Categorie: Santiago

Een twee-persoonskamertje is ook niet alles als je buurvrouw de ergste snurk heeft die ik tot nu toe heb gehoord. Zo eentje die steeds harder gaat tot een explosie en dan weer even stil valt. Blijkbaar kon ze zelf ook niet goed slapen want ze was midden in de nacht nog iets aan het luisteren/kijken en waar ik van mocht mee genieten.

De ochtend begon weer stil en ik moest goed kijken naar de gele pijlen die toch moeilijk zichtbaar waren in het donker. Toch is kunnen vertrouwen op je richtinggevoel op zo’n moment erg fijn.

De sterren waren goed zichtbaar en ik kon daar maar naar blijven kijken (ook naar het pad vol kiezels!). Op een gegeven moment wordt de lucht achter me lichter en verdwijnen de sterren. Het haalt de donkerte in, de wolken kleuren roze en uiteindelijk een grote vuurbal die boven de bergen uitstijgt. Alles kleurt prachtig.

Ik heb een lekker tempo vandaag en voel me weer fit. Op twee plaatsen stop ik voor een kop koffie. Het zijn leuke kleine cafeetjes met zowel pelgrims als mannen die er dagelijks een espresso komen drinken. Het is kouder en af en toe een paar spettertjes wat ik nog geen regen mag noemen.

Ik ben vrij vroeg in de albergue en geniet nog even van het alleen zijn.

877

Ik was nog wat gaan wandelen in het plaatsje en zag op een bord ‘Vegan hamburguesa’ staan, dus ik naar binnen. Helaas geen burgers, maar ze kwam met allemaal opties dus ik was helemaal happy. De Canadezen waren erg aardig en de vrouw zei dat ik van harte welkom was. Erg lief.

Vroeg wakker, maar niet heeeel vroeg. Het ging maar moeizaam vandaag. Mijn benen voelde zwaar, mijn voeten deden zeer en ik kwam maar moeilijk vooruit. Maar die dagen horen er ook bij. Zolang je de ene voet voor de ander blijft zetten kom je er vanzelf.

Ik liep vandaag de regio La Rioja in die bekend staat om zijn wijn. En dat was te zien, grote velden met kort gesnoeide druivenstruiken. Met daartussen konijntjes.

Nájera zag ik al van ver liggen, een grote stad die ik bereikte na diverse tunneltjes en tussendoor weggetjes. Ik werd bij mijn sokkenwissel ingehaald door de drie mannen (1 ervan de Fransman waarmee ik de eerste dag al mee had gesproken). We zwaaiden en het was weer “Buen Camino”.

Ook al snakte ik naar koffie, ik werd overweldigd door de herrie en was eruit voor ik het wist. Als jullie nog tips hiervoor hebben hoor ik het graag! Het blijft een lastig moment door de vele prikkels.

Maar goed, ik dus gewoon flink doorstappen. Lange verharde weggetjes waar geen eind aan leek te komen. Toch dook er een kerk op boven de heuvels en bereikte ik Azofra.

Klein, maar met een café dus eindelijk koffie. Ook een minisupermarkt. De albergue was nog niet open, maar lang zat ik niet alleen. Er werd een rij met tassen gevormd, het is dat de Fransman me erop wees. Hij liep samen met twee Amerikanen.

Na het inchecken vroegen ze of ik mee ging eten. Dat klonk goed dus ik nam het voorstel aan. Het Canadezen stel zat in het cafeetje en ik werd meteen geknuffeld, echt super verwarmend.

Het ging vrij relax en we waren aan het grappen omdat de vrouw van het café druk in het Spaans aan het praten was over ‘dinero’ (geld), het duurde even voor we begrepen dat we niet met pin konden betalen. Later bleek ze toch erg aardig te zijn. Het eten was top en ik had toch ook maar een beetje wijn geproefd van deze streek.

De mannen wilde morgen dezelfde afstand als mij afleggen, maar omdat het weinig bedden had wilde ze reserveren. Ook heel lief voor mij dus daar was ik ze erg dankbaar voor.

Nu goed opladen voor morgen. Deze albergue is opgedeeld in minikamers van 2 personen dus dat is zeer fijn.

Adios amigos!

867

Na het eindeloze rusten (blijft lastig) was het eindelijk om 7 uur tijd voor een pelgrims maaltijd. Ik vroeg aan moeder met dochter uit Australië of ik met ze mee mocht lopen. Ik werd zelfs tussen ze in gezet aan tafel. Heb me erg vermaakt moet ik zeggen. Vooral toen een Franse vrouw (fietser) het verschil uitbeeldde tussen de bergen in midden Frankrijk en hier. Stiekem was haar serieuze gezicht erbij nog het leukste.

Het werd weer een wat rommelige nacht. Toen ik eruit ging, kwam ik op de gang de Australische moeder tegen die me een knuffel gaf. Dat voelde goed en daar kon ik de ochtend uren mee door.

Dit traject ging meerdere keren over een drukke weg en ook stukken er langs. Gelukkig was het vroeg en Pasen en was er amper tot geen verkeer. Mijn voeten waren wat aan het zeuren en een blaar deed niet zo fijn, maar het ging. De aandacht gaat toch snel naar de dingen die je niet wil voelen.

Viana leek een prachtig stadje met allerlei middeleeuwse vlaggen. Het deed erg rustig aan, maar helaas nog geen koffie want alles was dicht. Ik moest wachten tot Logroño.

Het was een grote stad met voor mij erg veel geluid van verkeer en mensen. Niet dat het heel druk was maar eerder overweldigend. Ik dook even de kerk in om te kunnen ademhalen en te beslissen wat ik zou doen. Het was nog vroeg.

Na nogmaals de albergue lijst te hebben bekeken besloten ik toch de nog 12 km te lopen naar het volgende plaatsje. De hoofdetappes gaan van stad naar stad en ik wilde daar juist van af. Ik zette mijn buitenboordmotor aan en volgde de pijlen de stad uit.

Het begon nu wel warm te worden dus toch maar even smeren voor de eerste keer. Na een park waar veel Spanjaarden te vinden waren ging de weg verder die evenredig aan de snelweg lag. Gelukkig viel de afstand mee en liep ik het stadje in. Dit voelde beter.

Bij een albergue belde ik aan en ik werd op de lijst gezet. De bedden moesten nog worden klaargemaakt dus kon ik mooi even wat drinken op het terras. Het was er druk maar eerder gezellig dan vervelend. Ik kwam het Franse fietsende echtpaar tegen die verbaasd waren me hier al te zien. Ik zwaaide ze uit.

De kamer had 4 bedden en ik kon me in alle rust installeren. Er kwam een Canadees echtpaar binnen wat het best gezellig maakt. Nu echt even de beentjes omhoog 😉.

988

Ten eerste, fijne Pasen allemaal!

Ik was al vroeg gaan slapen en sliep gelukkig snel in. De vrouw onder me was er nog niet en had heel handig haar kleding op mijn tas gelegd. Dus toen ik alles in 1 keer mee nam de gang op om niemand wakker te maken kwam ik tot de verrassing dat mijn tas wat zwaarder woog 😉.

Al snel kwam ik de bekende fontein tegen, Fuente de Vino. Er komt wijn uit waar pelgrims een slok van mogen nemen voor versterking. Het zou pas om 8 uur open gaan dus veel mensen zouden worden teleurgesteld.

Dit traject stond vooral uit landweggetjes tussen de akkers door. Af en toe een wijngaard waar de druiven erg kort gesnoeid waren. Gesnurk klonk opeens naast me, er stond een klein tentje. In de dorpjes was het stil en ik kon op een gegeven moment koffie uit een automaat nemen. Precies op tijd.

Mijn voeten deden het weer goed. Van 1 blaar had ik wat last maar het ging. De nieuwe zooltjes van de Decathlon absorbeerde het vocht beter. Goede aankoop dus.

Ik kon wel blijven eten ook al was het eerder trek dan honger. Het is moeilijk in te schatten wat ik nu nodig heb maar zolang mijn broek niet gaat afzakken dan komt het wel goed.

Ik kwam al om half 10 in Los Arcos aan, het zou de eindbestemming worden omdat ik er zekerder was van een bed. Het volgende plaatsje lag nog 8 km verder en dat stuk wilde ik niet terug moeten lopen. Dus pleegde ik toch een telefoontje naar de albergue daar en ze hadden nog plek. (AHH, bellen en Engels en Spaans spreken…het moet niet gekker worden 😊).

Ik vervolgde dus mijn route uit het vreemde plaatsje. Door Pasen was alles dicht, in 1 bar zaten wat pelgrims en in de kroeg ernaast waren veel lui druk pratend al aan de drank (of nog…).

In Torres del Rio kwam ik gelijk aan met een moeder en dochter uit Australië. We ploften na inchecken op het bankje neer, wachtend tot we naar binnen konden voor een warme douche. Hopelijk wordt het straks wat rustiger als Pasen voorbij is. Voor nu weer een geslaagde wandeldag.

877

Toen mijn sokken droog waren kon ik nog even terug naar het stadje en met een ijsje kon ik in alle rust de beroemde puente (brug) bewonderen.

Het avondeten viel mee. Ik zat naast Schotse mensen, tegenover me een vrouw uit Japan en aan de andere kant Brazilië. Spaans en Engels door elkaar. Door de hooikoorts zag ik er waarschijnlijk beroerd uit wat 3 mensen vroegen of het wel ging. Wel al wat beter gelukkig!

De volgende ochtend kon ik in alle stilte wegsluipen en op pad gaan. Het was volle maan en ik hoefde amper mijn hoofdlamp aan. En zelfs voor 6 uur kwam ik al een andere man tegen.

De weg ging nu meer door wijngaarden en langs amandelbomen. Pas om half 10 koffie, bij een drukke bakker. Voor vele pelgrims de eerste koffiestop.

Ik voelde me fit en mijn voeten deden het goed. De 2 uur sokkenwissel leek te werken ook al heb ik de eersten blaren binnen. Het buiten zijn deed mijn neus goed gelukkig.

Voor het dorpje op de helft lag een man in bivakzak naast de weg en in het dorp iemand op een bankje. Omdat het feestweek (Pasen) is zijn alle accommodaties volgeboekt. Ik maakte me er wel druk om omdat iedereen die ik sprak gereserveerd had.

Ik kwam nog een wild hertje tegen dat druk weg over sprong. De weg was vandaag niet heel lastig, veel vlak en wat stijlen stukken. Ook niet al te veel grote kiezels.

In Estella liep ik de VVV in om te vragen of de albergue die nog 2 km verder was, open was. Ze zei van wel en dat ik me geen zorgen hoefde te maken om een plek omdat ik zo vroeg was. Dat is wel een groot voordeel. Plus dat het nu wel echt warm werd.

Ik was inderdaad de eerste en kon even rustig lunchen, een hondje knuffelen en wat rusten. Er was plaats en na een douche toch nog even terug gegaan voor een vegan latte (Ja ja, daarvoor loop je wel 2km terug 😉). Ook een Decathlon kwam ik tegen nu ik mijn gekochte pet alweer kwijt was. Gelukkig nu een vertrouwd model.

Dank jullie wel allemaal voor de lieve reacties! Het doet me erg goed 😊

966

In Pamplona hielpen 2 mannen van de Isle of Man me bij het vinden van een open apotheek voor allergie pillen. Meer mensen bleken last te hebben van hooikoorts. Van een jongen uit Japan kreeg ik neusstrips, ik gaf hem een stuk bescherming voor zijn teen. Ik was dood op en sliep gelukkig snel in.

Ik werd wakker van een zaklamp. Het was nog enorm vroeg maar er waren al mensen aan het rommelen. De Canadees en ik hadden hetzelfde idee om er heel stil uit te gaan omdat we wakker waren. Ik vroeg hem of ik mee mocht lopen omdat er nog wat dronken mensen over straat liepen.

Al pratende liepen we dus mooi verkeerd en zagen daardoor nog, voor hoever dat ging in het donker, het fort. Een vrouw gebaarde ons mee te lopen en zette ons weer op de camino. Toen we het centrum verlieten gaf ik aan dat ik in tempo af wilde nemen omdat de Canadees net iets sneller liep. We zeiden elkaar gedag en ik werd opgeslokt in het donker.

Na een dorp zou er een steile weg omhoog zijn. Ik zag al hoog de rode lampjes van de windmolens. De zon kwam langzaam op.

Op de top stond het bekende kunstwerk van de pelgrims. Het was er fris dus begon ik snel aan de afdaling.

Af en toe haalde ik wat pelgrims in en zei gedag. Een kop koffie bij het dorpje. Sokken wisselen. De structuur was er al snel, ondanks dat veel onbekend is op reis, is de routine heel autisme vriendelijk. Opstaan, wandelen, eten, wandelen, eten, wandelen, inchecken, douchen/wassen, rusten, eten, slapen 😊

Ik bereikte de albergue al om 11 uur. Na een uurtje te hebben gerust kon ik naar binnen om me te installeren. Het gebouw stond op een bergje met een pracht uitzicht. Weer een geslaagde dag!

977

Gisteravond heb ik nog een tijdje gepraat met mijn Italiaanse onderbuurvrouw (vanuit het stapelbed gezien). Ze nam me mee voor het eten omdat ik had verteld dat ik het lastig vond dus dat was erg fijn. We zaten met een druk pratende Amerikaanse wat ik prima vond. Het eten was goed en ze keken allemaal jaloers naar mijn grote salade 😉

Beter geslapen gelukkig ook al heb ik waarschijnlijk last van mijn allergie dus ben lekker aan het snotteren. Ik werd wakker van de maan die door een kleine spleet naar binnen scheen. Weer in het donker de camino op en de rust omarmen. Blijkbaar was ik de eerste op dit stuk en al snel kwam ik er achter dat wandelstokken ook handig zijn bij spinnenwebben.

Na de sokkenwissel haalde een Canadees me in. We kwamen gelijk aan bij een meneer die aan de weg koffie verkocht. Ze waarschuwde dat het feestweek was (Pasen) in Pamplona en dat alles vol zat geboekt. Het zou toch goed zijn om vandaag rustig aan te doen en om eerder te stoppen.

De weg hier ging veel langs een snel stromende beek. Er waren weer veel roofvogels te zien die rondcirkelden. De weg ging af en toe nog erg stijl op en af, maar niet lang achter elkaar. Door de daling van gister had ik toch wel spierpijn.

Ik volgde stiekem de Canadees, niet bewust maar hij moest af en toe nog goed kijken welke kant op en daardoor kon ik lekker doorlopen. Al snel kwamen we in meer stedelijk gebied en liepen vervolgens door de stadsmuur van Pamplona.

Samen zochten we naar de auberge die alleen voor pelgrims was en niet te reserveren. We waren 2 uur te vroeg dus gingen we aan de overkant nog een kop koffie drinken. Hij vertelde over waar hij in Canada woonde (bij Vancouver) en liet me indrukwekkende foto’s zien.

Om 12 uur ging de auberge open. Het waren weer grote slaap gangen, maar we hadden een bed. Na een douche ging ik even op ontdekkingstocht. Het was opeens erg druk geworden en alle cafés zaten vol met Spanjaarden aan pintxis en wijn. Het contrast was groot en na de grote bezienswaardigheden te hebben gezien zocht ik weer rust in de auberge.

988

Die korte nachten moeten niet langer gaan duren. De spanning voor wat ik in de ochtend moet doen zal vast ook afnemen. Maar kon daardoor weer lekker vroeg op pad. En gelukkig geen spierpijn!

Als ik niet had geweten dat er een eindje achter me twee andere wandelaars liepen had ik me misschien niet zo relax gevoeld. In het donker door het bos met een hoofdlamp op. Het had wel wat eigenlijk. Nog mooier om te zien hoe het langzaam licht werd vanachter de berg vandaan.

Vandaag was veel het dalen. Over verharde wegen, maar ook veel over stijl modder en steenachtige afdalingen. De Nederlander die ik gister had ontmoet kwam ik tegen na mijn stop voor koffie. Hij liep niet erg soepel en had last van zijn knie. Ik kon alleen maar hopen dat hij naar zijn lichaam zou luisteren.

Het gefluit van de vogels deed me goed, nog altijd in mijn achterhoofd dat ze me aanmoedigen tijdens de tocht. Het klingelen van de koebellen (aan paarden) gaf een rustgevend effect. Ik bespeurde nog een vos die de weg overstak.

Ik sprak een Koreaan, in hoeverre dat in het Engels ging en even later een Amerikaanse die vertelde dat ze in dezelfde plaats als de schrijfster van ‘Wild’ woonde.

Ik kreeg wat last van mijn voeten en het bleek dat door mijn plastic steunzolen water bleef liggen waardoor het dunne zooltje erboven verschoof. Morgen dus vaker sokken wisselen en anders toch maar een maandverbandje erin (en ja, dat heb ik uit diverse boeken met wandelavonturen 😉)

De laatste kilometers gaan het zwaarst, maar gelukkig kwam ik het Franse meisje wat me al enkele keren had gepasseerd tegen en konden we samen op zoek naar een auberge. Ze sprak gelukkig ook Spaans.

Een 4-persoonskamer dus dat is wel even fijn en heb geregeld dat ik hier kan eten. Nu beentjes omhoog en in de zon (koude wind).

987

Weer een korte nacht, maar al vroeg op pad. Je bent een vroege vogel of niet. Vanuit het verlichte stadje de duisternis in. Ik was nog de enige en ik merkte dat ik genoot van de stilte. Dit was pas de eerste keer sinds mijn vertrek dat het stil was. Langzaam aan werd het lichter en na een uur kwam ik een enthousiast zwaaiende vrouwtje uit Zuid Korea tegen. We praatten even voor zover dat ging in het Engels en puffend want het ging enorm stijl omhoog.

Er stond mist in de bergen en ik liep met een lach van oor tot oor door de prachtige natuur. Het voelde allemaal nog erg onwerkelijk. Ik kwam meer mensen tegen die ik een goede camino wenste. Ik was nog niet toe aan gesprekken, de stilte had ik nodig om op te laden.

Bij de eerste mogelijkheid nam ik een kop koffie en een broodje. Toen ik naar buiten wilde stappen goot het maar toen ik mijn regenpak aan had was het weer droog. Dus na een kwartier kon ik de boel weer uittrekken.

Ik klom hoger. Nu weet ik hoe 1300m klimmen voelt…als een hele, hele, hele lange trap. De zon brak door en het warmde op, ik liep nu boven de mist. Er verscheen sneeuw op de bergen waar ik ook langs moest lopen.

De grens over naar Spanje en uiteindelijk weer vrij stijl naar beneden. Om 1 uur kwam ik aan in Roncesvalles. Een enorm gebouw. Er zaten meerdere pelgrims buiten te wachten want het duurde nog een uur voor we naar binnen konden.

Snel een douche, kleding wassen en even de benen ontspannen. Schuin onder me zat een Nederlandse man waar ik mee sprak. Nu zien wat de dag nog meer brengt. In ieder geval nog geen blaren!

998

De dag begon vroeg, maar na een koude douche kon ik er weer helemaal tegenaan. Bij de bakker brood gehaald en nog wat rond gekeken in Bayonne. Vroeg mijn spullen gepakt en richting het station waar meerdere pelgrims zaten te wachten. De trein rit was prachtig. Erg groen, langs de steeds sneller lopende rivier, door vele tunnels en voor ons rezen de bergen op waar we uiteindelijk doorheen zouden gaan.

In St. Juan Pied du Port volgde ik de meute, maar toen iedereen verspreide vroeg ik aan twee Engelse mannen of ik met ze mee mocht lopen omdat het vinden van een auberge toch angst opwekte. Toch verzamelde alle pelgrims rond de pelgrims office die nog niet open was. Ik volgde wat gesprekken en merkte dat ik erg gespannen was.

Toen het office open ging kregen we een eerste stempel. De Engelse jonge man zei tegen de vrouw dat ik er ook bij hoorde waardoor ik meteen aan de beurt was. Erg lief. Maar toen ik hoorde dat ze nu al het eerste traject gingen lopen moest ik helaas afhaken. Dat zou te veel worden in een te korte tijd. Ik twijfelde wat ik moest doen en liep langs enkele auberges. De laatste zou bijna open gaan en er stonden al 2 mensen. Ik ging er bij staan en al snel had ik een stapelbed op een slaapzaal. Yes, het was gelukt.

Na wat boodschappen te hebben gedaan (Alpro kokos yoghurt <3 ) en het indrukwekkende dorpje te hebben gekeken nam ik plaats in de tuin waar mijn knal gele sokken vloekte bij de massa’s paardenbloemen. Even onderuit en opladen voor morgen. Hopelijk zou ik wat beter slapen dan de afgelopen nachten.

888