Zweden 23

S:t Olavsleden deel 3

Na een pittige ochtend klim moest ik afdalen in een dak. Klinkt wat vreemd, dat was het ook wel. Een enorm gebouw waar een steil trappetje zo door het dak omlaag liep. Het was het complex van Mid Sweden 365 waar ze de langste skitunnel in een berg hebben. Het was nog uitgestorven dus een leuke plek om even te ontbijten.

Er volgde een zeven kilometer lang bospaadje langs een meer wat enig klimwerk vergde. Hierbij ook als extra uitdaging de muggen en de vele spinnenwebben, en dat terwijl je net de pijpen van je broek hebt afgeritst en je niet meer kan stilstaan om ze er weer op te doen. Kriebel dus. Des te lekkerder smaakte de koffie daarna op een rots het water in waar net effe meer wind stond.

Pelgrimstad was het volgende plaatsje met een grote rustplaats naar een bron voor ‘alle’ pelgrims. Het leek eerder een uitgestorven cowboystadje dus een ijsje zat er niet in. En dat was nou net wat ik wel kon gebruiken. De warmte had me flink te pakken. Op het stuk wat volgde was het ook nog lastig om water te pakken, waarom moeten al die huizen hier toch aan het water staan?

Op een bruggetje waar wat wind stond, toch even een grote kop thee kunnen drinken om daarna op zoek te gaan naar een tent plekje. Dat was nog niet zo makkelijk en na nog 3 kilometer heb ik hem maar ergens achter een vervallen schuurtje in een muggenbos gezet. Ik in de klamboe tent, zij erbuiten natuurlijk.

Klamboe tent

En zo snel de tent stond, zo snel haalde ik hem de volgende dag omlaag. Alles gaat net wat sneller met muggen 😉

Je hebt hier aardig wat verschillende soorten gravelwegen maar één ding weet ik wel, zolang het niet vast ligt loopt het beroert. Alsof je op zand loopt maar dan hard onder de voeten, in ieder geval is het lastig om vooruit te komen. En dan zie je ze er nog op hardlopen ook.

Na Brunflo zag ik daar opeens de besneeuwde bergen liggen in de verte! Vanaf daar tot aan de grens ligt het berggebied waar ik vorig jaar doorheen ben gelopen, de echte bergen. Ik weet nog niet precies hoe deze route er doorheen gaat, maar ik ga gewoon lekker verder. Ik loop alleen met de kaart met route waar ik de supermarkten heb ingetekend dus alles is steeds een verrassing. Stiekem vind ik dat wel leuk in plaats van alles van tevoren al te weten.

Pad naar Östersund

Er volgt een lange weg tussen het spoor en het meer richting Östersund, dat loopt wel lekker rustig. De trein komt maar één maal in het uur ofzo dus dat is goed te doen. De frisse wind vanaf het water is precies goed. Na een omleiding kom ik in het centrum en plof ik bij de eerste pizzeria neer. Even landen in deze chaos.

Ik heb voor de nacht een bed geboekt op een slaapzaal van een hostel. Daar kan ik gelukkig alvast mijn tas kwijt zodat ik naar het museum Jamtli kan. Een stukje geschiedenis, cultuur en kunst. Mooi om te zien maar te veel om te lezen (Zweeds). Het eerste schilderij dat ik tegenkom is van een Nederlander, het zal eens niet.

Jamtli museum

Terug nog even boodschappen gedaan en me teruggetrokken in het hostel. Een heel (Zweeds) gesprek met een dame uit Skåne die daar op vakantie is en lekker rondreist. Verder lagen er uiteindelijk twee jonge mannen op de kamer waarvan er eentje lekker lag te snurken…voor hem dan. Dat helpt niet bij uitslapen.

En dan denk je vroeg te zijn maar er liep al heel wat volk rond in het hostel. Veel mannen in werkkleding die daar verblijven. Na een ontbijtje door de stad en over de brug heen. Bij de Coop even wat fruit gehaald, kom ik de winkel uit, hangt mijn ondergoed nog lekker aan mijn tas te wapperen. Je wordt ook steeds makkelijker, ach ja, het is net gewassen.

Aan de overkant van het water ligt Frösön waar de bakker al open was. Even nog van het gladde meer genieten met Östersund erachter. Dit is het meer waar het Zweedse monster van Loch Ness zich moet bevinden.

Östersund

Ik bevind me nu op een groot eiland dat het vliegveld bevat. Één lange rechte weg met auto’s, af en toe een legervoertuig, langlaufers met wieltjes (geen idee hoe dit heet, net als schaatsen skeelers worden), vliegtuigen (1 per uur) en warmte..klinkt niet echt fijn hè? Toch heb ik enorm lopen genieten van het uitzicht. De besneeuwde bergen kwamen nog een stukje dichterbij en het meer ervoor bevatte vele eilandjes.

Bij het kerkje met een mooie houten klokkentoren was ook een wc en rastrum (letterlijk een rustruimte) voor pelgrims. Waterkoker, oploskoffie, koekje, wat een verrassende verwelkoming.

Aan de andere kant van het eiland kom ik op een klein stukje zwart strand. Ik kan het met mooie woorden vertellen maar ik heb er toch maar een foto van gemaakt. Daar zat ik noodles te eten in bikini aan een groot meer met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Bijna surrealistisch.

Uitzicht lunch met links de bergen en rechts de brug
Uitzicht lunch met links de bergen en rechts de brug

Na een smalle twee baans brug met veel verkeer bij het volgende kerkje weer pauze en water bijvullen. Het is nog steeds behoorlijk warm ondanks het frisse briesje. Ik probeerde een man te vragen of ik bij het volgende meertje kon komen maar daar was volgens hem alleen maar bos. Nou na een paar lange kilometers sta ik hier perfect met de wind erbij aan een meer. Heerlijk even bijkomen. Veel liefs
Merel

Uitzicht vanaf de tent

Lees hier deel 3 van de St Olavsleden.

Zweden 23

S:t Olavsleden deel 2

De E14

Op de vroege ochtend probeert bij de zoveelste spoorwegovergang, een vosje achter mij langs te sluipen, helaas, betrapt. Snel neemt hij weer de benen.

Verderop kom ik langs een houtzagerij. Enorme apparaten, een heftruck die minstens 20 stammen verplaatst en een herrie. In het boek ‘De dochter van de houtzager’ lees je hoe dit rond 1900 ging in dit gebied. Enorme verschillen.

Een man die de post haalt, spreekt me aan in het Engels. Ja, hij kent Nederland wel. Met vrienden die ook in Zweden zijn komen jagen, is hij ook in ons land geweest. Op de Höge Veluw. Dat was toch wel iets anders jagen ja.

Bij een kapel tref ik een Zweedse pelgrim liggend op de picnic bank. Hij doet het allemaal lekker ‘lungt’. Toch tref ik hem bij het tankstation weer aan waar we inkopen moeten doen voor twee dagen. Ook op facebook zie ik later een comment verschijnen, zo leuk.

Weer een stempel gekregen bij het Naturum, netjes in het Zweeds gevraagd. Ook bij het woord ‘källa’ spring ik meteen de greppel in, een bron. Dat water gaat er nu wel in want net als in Nederland begint het hier aardig warm te worden.

Vandaag ook een stuk bos, fijn maar wel meer doorlopen. Achtervolgd worden door mijn lieve muggenvriendjes is iets minder. Ik tref een Nederlands echtpaar, soms duurt het toch wel een aantal zinnen voordat je doorhebt dat het Engels overbodig is. Ze zijn erg verbaasd over mijn rugzak inhoud. Ja. Het past er allemaal prima in.

Bij een zandafgraving plek vind ik een plekje voor mijn tent. Een beetje verscholen maar er is wind, zon en zand. De beste anti-muggen combinatie!

Bij de zandafgraving



De volgende dag passeer ik de provinciegrens. Weer een stempel rijker. Nu moet ik zeggen dat de volgende provincie van mij wel iets meer bankjes neer mag zetten, opvallend dat ze opeens ontbreken. En misschien komt dit omdat het best een pittig stuk is.

Ik heb veel vlinders gezien, maar de laatste dagen zijn ze er in alle kleuren en maten. Heerlijk al dat gefladder.

Achter me hoor ik een fiets. Harry de Belgische wereldfietser stapt af. Op zijn oranje elektrische Santos fiets maakt hij even een rondje Zweden, Denemarken en weer naar huis. Flink bepakt volgt hij nu het Sint Olavspad tot aan Trondheim.

De laatste drie kilometer naar Bräcke duren lang. Het is heet, ik loop op asfalt en ik heb honger. Toch wordt ik door een langsrijdende pastoor welkom geheten in het plaatsje en is het inderdaad jammer dat er geen stempel meer is. Hij wordt steeds gejat. Dan is het eindelijk tijd voor pizza, ijs en bananen! Dat is het grote voordeel van dit soort reizen, je moet blijven eten.

Verderop vind ik een prachtig plekje aan het water. Na er eventjes te hebben gezeten, krijg ik bezoek van een motor die enorme herrie maakt. Hij vertrekt, maar ik blijf hem horen. Het mooie plekje voelt opeens minder oke. Misschien vreemd maar voor mij staat voorop dat een plek veilig moet voelen. Anders slaap ik niet en blijf ik alert. Nog een kilometer verder vindt ik een fijnere plek op een verlaten weggetje. Hier hoef ik alleen de dieren demoontjes buiten te sluiten. Vogels kunnen namelijk een behoorlijke herrie maken, beren en elanden nadoen en als hertjes door de bosjes vliegen. Oh en ik heb geleerd: open nooit een flesje met koolzuurhoudende drank in je tent 🤣 dat krijg je als je het normaal nooit drinkt.

Mooie plekjes
Mooie plekjes voelen soms niet zo fijn



De zondagochtend begint echt super stil. Mijn ochtend. Met de prachtige weilanden vol met paardenbloemen. Vogels die hun lied zingen. De Zweden die voor hun huis aan het ontbijt zitten. De wind die precies goed is en een heerlijke temperatuur. Alles is precies goed. Toch merk ik steeds vaker dat het ook maar is hoe je het bekijkt. Ik heb nu zoveel verschillende weersomstandigheden gehad in verschillende gebieden en aan alles zitten voor- en nadelen. Zelfs de muggen hebben voordelen, je voelt geen pijntjes meer en je gaat er sneller door lopen. Ik bedoel te zeggen dat het of nooit goed is of het gewoon is zoals het is en dat dat ook prima is.

Deze ochtend schoot voorbij. Waar ik dacht dat ik nog 20 kilometer te gaan had, bleek het opeens nog maar 10. Na een aardige boswandeling stond ik om 11 uur al op de camping. Begin ik netjes in het Zweeds met de vraag of ik alvast mijn tent op mag zetten, zijn de eigenaars Belgen. Weer geen Zweeds. Een dagje rust. Was doen, douchen, shoppen en een dip in het meer waar ik aan sta. Nog een week te gaan en ik ben nog lang niet uit gelopen.



Liefs
Merel

Gammel brug naar Gällö
Camping Viking aan het meer

Lees hier deel 3 van de St Olavsleden.

Zweden 22

Vasaloppsleden & Bijzondere ontmoetingen

Vasaloppsleden

Daar staan we dan, vannacht geslapen tussen de 31ste en 32ste kilometer. En hoe kan je dat beter vieren dan met een lekkere lunch bij een bijna verlaten restaurant waarbij je zelf je bord mag vullen. Geen slim concept voor Merels met honger, goed bijgetankt dus. 

De serveerster snapte niet dat ik in Zweden alleen aan de wandel was op mijn verjaardag, ik kan me even geen mooier cadeau wensen. Dit is de derde dag op de Vasaloppsleden en het had van mij een strik mogen krijgen. Wat een verschil met de bergen. Doordat hier bijna geen wind staat, kom ik echt tot rust door de stilte. Ik begrijp nu waarom ik in de bergen niet echt handige keuzes maakte, overprikkeling door de herrie. 

De paden hier zijn autobreed maar onverhard. Erg fijn voor de voetjes, dat gaat nu vrij goed. Ik doe het rustig aan, niet langer dan een uur aaneen lopen en niet meer dan 20 km. Handig dat er elke kilometer een bordje staat. Het is hier zoals de Elfstedentocht in Nederland. Alles draait om de Vasaloppet, de langlaufrace van Sälen naar Mora. Dit is op de eerste zondag van maart en al vanaf 1922. Het toeristenseizoen is over en dat is wel te merken, op sommige locaties kon ik geen water krijgen of waren dicht. Maar dit maakt niets uit want de natuur is hier prachtig en de eindeloze bossen kunnen niet eindeloos genoeg zijn. 

Afgelopen twee nachten ben ik gewoon de bosjes in gesprongen om mijn tentje op te zetten. Het bos geeft beschutting en voelt al snel veilig. Regen is hier wel maar gelukkig ook droog weer en af en toe een zonnetje. Ik geniet. 

Nog niet veel wilds gezien en ook geen sporen nog. Wel veel eekhoorns. Bijna geen muggen en fluitende vogeltjes. Ook niet teveel mensen. Nog geen hikers tegengekomen, vooral veel mountainbikers. En dat snap ik wel want het is ook goed te fietsen. 

Ik ga nog even genieten van mijn taartje, heel veel liefs allemaal! 

Merel

Bijzondere ontmoetingen

JOKKMOKK 

26 AUGUSTUS TOT 1 SEPTEMBER

Voor  mijn vertrek naar Jokkmokk had ik contact met mijn host en had hem verteld dat ik een buiten gewonen intressen heb in het Sami volk.

Zelf is Juhán, mijn host, een sami en werkt bij een instelling die het handwerk van Sami wereld wijdverkoopt.

Hij vroeg me of ik de sleutel  van het appartement, op zijn werk wilde ophalen.

Vol intersse stapte ik binnen maar echt ver kwam ik niet ze waren druk. Wel werd ik uitgenodigt om s’avonds de opening van een tentoonstelling bij te wonen. Waar die opening over ging begreep ik niet helemaal, maar ach….

Goed eerst het appartement maar eens zoeken waar ik de komen dagen zou verblijven. Dat viel niet mee met mijn rugzak, warm en moe. Het zweet droop van mijn voorhoofd, blijkbaar zag ik er redelijk wanhopig uit want al snel werd ik aangesproken door een vriendelijke vrouw die me ongeveer de weg wees. De straat had ik inmiddels gevonden. Nu nog het nummer 1a zou toch makkelijk moeten zijn.

Dus, ik heel stoer met mijn telefoon zoeken op google maps. Dit had ik Merel al zou vaak zien doen, dat moest ik toch ook wel kunnen. Niet dus na drie rondjes, nog steeds in de zelfde straat, gooide ik mijn rugzak af en vroeg wanhopig aan een voorbij komende honden uitlater of hij wist waar 1a was. Gelukkig zijn de Zweden best wel een behulpzaam volkje en de man begon te zoeken en liep zelfs een flat binnen. En ja hoor daar zag ik de naam van Juhán en Jasmine.

Wat een heerlijkheid om door een grote harige witte kat begroet te worden. Inmiddels zijn we dikke maatjes.

Na een koele douche en wat rust Jokkmokk maar eens verkennen.

Laat nu juist in deze dagen de grote zomermarkt aan de gang zijn. Een verkleinde versie van de al eeuwen oude winter editie.

Maar het was tijd voor de opening. Vond mezelf wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Zoals wel vaker, als ik ergens tegenop zie of onzeker over ben is mijn motto: gewoon niet nadenken maar doen.

Daar stond ik in de rij om naar binnen te gaan, hoor ik achter me bekende klanken. Twee heren spraken met een onmiskenbaar Brabans accent over de tentoonstelling. Blijkbaar hebben we dezelfde intresse alleen kwam een van de heren hier al jaren. Veel tijd om te praten kregen we niet want de openings ceremonie begon.

Vrouwen in prachtige klederdracht hielden een toespraak in Zweeds en Samies. Bij het Zweeds ving ik wat woorden op maar de context ging aan me voorbij.

Achter mij stond een echtpaar met bloemen en spraken mij in het Nederlands aan. Ze vertelde me dat ze op 60 km van Jokkmokk wonen en al 3 jaar dit project financieel steunen.

Eindelijk begreep ik waar het allemaal om draaide. Er zijn twee Sami stammen die al jaren conflicten hebben wat maar niet opgelost wordt.

Twee vrouwen van iedere stam hadden contact met elkaar en bedachten een project ter verzoenining. Ze maken met elkaar traditionel kostuums die verhuurd worden voor allerhanden feestelijkheden.

De tentoonstelling laat een documentaire zien hoe dit in zijn werk gaat. Daarnaast zijn er prachtige foto’s gemaakt waar kostuums voor hangen.

En nog een leuk idee. Als een Sami wil protesteren draag hij zijn kostuum binneste buiten. Is weer eens wat anders dan een omgekeerde vlag.

In een korte tijd kreeg ik een overvloed aan informatie en bijzondere contacten. Als dat zo door gaat heb ik volgende week wel even nodig om tot rust te komen.

Mijn hoofd tolde en ik slaap de eerste nacht als een blok, zo voelde het.

Liggen er nog meer verassingen ergens achter een tipi?

Jullie lezen het de volgende keer,

Monique