Geen categorie, Zweden 23

Deel 3 Höga Kustenleden

Net na het verzenden van mijn laatste blog ging de wind liggen en trok de bewolking weg. Ik heb dus niets te klagen! En ondanks dat de volgende dag regen bevatte, heb ik het erg goed getroffen. Het onderste gedeelte van de Höga kustenleden loopt meer door bosrijk gebied. En of dat er nu mee te maken had of met minder koude wind of de regen, hier waren al iets meer muggen. Niet heel fijn om met je waterfilterpomp boven een stroompje te hangen en aan alle kanten belaagd te worden. Je wordt wel flexibel, al dansend op je hurken zittend. Ach ja, dat wordt weer Djungelolja kopen.

Ik kwam niet zo lekker vooruit. Toen bedacht ik mij dat mijn tas misschien weleens uit balans zou kunnen zijn. De voedselvoorraad was geslonken en mijn tent achterop wel erg zwaar. Dus na een kleine aanpassing ging ik als een speer. Toch wel belangrijk, die tas indeling.

Door de regen was de berg na Lidebro behoorlijk pittig. Mossige stenen en boomwortels glibberen dan zo lekker onder je schoenen. Wel was het pad daarna erg mooi en heb ik nog wat grootse uitzichten aan mijn verzameling toe mogen voegen.

Omdat het niet heel koud was, is een regenjas best warm. Zelf maak ik er altijd een soort cape van. Capuchon op en de mouwen over je schouders getrokken en vast geknoopt. Dan worden je schouders en hoofd bedekt maar kan je wel je warmte kwijt. En nu ik met mijn rode regencape door de bossen loop, hoop ik die wolf toch niet tegen te komen.

Bij een shelter plek kon ik goed mijn tent opzetten en van de rust genieten. Nog maar 15 km te gaan. Ik ging daarom de volgende dag al vroeg op pad omdat ik mij niet wilde haasten voor de enige bus die op zondag zou passeren.

Op de Kulberget koffie in de shelter met een waanzinnig uitzicht. Al in de verte zag ik de Hornöbrug liggen, het eindpunt van de route.

Uitzicht
De brug in de verte

Zelf moest ik ook een pittig hoog bruggetje over wat ik met veel wind toch niet echt voor mijn lol doe. Gelukkig is maar één auto me gepasseerd waardoor ik bijna midden op de weg kon lopen.

Enge brug

De kilometers gaan iets te snel vandaag voor de verandering en bij het haventje van Hornön dronk ik mijn laatste koffiezakje op. Wonderlijk, want ik heb ze niet uitgeteld.

De grote brug onderdoor en bij het eind in het luxe hotel/restaurant koffie en gebak. Met een geweldig uitzicht op de langste hangbrug van Zweden! Daarna had ik veel tijd over en kon ik nog even in mijn boek duiken.

Het eindpunt
Hörnobron

De bus naar Härnosand reed lekker door en in een mum stond ik in het stadje. Na zo’n tijd in de natuur is het allemaal heel groots en imponerend. Zowel positief als negatief. Het hostel was dichtbij het station en een prima plaats om alles weer schoon te maken. Was, afwas en mezelf. Dan kan ik een douche toch wel weer waarderen.

Omdat Monique 19 juni in Stockholm aankomt, leek het ons leuk om de stad samen te ontdekken. Ik heb Millenium 4, 5 en 6 uitgelezen en laten ze in de Zweedse crimes nu alle Stockholmse straatjes benoemen, ik ben benieuwd of ik ze ga herkennen. Als ik eerder naar huis zou komen, kom ik net aan als zij vertrekt. Dat is niet leuk. En ik ben hier nog lang niet uitgekeken! In juli zit ik de hele maand achter de computer voor een toelatingstest voor Codam (programeer opleiding) dus alle tijd die ik nog buiten door kan brengen pak ik met beide handen aan.

De komende twee weken ben ik op de St Olavsleden te vinden. Een route door dorpjes, geschiedenis en cultuur. Tijd ook om wat Zweeds te gaan praten. Net als de camino stempeltjes verzamelen en iets meer onder de mensen te zijn. Vandaag ben ik in Sundsvall gearriveerd om inkopen te doen. Ik heb de gaten in mijn sokken (ik heb er de camino ook op gelopen…), een nieuw gasflesje en anti-muggenspul. Tijd om alles een beetje te laten bezinken en me klaar te maken voor een nieuw avontuur!

Zo leuk om al jullie reacties te lezen, dat doet me erg goed. Dankjulliewel!

Liefs Merel

Zweden 23

Deel 2 Höga Kustenleden / deel 1 Världsarvsleden

Weer drie mooie dagen gehad. Wakker worden naast het meer waar de damp overheen zweefde. De imposante Skulleberg die steeds hoger boven me uitreikte. Ik had geen zin om hier mijn knieën mee over te belasten. Dus de berg van onderaf met bewondering bekeken. Van de andere kant leek de berg toch een stuk minder hoog, ik hou hem te goed. 

Langs Dockstra, een leuk havenplaatsje met mooie boothuisjes. En een tankstation met verse koffie. En een supermarkt met chocolade. En een mevrouw die meteen Engels tegen me begon te praten, toen ik vroeg hoe ze zag dat ik geen Zweedse was, antwoordde ze dat ze dat aan mijn bepakking zag. Dus dat Zweeds praten, dat vordert nog niet echt. Ik moet ook zeggen dat ik het dialect hier lastig te verstaan vind.

Een lange tocht volgt met de eerste echte regenbui. Gelukkig kon ik bij een schuurtje meteen schuilen. Het groen schiet nu overal omhoog. De varens rollen zich uit. Er verschijnen steeds meer paardenbloemen, viooltjes, witte, paarse en roze bloemetjes en de lupinen beginnen zich te ontwikkelen. 

Ook bij Ullånger nog even de laatste boodschapjes kunnen doen en toen door de berg op naar de Erikskojanstuga. Het was even zoeken maar het was een schattig huisje met twee bedjes. De Duitse jonge jongen van dag één kwam niet veel later. Ik had hem al verwacht omdat ik hem al twee maal die dag gezien had. Later kwam er ook nog een Nederlandse man. Van de Bever in Eindhoven. Hij mocht er nog wel bij op de grond tussen ons in. Het was een gezellige avond met een kacheltje aan. 

Eriksskojan stuga

De volgende dag kwam na drie kilometer al de splitsing richting de Världsarvsleden waar ik mijn weg zou vervolgen. Ik moet zeggen dat ik me een beetje verloren voelde. Je krijgt toch een band met een trail, je voelt je er veilig en je herkent niet alleen de markeringen maar ook hoe deze gezet zijn. Deze nieuwe trail had gele stippen ipv oranje en liep in het begin vooral over de weg. Gelukkig wel veel gravel en bospaadjes. 

Je hebt altijd wel even een dip momentje en ik voelde me moe en emotioneel. Ook bleken de hormonen op te spelen, maar goed, je gaat door. De hele tijd heb ik de zin in mijn hoofd: “Aan alles komt een eind en als je bij het eind bent, begint er weer een nieuw begin”. 

De wind was fris aan de noordkant van het schiereiland en ik liep door tot een strandje dat er verlaten bij lag. Zo goed als het ging mijn tent een beetje uit de wind gezet. Toch even een dip, de eerste in zee. Toch vergeet ik steeds dat het de zee is omdat je altijd wel lange eilanden ziet liggen. Ook heb ik nog niet eerder zwanen in de zee zien zwemmen. 

Mijn prive strand

De volgende dag had ik het koud en wilde ik eigenlijk een stukje afsnijden om minder last van de wind te hebben. Toch had ik het na 10 minuten alweer warm en ging het lopen goed. En ik ben echt super blij dat ik niet heb afgesneden, het Norrfällsvikens natuurreservaat was prachtig. Weer veel keien, ze noemen het hier ‘klapper’. Er ligt vaak een knal lichte groene moslaag op. Ze zijn de ijsschotsen de afgelopen 4000 jaar steeds verder het land opgedrukt. Bij de kloof van de vorige blog lagen ze ook en dat was onvoorstelbaar hoog. 

Ik heb al vijf hazelwormen op de teller. Toch schrik ik wel elke keer want ze willen toch altijd net gaan liggen waar ik mijn voet neer wil gaan zetten. Ook heb ik een eland gezien, of naja, zijn buik en vier grote poten net voor hij de bosjes in verdween. Nu je zo’n 90% van de tijd moet kijken waar je je voeten zet, zie je soms wel wat over het hoofd helaas. 

Na het bijna verlaten normaal zo toeristische vissersdorpje Norrfällsviken liep ik lekker verder tot er een afdaling kwam waar ik u tegen zou zeggen en vervolgens een klim waar ik misschien wel dubbel u tegen zeg. Met handen en voeten klauteren, langs een touw je omhoog sjorren, het was weer een hele overwinning.

Bij Mjällom was een supermarktjes en daarbij een cafeetje. Even bijkomen! Ze zaten daar echt op zijn Zweeds te fikaen. Een supermarkt is altijd fijn om naar uit te kijken maar daarna vervloek ik het wel eens. Met al snel vijf extra kilo de berg op. Gelukkig was er een alternatief waarbij je niet over de top hoefde maar alsnog vond ik het behoorlijk pittig. Het is wel heel stil op deze route, tot nu toe nog geen enkele wandelaar gezien, momenteel vindt ik dat ook niet zo erg, dat komt straks wel weer als ik terug ben op de Höga Kustenleden.

Uiteindelijk een plekje voor de tent gevonden. Geen spectaculaire plek, wel uit de wind en met een bankje. Mijn mobiel staat onderweg uit dus foto’s maak ik alleen in de avond, dus je zal het met mijn woorden moeten doen 😉 

Mijn uitzicht vanuit de tent

In het cafeetje zag ik een spreuk staan waar ik graag mee wil afsluiten:

“Kan man vara glad åt lite, har man mycket att vara glad åt”

Of te wel:

Kan men blij zijn met weinig, dan heeft men veel om blij over te zijn”

Liefs Merel

Lees hier deel drie van de Höga Kustenleden
Lees hier deel twee van de Värdsarvsleden
Zweden 23

Höga Kustenleden deel 1

Ik loop al drie dagen op de Höga Kustenleden, de tijd gaat enorm snel.

De dag ervoor vertelde ik nog aan Monique dat boven het station van Örnsköldsvik een hoge skiskans staat. Zij heeft vorig jaar op dat station de halve nacht moeten doorbrengen. Nu mocht ik de eerste dag meteen gaan klimmen, nog net even hoger dan die piste. Om daarna weer recht omlaag te mogen. Een goed voorproefje.

Al snel ging ik van de route af om bij de outdoorwinkel 3 km verderop een nieuwe waterfilter te halen. Die van mij ging te langzaam. Ik was veel te vroeg dus heb daar nog lekker in het zonnetje gezeten. Wel gelukkig uit de wind want die is momenteel ijzig koud. Na de koop besloot ik om via de andere kant van de berg terug naar de route te gaan. Ik volgde leuk de wandelroute met de veronderstelling dat dit het pad was wat ik op mijn kaart zag. Helaas, in plaats van om de berg, belandde ik erop. Een stukje van drie kwartier werd uiteindelijk twee uur. Een goed begin zullen we maar zeggen.

Op een gegeven moment kwam ik de onderhoudsploeg van de route tegen. Vrijwilligers die met verf, zagen en snoeischaren het pad weer zichtbaar maakten. Tack så mycket!

Ik eindigde doodop bij de Bodvikstuga, helaas kon ik eerder geen geschikte plek vinden. Binnen was het er bloedheet en er waren al drie mannen. Twee bleken Nederlanders te zijn, de ander een Duitser. Later kwam er nog een Duits stel dus het was lekker druk.

Stuga

De tweede dag sloop ik om zes uur de stuga uit, niet veel later volgde het Duitse stel dat de trein moest halen. Veel van de mensen die ik tegenkom zijn al met hun terugreis bezig. Logisch natuurlijk. Ook de Duitse vrouw die ik bij de supermarkt trof en waar ik een uur mee heb zitten praten. Erg leuk om haar ervaringen te horen.

Na weer veel weg, dat valt me af en toe wel een beetje zwaar, kwam ik in het Skuleskogens Nationalpark. Wow, wow, wow. Echte oerbossen en ruig terrein! Bij de eerste campingplek vond ik een plekje aan de zee. Ik bleef de enige ook al had ik wel bijna een hond in de tent die iets te enthousiast verstoppertje wilde spelen.

Uitzicht tentenplek

Ik heb nog steeds best last van mijn heupen. Mijn tas is wat zwaarder dan anders doordat ik meer water mee moet sjouwen. Dat maakt het slapen soms wat lastig. Daarom op dag drie echt rustiger aan.

Ik was weer vroeg wakker en had het park bijna voor mezelf. De bekende kloof lag bovenaan een berg dus ik mocht eerst een flinke ochtend workout ondergaan. Grote rotsen, mega boomwortels, losse keitjes en loopplankjes.

De Slåttdalsskrevan (kloof) was enorm. Gelukkig was hij nog niet afgesloten want ik las dat ze bezig zijn de route om te leiden omdat er toch soms stenen omlaag komen. Er was nog een jongen foto’s aan het maken waardoor die van mij iets meer diepte kregen 😉

Slåttdalsskrevan

Na een net zo stijle afdalen volgden vooral veel loopplanken, wat het lopen een stuk gemakkelijker maakte. Om negen uur liep ik het park uit en toen begon de parkeerplaats net vol te lopen met dagwandelaars.

Uiteindelijk heb ik aan een meertje een mooie tentplek gevonden voor de nacht. Tot nu toe heb ik een privé meer waar ik al even in gedipt heb. Eindelijk! De zon schijnt en er staat hier gelukkig niet zoveel wind. Nu lekker de beentjes omhoog om morgen de Skuleberget te beklimmen? Of misschien wel niet… =p

Fijne pinksteren!

Liefs Merel

Lees hier deel twee van de Höga Kustenleden
Zweden 23

Voorbereidingen Höga Kusten

Nog maar een week, na een lange winterslaap mogen we weer op avontuur. Dit maal, je raad het vast, weer Zweden. Vorig jaar de bergen aan de Noorse grens, dit jaar de hoge kust aan de oostkant. Dit gebied heet de Höga Kusten en staat bekend als werelds hoogste kustlijn. Het land ligt 286 meter boven de zeespiegel en deze massa stijgt ongeveer 8mm per jaar. Ook staat het gebied sinds 2000 op de UNESCO-werelderfgoedlijst.

Het plan is om de Höga Kustleden (127km), Arnäsleden (70km) en Världsarvsleden (100km) te lopen en te zien waar ik uitkom. Wandelpaden genoeg. Meer informatie over deze trails kan je hier lezen.

Mijn bagage heeft dit jaar een paar kleine aanpassingen, onder andere een nieuw slaapmatje met een betere isolatiewaarde.

Geen Flixbus dit jaar maar Interrail. Een nachttrein vanuit Hamburg naar Stockholm inclusief bed. Erg benieuwd hoe dit gaat bevallen.

Alle grote spullen voor in de tas
Höga Kusten

Hopelijk kan ik deze maand gebruiken om mijn Zweeds in de praktijk te oefenen. Na bijna drie jaar Duolingo (app), Linq (app), Italki (online les door natives), een Zweedse cursus, Zweedstalig boeken en films en natuurlijk heel veel Zweedse gesprekken met mezelf, wordt het nodig tijd.

Ook dit jaar zal ik weer bloggen en neem je graag mee door de prachtige Zweesde natuur. Tot volgende week op de Höga Kusten!