken. Drie kwartier even de benen strekken en uitwaaien op het dek.
In Stockholm traditioneel vieren dat ik in Zweden ben met een fika, koffie en een bulle. Ik probeerde on het Zweeds te bestellen, dat ging nog wel, maar toen begon ze terug te praten… maar het Engels verstond ik net zo min dus het zal de vermoeidheid wel zijn geweest. De reis noordwaarts ging verder met de trein. Op Sundsvall moest ik nog overstappen maar ook dat ging soepel. En door naar het eindpunt, Örnsköldsvik. Een rustig stadje voor de zaterdagavond. Het was vrij warm en een t shirt was genoeg. Toch had ik langs het spoor nog sneeuwresten zien liggen. Ik had een vandrarhem (hostel) geboekt om even goed bij te slapen. Volgens bij ben ik de enige hier want ik heb nog niemand gezien.

De komende dagen zal ik me op de Arnäsleden bevinden om eerst even landen. Tot snel!

Vanuit de trein, dit is het eindpunt van mijn reis bij Härnösand.

Zweden 23

Voorbereidingen Höga Kusten

10 mei 202310 mei 2023 Merel van Essen

Nog maar een week, na een lange winterslaap mogen we weer op avontuur. Dit maal, je raad het vast, weer Zweden. Vorig jaar de bergen aan de Noorse grens, dit jaar de hoge kust aan de oostkant. Dit gebied heet de Höga Kusten en staat bekend als werelds hoogste kustlijn. Het land ligt 286 meter boven de zeespiegel en deze massa stijgt ongeveer 8mm per jaar. Ook staat het gebied sinds 2000 op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Het plan is om de Höga Kustleden (127km), Arnäsleden (70km) en Världsarvsleden (100km) te lopen en te zien waar ik uitkom. Wandelpaden genoeg. Meer informatie over deze trails kan je hier lezen.

Mijn bagage heeft dit jaar een paar kleine aanpassingen, onder andere een nieuw slaapmatje met een betere isolatiewaarde.

Geen Flixbus dit jaar maar Interrail. Een nachttrein vanuit Hamburg naar Stockholm inclusief bed. Erg benieuwd hoe dit gaat bevallen.

Hopelijk kan ik deze maand gebruiken om mijn Zweeds in de praktijk te oefenen. Na bijna drie jaar Duolingo (app), Linq (app), Italki (online les door natives), een Zweedse cursus, Zweedstalig boeken en films en natuurlijk heel veel Zweedse gesprekken met mezelf, wordt het nodig tijd.

Ook dit jaar zal ik weer bloggen en neem je graag mee door de prachtige Zweesde natuur. Tot volgende week op de Höga Kusten!

Zweden 22

Fika tijd & Rust

13 september 202230 december 2022 Merel van Essen

Fika tijd (koffie drinken)

Ons laatste dagje Mora. Na twee dagen bijkomen met nog wat mooie wandelingen zitten we nu aan de fika en blikken nog een keer terug op de laatste week. Wat is er veel gebeurt en wat hebben we leuke ontmoetingen gehad. Met uitzondering van de beruchte elandvlieg, waarbij het even duurden voor we deze herkenden. Van die gekke kriebelige beestjes die zich in je haar en kleding verstoppen.

De kleine stuga waar we in verbleven was weer heerlijk Zweeds, een echt kabouterhuisje, perfect voor Monique, iets minder perfect voor mijn hoofd. De deurpost was toch net iets te laag.

Op de Gesundaberget (bij Gesunda waar we verbleven) heb ik nog even een mooi plaatje geschoten van de Siljan, het zes na grootste meer van Zweden. Wat een uitzicht!

We vertrekken vanavond naar Stockholm om daar de nachttrein naar Malmö te nemen. Daar slapen we een nachtje bij en dan vertrekken wij met de flixbus de volgende nacht naar Nederland.

Bedankt voor het meereizen! Op de pagina van de Södra kungsleden heb ik onderaan nog een review van de drie routes geschreven voor de geïnteresseerde.

Liefs Merel

Rust

Op dit moment zit ik op een bank te kijken hoe Merel als een berggeit omhoog klimt. Onze laatste dagen in de buurt van Mora. Wat was ik blij dat ik na een enorme lange reis vanuit Docksta in Mora aankwam en Merel zag staan.

Tijd om terug te kijken naar mijn dagen in het noorden van Zweden. Eigenlijk wordt het noorden van Zweden in tweeën gedeeld Laponia en noord Zweden. Boven en onder de poolcirkel. De natuur boven de poolcirkel met name rond Kiruna is echt bergachtig en wat kaal. Zak je iets meer naar beneden richting Jokkmokk, strekt zich de natuur uit in eindeloze bossen meertjes en flinke heuvels wat je net geen bergen mag noemen. Je verwacht niet dat er mensen wonen. Ik vond daar in die bossen een klein dorpje met acht huizen en een airb&b. Zou ik daar kunnen komen met het openbaar vervoer? Ik had al contact met de eigenaren gehad zij wilden me wel ophalen bij een station 15 km van hun boerderij vandaan.

Na wat gepuzzel lukte het me om een trein naar Jorn te boeken waar ik precies op tijd opgehaald werd door Ralf om door te rijden naar Petikstras. Mijn mond viel open. Wat een natuurschoon, bossen met doorkijkjes, meertjes en uiteindelijk een groot meer en in die 15 min durende autorit geen enkele andere weggebruiker. De weg was een landweggetje van grind. Immers je ziet alleen gedurende zomer, die kort duurt, de echte weg. De overige tijd van het jaar ligt er sneeuw, echt sneeuw 3 tot 4 meter.

Fika aan het water — *Fika op het water*

En daar lag de boerderij aan een meer zo idyllisch. Ik had het gevoel dat ik in het paradijs van Zweden aangekomen was. En dan de host Matilda en Ralf, wat een lieve open mensen, niets was hun te veel. Ik werd volledig in de watten gelegd, van een Zweeds ontbijt tot een fika op het meer. En als klap op de vuurpijl een Sri Lankaans diner. Je kunt er eindeloos wandelen en je moet oppassen om niet te verdwalen. Het jachtseizoen was geopend waardoor ik echt gevaar liep volgens Ralf. Hij nam me daarom ’s middags mee op zijn squat. In het begin was ik een beetje bang, hup recht de berg op, dat ben ik niet gewend maar al gauw voelde het vertrouwd. Wat kun je in een paar dagen van een plek met zijn bewoners gaan houden. Jammer dat ik afscheid moest nemen maar ik kom hier zeker terug.

Op, alweer naar de volgende stop. Docksta, een plaats aan de Baltische zee, bekend om de Höge Kusten een natuur reservaat. Ik had daar een boothuis geboekt. Vol spanning stapte ik de bus uit, stralend weer en een prachtige kustlijn. Ook hier werd ik heel hartelijk ontvangen en wat hebben ze de oude Noord Zweedse boothuizen prachtig gerestaureerd. Kon wel merken dat het seizoen voorbij is. Anders zal het daar wel aardig vollopen met toeristen.

Na een nacht met maneschijn op het water, ben ik de volgende dag eerst gaan informeren of ik wel in Mora zou kunnen komen.

Dat was nog niet makkelijk. De busdiensten op zaterdag zijn onlangs geschrapt en laat ik nu net gedacht hebben om op zaterdag naar Mora te gaan, mooi niet dus. Dat werd op vrijdag een nachttrein dus ‘ s avonds om 11 uur de bus. Daardoor wilde ik mijn dag goed besteden en heb ik een mooie wandeling de berg op gemaakt waar ik een rusthut vond, volledig aangekleed met zagen, bijlen, boeken verrekijker. Ongelofelijk dat dit zo blijft liggen en dat niemand dat vernield of meeneemt. Lekker moe kwam ik weer in het boothuis met het idee dat ik dan lekker zou kunnen slapen in de trein.

Helaas pakte dat anders uit. Mijn trein die om 2 uur ’s nachts zou vertrekken, vertrok niet. Daar zit je dan op een vrijwel verlaten station tussen de vrouwen die daar de nacht doorbrengen. Met verbazing luisterde ik naar de snurkgeluiden, ik voelde me niet zo comfotabel om te kunnen slapen. Uiteindelijk kwam er rond 4 uur een trein waar ik in kon stappen en waar ik wel 2 uur in heb kunnen slapen. Jullie zullen begrijpen dat mijn vreugde om Merel weer te zien in Mora groot was en nog steeds is. Mijn reis alleen was goed, ik maakte daardoor andere dingen mee. Wat ik dan wel mis is het kunnen delen van de moeilijke momenten, de leuke momenten, de mooie momenten. En bovenal het samen kunnen lachen, we zijn dat nu aan het inhalen. Wat hebben we veel beleeft, ieder op onze eigen manier en wat komt dat weer mooi bij elkaar. Ik ben dankbaar voor en over onze vriendschap.

Lieve groet Monique.

Zweden 22

Siljansleden

10 september 20226 november 2022 Merel van Essen

Wat een heerlijke afsluiter. Na de busrit naar Siljansfors waar ik opeens aan een drukke weg stond, een weggetje gevonden wat erg grappig was. Het was een soort park van het Skogsmuseum (bos). Er waren allemaal bordjes, verstopten dieren en beschilderde stenen. Bij het museum zelf kwam ik op de Siljansleden. Siljan is een groot meer waar Mora ook aan grenst.

De trail was duidelijk minder belopen dan de Vasaloppsleden. Soms moest ik mij door de bessenstruiken heen worstelen, door de kleine dennenboompjes wurmen, over omgevallen bomen klauteren en mij door sappige mossige blubber slepen. Sommige betalen aardig was voor een Spartan Race of Mudmaster, hier is het helemaal gratis. En wat heb ik ervan genoten!

De tweede dag ben ik geen mens tegengekomen, zo wonderlijk. In de gehele 30 km ben ik drie gehuchten (paar huisjes) gepasseerd. Het leken vooral vakantiehuisjes. Het was op een gegeven moment ook wel echt stil. Dan hoor je wat voor rare geluiden vogels kunnen maken. Ik dacht zelfs een keer een huilende hond te horen maar die vloog toch echt boven de bomen. De tweede nacht lag ik lekker al op bed, hoor ik het bekende ijscowagentjes geluid, ijs is nooit ver weg 😉

Even een persoonlijk stukje. Vakantie is voor mij tot rust komen, ontprikkelen, doen waar ik blij van wordt (wandelen, kamperen), in de natuur en creatief bezig kunnen zijn. Hiernaast is deze reis voor mij ook een stuk ontwikkeling. Want naast het reizen gebeuren er nog zoveel andere (lastigere) dingen waar ik tegenaan loop en die ik zal moeten overwinnen. Het doen van de juiste boodschappen, überhaupt boodschappen doen wat vaak enorm veel prikkels geeft, mensen aanspreken als ik iets nodig heb, met het ov reizen wat mij onbekend is hier, zorgen dat ik voldoende rust neem en op tijd stop…de grootste les die ik deze reis heb geleerd is dat ik zelf mijn beste vriend moet zijn. In mijn kracht komen en volledig op eigen benen staan. Dat betekend niet het allemaal alleen moeten doen, nee dat betekent de juiste hulp zoeken als die nodig is, zelfzorg. Ik ben dankbaar dat ik dat op deze reis (opnieuw) heb mogen ervaren. Toch kijk ik er ook erg naar uit om Monique weer te zien, bij te praten, dubbel te liggen van het lachen en ervaringen te delen.

Bij aankomst in Mora eerst naar de, inmiddels bekende koffietent. Daarna kwam ik al lopende richting het station langs het strand. Waarom ook niet? Even een duik in de Siljan. Voel me weer helemaal fris en fruitig. Hopelijk wil Monique me zo wel een knuffel geven want na zo’n tijd kamperen, rook ik niet meer al te best 😀

Nog een paar daagjes samen waarbij we langzaam terug naar het zuiden reizen. Heerlijk om zo deze reis te mogen afsluiten.

Monique heeft net een heeeele lange treinreis achter de rug (33uur) en gaat eerst even bijkomen in de volgende airbnb. Daarna zal ze haar ervaringen nog met ons delen. Ik kijk er naar uit!

Veel liefs, Merel & Monique