Voorbereidingen Zweden 2022. De stilte van het bos slaat een veilig deken om mij heen. Hier ben ik één met de natuur. De wind heeft mijn gedachten meegenomen. Ik kom thuis. Hier klopt het als een ‘bos'”.
Hej hej!
Nog maar twee maanden voor vertrek! Wat eerst zo ver weg leek begint nu in zicht te komen. Het wordt dit jaar opnieuw Zweden maar nu te voet.
Samen met Monique zal ik de nieuwe ferry tussen Groningen en Kristiansand nemen. Na een bezoek aan Oslo en Trontheim reizen we met de trein oostwaarts. Bij Storlien (Zweden) begint mijn wandeltocht en trekt Monique verder omhoog om het gebied van de Sami’s te ontdekken.
Ik zal zuidwaarts langs de grens trekken via de Södra Kungsleden. Het onbekende broertje van de populaire Kungsleden in noord Zweden. Het is een trail met vrij weinig tot geen voorzieningen. Een leuke uitdaging om zo zelfvoorzienend mogelijk het gebied door te trekken.
Ik ben al druk bezig met maaltijden voor minimaal twee weken klaar te maken in de droogoven, zoals bananen (15 gepropt in een zipperzakje!), pasta en dahl. De porties zo klein mogelijk maar met zoveel mogelijk energie. Ik ben enorm benieuwd op hoeveel kilo ik ga uitkomen.
Mijn nieuwe schoenen en inlegzooltjes ben ik aan het inlopen, de voetjes worden weer ingesmeerd met kamperspiritus, de afstand wordt langzaam opgevoerd en het gewicht in de rugzak aangevuld. Met bepakking lopen vraagt behoorlijk wat en ik wil het graag langzaam kunnen opbouwen om overbelasting te voorkomen.
Extra info over de voorbereiding en route vind je op mijn website. Ik vul dit aan in de loop van de voorbereidingen tot vertrek. Onderweg hoop ik toch af en toe een blog eruit te kunnen sturen maar ontvangt is daar niet vanzelfsprekend. Ik kijk er erg naar uit ook al is het ook reuze spannend.
Ik klap mijn net uitgelezen boek dicht, op de allerlaatste pagina wordt een tweede moordenaar geboren, ik word met een onheilspellend gevoel achtergelaten. Oktober (Kastanjemanden) van Søren Sveistrup is weer zo’n spannende Scandinavische thriller die je in een ruk uitleest. De inspiratie voor het bedenken van zo’n thriller is hier in Zweden in elke vezel voelbaar. Elk geluid gedempt door een laagje sneeuw, geen vogel durft meer te fluiten. Treurende berkentakken bezwijken onder het gewicht van het rendiermos. De wind streelt onzichtbaar de scherpe naalden van de dennentakken. Het enige waardoor je bezeft dat je niet droomt, is de knipserende sneeuw die elke stap verzwaard. De nog onaangetaste witte massa ligt als een loper voor je uit. Is dat een afdruk van een berenpoot daar in de sneeuw of is het toch die veelvraat? Bijna gedwongen voel je het verlangen om nog dieper het bos in te lopen, toch hangt de stilte bedrijgend in de mist. Elk klein detail, van platgetrapte bladeren tot holte tussen de wortels van een boom, kan een aanleiding vormen voor een nieuw moordverhaal en elke open plek is weer een unieke set.
Het perspectief wat wordt gekozen, bepaalt uieindelijk het verhaal. Zet deze set in een winterwonderland en de sneeuw dwarreld betoverend om je heen. Zonnestralen worden weerkaatst op het witte pak. Je afdrukken mengen zich met die van de dieren, een konijntje of misschien een vos. Boven het gladde meer een magisch gloed wanneer de zon de overzijde goud verlicht. Het koude water is een parel om in te kunnen mogen zwemmen. De frisse boslucht rijkt tot diep onder in je longen, je weet dat je weer leeft. Onbevangen in je zwemkleding, een sneeuwbalgevecht houden met het enthousiamse van een kind. Alle magie is hier in de natuur te ontdekken, alleen wanneer je er echt naar kijkt, vouwt het zich voor je open. Voluit mogen lachen en genieten, dwalend op zoek naar kleine wonders. Hier in het bos in Zweden vind je het allemaal.
De stuga biedt de ruimte, voor creatie en ontspanning. Tijd om even afstand te mogen nemen. Alsof je het leven waar je soms in rond kunt dwalen, van de bergtop weer mag overzien. Het bevinden in ’the middle of nowhere’ is juist niet verdwalen, maar thuiskomen bij jezelf.
Tijdens de terugreis mochten we zo op de ferry van Trelleborg naar Rostock. De zes uur durende tocht was vooral veel lezen en ons proberen af te sluiten voor het lawaai. Nadat we ertussen de vrachtwagens uit konden rijden hebben we nergens ook maar een controle gezien, onnodige zorgen dus. We hadden een camping geboekt in Duitsland bij de Rostocker Heide, dit was nog 25 km fietsen, het was geen fijne tocht door verschillende factoren. Zelf had ik Krampus uit Zweden meegenomen…in mijn knie dan, waarschijnlijk weer een beetje overbelast. Regen, wind, geen kaart of navigatie, modder, moe, je kent het wel.
Bij de camping was een sneltest vereist dus konden we ook even de neus schoonborstelen. Na een negatieve uitslag in de spambox van mijn mail te hebben gekregen (het Duitse virus.de?), konden we een plekje zoeken.
Even doorbijten
Mega veel tenten, mensen en lawaai, en dat in de modder en regen. Over acclimatiseren gesproken. Door alle spanning, herrie en prikkels was ik gesloopt en toen de tent eenmaal stond zijn we er meteen ingekropen.
Na een dag te zijn uitgerust kozen we die ochtend om dezelfde ellendige weg terug te fietsen. Nu was het droog, hadden we wind mee, zagen we de hobbels beter in de weg, reden we nergens meer verkeerd, waren de pijntjes weg en voelden we ons fit. Het bos was mooi, het pad fijn en de stilte om van te genieten.
Klaar voor de bus
Vanuit Rostock hebben we de Flixbus genomen. Een mega sterke chauffeur tilde onze fietsen er zo op. Relaxte rit. Nu wachten we nog 4 uur in Hamburg en zullen daarna naar Amsterdam vertrekken. Na een vast heerlijke nacht slapen rijden we nog de laatste kilometers naar Zandvoort waar een lekker bedje staat te wachten.
Hieronder hebben we een opsomming gemaakt van wat feitjes en bijzondere momenten.
Overnachtingen Wildkamperen: 51x waarvan 7x in een shelter Camping: 1x Hotel/motel/B&B/boot: 7x Kosten overnachtingen: ongeveer €300 pp
Kosten vervoer Boot: €236 Flixbus: €94
Muggen-, knütjes- en dazenbeten: ontelbaar Tekenbeten: 4, beide 2 maal Lekke banden: 0!!! Ongelukken: geen
Fika’s (koffie): meer dan genoeg 😁 en meestal heel fijn met refill. Boeken uitgelezen: 13 (Merel) / 8 (Monique), omdat dat zo heerlijk is in een tentje. Lang leve de kobo e-reader. Vuurtje gemaakt: 3 x, toch wel eng met de droogte
Gebruikte apps op vakantie: naturkartan (shelters, etc), locus map (routes), google maps
Wild Eland: 1 Dassen: 4 doden en 1 levend Vossen: 5x Reetjes: veel Slangen: 3x Kraanvogels: tel kwijt
Lastige dingen qua fietsen – uitzoeken waar je moet fietsen. Vaak is het fietspad gecombineerd met het voetpad, helaas switcht hij soms van kant wat niet echt duidelijk staat aangegeven. Dan denk je het uiteindelijk door te hebben en dan rij je weer per ongelijk op het voetpad. – de illusie van vals plat. En dan hebben we het over vals plat omhoog of omlaag, vals schuin maar dan recht, vals plat of schuin door de wind en de vals “ik ben op de top” met daarna nog een top.
Bijzondere momenten – helikopter die 30 meter van onze tent neerdaalt. Blijkbaar hadden we hem op zijn landingsplek gezet. – verlaten spookhuisje boven op de berg midden in het bos, gemeubileerd en in gebruik van de bosbewoners. – vrouw en kindjes met een welkomstpakketje met lekkers voor in de tent toen we vlak bij hun huis stonden.
Spannende momenten – beesten die ’s nachts over de tent sprongen – opnieuw herintrede intrede mensenrijk. Duitse mega camping met mega veel mensen die mega veel lawaai maken…
Ons materiaal hebben we na deze reis beoordeeld. Het review hiervan is te lezen op de pagina met bepakking.
We vinden het zeer bijzonder hoeveel mensen onze reis hebben gevolgd en willen jullie ook erg bedanken.
Veel liefs,
Monique en Merel
Supportvlaggetje
Ps. Voor nu stopt deze blog maar zodra de volgende reis zich aandient neem ik je graag weer mee. Als je dit niet wenst, voel je vrij om je af te melden voor de blog.
Onze laatste blog uit Zweden. De reis zit er nu echt bijna op, de 28ste varen we vanuit Trelleborg naar Rostock. Toch hebben we ons nog even verwend in stedelijk gebied en de luxe van de shelters opgezocht.
Bepakte fietsen en steden bezoeken gaan niet echt lekker samen, vandaar dat we er voor kozen om Malmö zonder te bekijken. Met de bus waren we vanaf Lund er in 20 minuten. Het schakelen tussen rust/natuur en drukte/stad heeft even tijd nodig. Gelukkig hadden we lekker geslapen in een echt bed in een Motel. Dat was weer zo onwennig dat Monique ’s morgens vroeg opeens naast het bed lag. Na de schrik kwamen we niet meer bij van het lachen.
The Bridge / Bron
De brug tussen Malmö en Kopenhagen zagen we vanuit onze kamer op de 8ste verdieping in de verte al liggen en in Malmö konden we hem iets dichterbij bewonderen. Voor mij vooral speciaal door de serie The Bridge.
Oud en nieuw
In het grote skatepark hebben we genoten van de sfeer en het doorzettingsvermogen van alle skaters. Qua bouw is het contrast oud en nieuw erg kenmerkend voor de stad. Een hele beleving weer.
De shelter
Een shelterplaats bood ons eindelijk de mogelijk, nu het niet meer zo droog is, om een kampvuurtje te maken. Met de zelfgemaakte billycan verwarmden we de soep en bakten we broodjes van meel en water op het rooster. Met een zak doperwtjes (diepvriesgroente is echt de uitvinding voor fietstochten!) en zelfgemaakte bonenspread was het een feestrijke maaltijd.
Het reizen en het steeds omslaande weer hebben er momenteel even ingehakt. Deze laatste dagen doen we daarom rustig aan en nemen we de tijd om het rondtrekkende leven af te sluiten. Op de terugweg (boot en flixbus) zullen we een laatste blog schrijven met onze ervaringen, hoogte- en dieptepunten en gekke feitjes.
Na een prachtige groene toer door Skåne naar de westkust kwamen we bij de twee schiereilanden Bjärehalvön en Kullen. Hier konden we de Kattegattleden volgen. In Båstad, een chique havenstadje, vonden we een shelter net boven het centrum. Deze horen eigenlijk bij de Skåneleden, een wandelnetwerk in de provincie. Nu de shelter al bezet was, hebben we onze tent er vlakbij opgezet. Die nacht viel er enorm veel regen en de dag erna ook toen we met tegenwind richting de punt gingen. Wat een storm.
Van de regen in de tent
In Torekov, waar we al aardig verzopen aankwamen, zaten we bij een bakkertje aan de koffie toen er een mevrouw binnenkwam. Ze vertelde ons dat ze een B&B had verderop. Onze eerste reactie was nee, toch was er een zaadje geplant. Even later reden we toch die kant op en hebben we alle zooi kunnen drogen. En over die zachte luxe bedden…we hebben enorm brak geslapen en misten de frisse lucht.
De volgende dag werden we weer van de piek afgeblazen om vervolgens opnieuw richting het westen af te slaan. In Ängelholm kwamen we in een restaurantje een man tegen met een Innerfire shirt. Dit is het bedrijf van Wim Hof Methode waar we al een paar jaar mee bezig zijn. Koude dips + douches en ademhalingsoefeningen. Deze man had een week samen met Wim in Polen doorgebracht waar we al veel over gelezen hadden. Toch grappig dat het overal opduikt, ook al zijn er opvallend veel badgasten hier die met badjas rondlopen om een dip in zee te maken.
Opnieuw een shelter, maar dit keer een hele grote met zelfs houten stapenbedden. Over afbouwen van luxe gsproken. Na een heerlijke nacht hebben we doorgetrapt naar Mölle wat bij de Kullaberg ligt. Een enorme rotsformatie met woeste kliffen op het eind van het schiereiland. Met de sterke wind was het prachtig om het opspattende water op de rotsen te zien knallen. Niet echt een fietstochtwaardig pad dus ben ik gaan wandelen tot de vuurtoren aan het eind. Zeer steile klimmetjes met lekker rotsige paden. Je kon van daar het eerdere schiereiland zien liggen en Denemarken.
Terug gekomen waaiden we verder, of in ieder geval stuurden we onszelf weer naar het oosten. Een kleine shelter vannacht. Vandaag brengen we een bezoek aan Helsingborg. Met een zonnetje van voor, de wind van achter rijden we via de vrolijk versierde boulevard het centrum in. We verlaten straks de kust weer even voor een stukje rust.
We zijn lekker opgeschoten, misschien wel iets te. De grens naar Skåne hebben we gepasseerd, de onderste provincie van Zweden. Na een prachtige rit bij Åsnen op een oude trambaan zijn we in het zuiden geraakt. We hebben gezwommen in zee en kennis gemaakt met het vlakkere plattelandleven. Met flinke tegenwind lijkt het wel iets te veel op Nederland. Gelukkig zien we daarin tegen wel in de verte de bergen vanuit de ochtendmist opstijgen.
Eindelijk gevonden! Cantharellen
We hebben besloten om ook de westkust mee te pakken waaronder Helsingborg en Malmö. Hiervoor kruizen we opnieuw het land. De bossen zijn meer dan welkom en met de wind plots in de rug is dit een eitje.
De zee
De eerste week hebben we last van teken gehad maar daarna zijn ze verdwenen, tot afgelopen week. Nadat we de tent in een stukje bos hadden opgezet wat al niet helemaal lekker aan voelde, liepen er na het uitdoen van mijn regenbroek, vijf op mijn benen. Gelukkig ben ik momenteel niet de lekkerste (of juist zo lekker dat ze geen plekje konden kiezen) en hadden ze zich nog niet genesteld. Even weer oppassen dus.
In de afgelopen weken zijn we steeds makkelijker geworden in het vinden van een slaapplek. Dit merkten we vooral toen we bij een parkeerplaats stonden en iedereen aan ons kwam vragen of ze hier wel mochten staan. Het gaat ons steeds beter af.
In een mooi maar spooky bos
We proberen een oplossing te vinden voor de stadjes. Ik fiets met de navigatie en wordt wanneer we een stad in rijden overladen met prikkels. Hierdoor zie ik alles maar eigenlijk niets. Mijn eerste reactie is hierdoor een vluchtmodes. Zelfs na het ’tot rust komen’ in een cafeetje blijft alles als een bom binnen komen. Mijn autisme geeft me veel kwaliteiten maar dit is wel een worsteling. We gaan nu kijken of we meer rust kunnen inbouwen door twee hotspots uit te kiezen waardoor ik meer kan landen in het stadje. Het is fijn om dit samen te kunnen analyseren, naar oplossingen zoeken en hiermee te experimenteren.
Nog twee weken genieten! Toch kijken we ook uit naar de dingen thuis. Weer lekker in de moestuin werken, ontwerpen maken op het werk en sleutelen aan de fietsen, strandwandelingen, huismuizen en vooral het weerzien van vrienden, collega’s en familie. We kunnen elkaar namelijk niet meer uitstaan! Haha, nee dat is een grapje 😅 tot snel lieve mensen! Liefs
Om te beginnen, antwoord op een paar vragen die gesteld zijn in de vorige blogberichten:
Hoe bevalt het gedroogte eten wat we hebben meegenomen? Vanuit mijn moestuin hebben we het afgelopen jaar veel groente gedroogd om mee te nemen op reis. Deze hebben we per groente apart verpakt. De smaak is goed te doen en wanneer het even gekookt wordt (of vaak al voorgeweekt) is het makkelijk te bereiden. Toch zijn we minder in de ‘wildernis’ dan verwacht en komen we elke dag wel een supermarkt tegen. Het gedroogde spul gebruiken we nu vaak voor aanvulling of wanneer het zo uitkomt. Voor een volgende keer is het toch makkelijker om ze per maaltijd al te verpakken.
Wat merken jullie van de industriële bosbouw en het aanplanten van bomen in gekapte wouden? In het begin was het even wennen om naar de ‘slagvelden’ te kijken maar we zien ook steeds meer hoe alles terug groeit. Het is ook een soort bewustwording dat het hout en papier wat men gebruikt toch ergens vandaan moet komen. De open plekken geven ons ook een kans om even verder het bos te kijken, soms kan het vrij opgesloten voelen na een tijd fietsen.
Hoe doen we het nu met muggen en knütjes? We hebben verschilldende middeltjes geprobeerd maar zijn tevrede met Djungelolja. Zolang we niet te lui zijn om het op te doen gaat het goed. Ons ritme helpt ook mee, om 19 uur kruipen we de tent in om nog lekker te kunnen lezen en om 6 uur staan we op.
De tocht
Twee nachten hebben we in een slaapshelter overnacht. Een heerlijke luxe. Één keer met klamboe en een keer zonder. Geen tent te hoeven opzetten of afbreken, al je spulletjes bij de hand en ruimte genoeg.
Slaapshelter
Bij de Taberg vonden we een verscholen shelter met prachtig uitzicht op de grote rotshelling. Zelf heb ik het slingerende pad naar boven geklommen, een krachtig sterk en machtig gevoel. Toch ben ik waarschijnlijk meer een wandelaar dan fietser maar de afwisseling is erg welkom.
Pad op de Taberg
Na een pittige dag met onzekerheid en frustratie stonden we naast een vrij drukke weg tussen de muggen. Uitgeput wilden we ons in de tent storten maar werden verrast door moeder met kids. Haar man had ons zien aankomen en nu hadden ze een snackpakket voor ons gemaakt om ons welkom te heten. Zo ontzettend lief, dat maakt je dan bijna aan het huilen na zo’n heftig dagje.
Het snoeppakket
Vandaag zijn we na een korte rit op een camping beland, niet speciaal voor de plek zelf maar voor een kanodagje. Als cadeau gekregen voor onze verjaardagen besloten we dat het hier moest gebeuren. Bij Åsnen wat bekend staat om zijn vogels. Vol enthousiasme doken we de kano in en peddelden we lekker in het rond. Na een eiland bezoek met prachtige ruige stenen bedekt met mos keerden we terug. De donkere lucht achter ons. De regen kwam zichtbaar dichterbij wat een spectaculair beeld gaf. In regenpakken voelden we ons echt buitenmensen. Een heerlijke dag dus met een beetje luxe van de camping zelf.
De komende dagen zullen we verder naar het zuiden fietsen om daar via de kust route richting Trelleborg te gaan. Hier vertrekt de ferry. Lieve groet,
Het moest er toch een keer van komen. Al in de eerste week viel er een schroefje uit het spartbord van Monique. Om hem er weer in te zetten moest het wiel eruit. We kwamen er toen pas achter dat er geen snelsluiter aan zat waardoor we eerst op zoek moesten naar de juiste sleutel. Ook was het onbekend omdat we met een riem fietsten ipv ketting. Een draadje hield alles op zijn plaats als spoedoperatie. Pas na een maand vond ik de rust en moed om er goed naar te kijken. Iets wat ik het afgelopen jaar geleerd heb nu ik 1 ochtend in de week de fietsenmaker help. Uiteindelijk bleek het veel makkelijker dan gedacht. Dus grote dank Jeroen voor al je overgebrachte kennis! 😊
Van natuurgebied naar het grote meer Vättern waar beide ons met hun grote schoonheid deden zwijgen. De helder blauwe lucht die het water blauw kleurt en waar je onderwater de bodem kan zien. De ochtend starten met een frisse duik. De kleurverschillen van het water. De kleine fasinerende insecten, zowel in als uit de tent. En maar even zwijgen over de slang die opeens naast Monique zwom, nog nooit was ze zo snel het water uit.
Ochtend mist
De grote roofvogels, cirkelend boven ons en de kleine kwikstaartjes op en naast de weg. Ik blijf er geinspireerd naar kijken. Een spiegeling van het vrijheidsgevoel in de lucht, ervaren op de weg.
In Tiveden hebben we voor het eerst in een shelter geslapen, wel met een beetje creativiteit ingericht. Daar houden we van. Omgeven door blauwe bessen struiken zagen onze vingers al snel donker paars. Je rijk voelen in de simpelheid van de natuur.
Fietsen shelter
Overgegeven aan het ritme van de dag, fietsen we verder omlaag. Het uiteindelijke doel is Trelleborg waar we eind augustus de boot terug zullen nemen. Gelukkig is het nog niet zo ver en mogen we nog vele spots ontdekken.
Als jullie vragen hebben over hoe we dingen aanpakken of ervaren, stel ze gerust! De volgende keer zullen we hier speciaal naar kijken.
De steden laten we weer achter ons na een bezoekje aan de IKEA. Toch wel even leuk om de verschillen te zoeken, vooral in de smaak van de koffie. Ook hebben we een nieuwe waterfilter gescoord waardoor we flexibeler en op meer plaatsen kunnen kamperen.
Zoek de verschillen
De weg leidt ons verder door dit prachtige land. Op de ‘runn’ (naam meer) route, een heerlijke vlakke weg gelijk aan het spoor, worden we weer overdonderd door een spiegelglad meer waar de blauwe lucht het water erg aantrekkelijk maakt. Als we hadden geweten dat er regen aan kwam hadden we gelijk een duik genomen.
Op een strandje raken we in gesprek met een trapeze leraar. Hij werkt op de circus university. Deze moet ook in Rotterdam en Tilburg volgens hem zijn, nooit geweten dat hier een echte opleiding voor is.
De dag erna worden we wakker met regen, het kon niet zo mooi blijven. Tijdens het fietsen mogen we heel lief bij een meneer onder het afdakje schuilen. We krijgen zelfs een stoel en een rondleiding door zijn tuin. Het kleine hutje (stuga) is speciaal voor wanneer de familie surströming eet, gefermenteerde haring.
Regenpak aan en uit, fietsen op en van de heuvel, zeuren en genieten, honger hebben en bunkeren. Even gingen we naar (de) Kloten. En na Kloten helemaal: onverharde weg, regen, moeheid, geen plek kunnen vinden, onweer, berg op… en erna flink lachen om ons eigen gekloot met de tarp en de tent in combinatie met de rode mieren en andere vliegende monsters. Niets ligt er dan lekkerder dan een dun opblaasmatje in een tentje.
Onze tocht zette zich voort langs de kust omlaag. Waar we gehoopt hadden op mooie uitzichten over zee, viel dit even tegen. De weg langs de kust liep door bosgebied en om de zee te zien moest je echt afslaan naar een dorpje. Dit hebben we uiteraad gedaan en even van de sfeer geproeft.
Kikkererwten koken
Bij Söderhamn besloten we toch weer het binnenland in te trekken na een overnachting aan de vaart die richting zee liep in een parkje. Nooit zouden we in Nederland op dit soort plekken durven kamperen maar hier voelden het al snel vertrouwd aan. Na een keer achter een tankstation te hebben gestaan omdat we bek af waren, durven we steeds meer. We hebben nu ook een keer alleen onder de tarp geslapen, en dat in een soort dorpsparkje. Met de warmte is dit wel erg fijn.
Onder de tarp
Bij Sundborn het huisje van Carl Larsson bekeken, de bekende Zweedse schilder. Daarna de tuin gezien waar Linnaeus zijn wittebroodsweken doorbracht. Leuk dat deze bekende botanicus in de exotische tuin van George Clifford de planten beschreef rond 1740. Deze man woonde op de Hartekamp in Heemstede, hoe toevallig.
Ook hebben we onze eerste loppis bezocht, een soort kofferbakverkoop aan huis. Erg leuk om even te snuffelen. We kregen meteen een stoel en koffie aangeboden. Het blijft bijzonder hoe de Engelse taal (met af en toe een Zweeds woord tussendoor) mensen kan binden. De dag daarvoor hadden we een gesprek met iemand die in beide talen niet goed verstaanbaar was maar waar we elkaar toch wel begrepen.
Bij de Loppis
In de hitte reden we door naar Falun, bekend van de Falu Rödfärg. De verf waaraan de Zweedse huisjes hun rode kleur te danken hebben. Vanwege de warmte even een aangename stop.
