Zweden 22

Fika tijd & Rust

Fika tijd (koffie drinken)

Ons laatste dagje Mora. Na twee dagen bijkomen met nog wat mooie wandelingen  zitten we nu aan de fika en blikken nog een keer terug op de laatste week. Wat is er veel gebeurt en wat hebben we leuke ontmoetingen gehad. Met uitzondering van de beruchte elandvlieg, waarbij het even duurden voor we deze herkenden. Van die gekke kriebelige beestjes die zich in je haar en kleding verstoppen. 

elandvlieg
Elandvlieg

De kleine stuga waar we in verbleven was weer heerlijk Zweeds, een echt kabouterhuisje, perfect voor Monique, iets minder perfect voor mijn hoofd. De deurpost was toch net iets te laag. 

In de bedstee
In de bedstee

Op de Gesundaberget (bij Gesunda waar we verbleven) heb ik nog even een mooi plaatje geschoten van de Siljan, het zes na grootste meer van Zweden. Wat een uitzicht!

Siljan
Siljan

We vertrekken vanavond naar Stockholm om daar de nachttrein naar Malmö te nemen. Daar slapen we een nachtje bij en dan vertrekken wij met de flixbus de volgende nacht naar Nederland. 

Bedankt voor het meereizen! Op de pagina van de Södra kungsleden heb ik onderaan nog een review van de drie routes geschreven voor de geïnteresseerde. 

Liefs Merel

Rust

Op dit moment zit ik op een bank te kijken hoe Merel als een berggeit omhoog klimt. Onze laatste dagen in de buurt van Mora. Wat was ik blij dat ik na een enorme lange reis vanuit Docksta in Mora aankwam en Merel zag staan.

Tijd om terug te kijken naar mijn dagen in het noorden van Zweden. Eigenlijk wordt het noorden van Zweden in tweeën gedeeld Laponia en noord Zweden. Boven en onder de poolcirkel. De natuur boven de poolcirkel met name rond Kiruna is echt bergachtig en wat kaal. Zak je iets meer naar beneden richting Jokkmokk, strekt zich de natuur uit in eindeloze bossen meertjes en flinke heuvels wat je net geen bergen mag noemen. Je verwacht niet dat er mensen wonen. Ik vond daar in die bossen een klein dorpje met acht huizen en een airb&b. Zou ik daar kunnen komen met het openbaar vervoer? Ik had al contact met de eigenaren gehad zij wilden me wel ophalen bij een station 15 km van hun boerderij vandaan.

Weg naar de boerderij
Weg naar de boerderij

Na wat gepuzzel lukte het me om een trein naar Jorn te boeken waar ik precies op tijd opgehaald werd door Ralf om door te rijden naar Petikstras. Mijn mond viel open. Wat een natuurschoon, bossen met doorkijkjes, meertjes en uiteindelijk een groot meer en in die 15 min durende autorit geen enkele andere weggebruiker. De weg was een landweggetje van grind. Immers je ziet alleen gedurende zomer, die kort duurt, de echte weg. De overige tijd van het jaar ligt er sneeuw, echt sneeuw 3 tot 4 meter.

Fika aan het water
Fika op het water

En daar lag de boerderij aan een meer zo idyllisch. Ik had het gevoel dat ik in het paradijs van Zweden aangekomen was. En dan de host Matilda en Ralf, wat een lieve open mensen, niets was hun te veel. Ik werd volledig in de watten gelegd, van een Zweeds ontbijt tot een fika op het meer. En als klap op de vuurpijl een Sri Lankaans diner. Je kunt er eindeloos wandelen en je moet oppassen om niet te verdwalen. Het jachtseizoen was geopend waardoor ik echt gevaar liep volgens Ralf. Hij nam me daarom ’s middags mee op zijn squat. In het begin was ik een beetje bang, hup recht de berg op, dat ben ik niet gewend maar al gauw voelde het vertrouwd. Wat kun je in een paar dagen van een plek met zijn bewoners gaan houden. Jammer dat ik afscheid moest nemen maar ik kom hier zeker terug.

Uitzicht op het meer
Uitzicht op het meer

Op, alweer naar de volgende stop. Docksta, een plaats aan de Baltische zee, bekend om de Höge Kusten een natuur reservaat. Ik had daar een boothuis geboekt. Vol spanning stapte ik de bus uit, stralend weer en een prachtige kustlijn. Ook hier werd ik heel hartelijk ontvangen en wat hebben ze de oude Noord Zweedse boothuizen prachtig gerestaureerd. Kon wel merken dat het seizoen voorbij is. Anders zal het daar wel aardig vollopen met toeristen.

Het botenhuis
Het botenhuis

Na een nacht met maneschijn op het water, ben ik de volgende dag eerst gaan informeren of ik wel in Mora zou kunnen komen.

Donkerte

Dat was nog niet makkelijk. De busdiensten op zaterdag zijn onlangs geschrapt en laat ik nu net gedacht hebben om op zaterdag naar Mora te gaan, mooi niet dus. Dat werd op vrijdag een nachttrein dus ‘ s avonds om 11 uur de bus. Daardoor wilde ik mijn dag goed besteden en heb ik een mooie wandeling de berg op gemaakt waar ik een rusthut vond, volledig aangekleed met zagen, bijlen, boeken verrekijker. Ongelofelijk dat dit zo blijft liggen en dat niemand dat vernield of meeneemt. Lekker moe kwam ik weer in het boothuis met het idee dat ik dan lekker zou kunnen slapen in de trein.

Hoga kusten
Höga kusten

Helaas pakte dat anders uit. Mijn trein die om 2 uur ’s nachts zou vertrekken, vertrok niet. Daar zit je dan op een vrijwel verlaten station tussen de vrouwen die daar de nacht doorbrengen. Met verbazing luisterde ik naar de snurkgeluiden, ik voelde me niet zo comfotabel om te kunnen slapen. Uiteindelijk kwam er rond 4 uur een trein waar ik in kon stappen en waar ik wel 2 uur in heb kunnen slapen. Jullie zullen begrijpen dat mijn vreugde om Merel weer te zien in Mora groot was en nog steeds is. Mijn reis alleen was goed, ik maakte daardoor andere dingen mee. Wat ik dan wel mis is het kunnen delen van de moeilijke momenten, de leuke momenten, de mooie momenten. En bovenal het samen kunnen lachen, we zijn dat nu aan het inhalen. Wat hebben we veel beleeft, ieder op onze eigen manier en wat komt dat weer mooi bij elkaar. Ik ben dankbaar voor en over onze vriendschap.

Lieve groet Monique.

Happy faces
Happy faces
Zweden 22

Vasaloppsleden 2 & En wat gebeurt er verder

Vasaloppsleden 2 (Merel)

De Vasaloppsleden zit er helaas weer op. 

Na het vorige deel vervolgde ik mijn weg, dit keer week de wandelroute vaker af van de fiets en langlaufroute, hierdoor waren het vaker smalle bergweggetjes en loopplanken over drassig gebied. En drassig was het! Het leek soms bijna moerasachtig. Hierdoor had ik wel prachtige vergezichten. 

Een heerlijk zacht bedje

Het weer werd wat beter, zelfs zo warm met het zonnetje dat het in een t-shirt bijna te warm was. De nachten waren nog steeds koud, ik denk dat het onder de 5 graden afkoelde. 

Creatief in de pauzes

Hoe mijn dagen eruit zagen? Vroeg wakker, ontbijt erin, inpakken en op pad. Uurtje lopen, koffiepauze, uurtje lopen, pauze, uurtje lopen, lunch, uurtje lopen,pauze, uurtje lopen, plekje tent zoeken, kamp opzetten, rusten (schrijven, hout snijden, kaart bestuderen), avondmaal opkoken, bessen zoeken voor het toetje, eten, lezen, slapen. Zo simpel maar heerlijk overzichtelijk 😉 

Zo zagen mijn handen er meestal uit, jam jam 😋

De een na laatste dag kwam ik zowaar mensen tegen! 2×2 hikers op weg naar Mora, de eerste in 90km. Het was toch leuk om even mensen te spreken al was het maar kort. 

Plus de laatste dag, ik loop net de laatste steile helling af en zie drie hertjes wegschieten uit een tuin net naast de grote weg. Dus hier hadden ze zich verscholen. Verderop dook er opeens een eland voor me op, ook uit een tuin de weg over het bos in. Loop je continu in de natuur, verstoppen die beesten zich dus in tuinen. Ook gewend aan “fastfood”? 

Al vroeg kwam ik bij het eindpunt, of eigenlijk de start. Ik voelde me er een beetje verloren op het grote grasveld en ben maar snel richting Sälen gelopen, nog zo’n zeven kilometer verderop. Hier blijf ik nog een nachtje slapen, even bijslapen en eten, boodschappen doen en uitrusten (in weer zo’n vreemd uitgestorven hotelletje?). Morgen trek ik nog twee nachten het bos in en wandel nog 30 km over de Siljansleden. Daarna ontmoet ik Monique weer in Mora. Het is fijn om na twee weken weer even te kunnen bijpraten. 

Liefs, Merel

En wat gebeurt er verder (Monique)

Er valt zoveel te vertellen. Maar wat is voor mij belangrijk om te delen?

Met die vraag in mijn hoofd, speel ik al een paar dagen. 

Zijn het de ontmoetingen in Jokkmokk. De wijze lessen die ik uit het Sami museum mee neem? Het verschil in de Zweedse en de Nederlandse cultuur, waarvan ik niet verwacht had dat er zo een groot verschil tussen zit. Mijn eigen vooroordelen. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.

Toch maar een boek gaan schrijven?

Wie weet.

Laat ik nog even terug gaan naar mijn afscheid van Juhán en Jasmine in Jokkmokk.

10 dagen bij betrekkelijk vreemde mensen in huis vond ik toch wat lastig worden. Vooral als je dan tegen cultuurverschillen oploopt.

In Zweden is men niet gewend om te zeggen wat je op je hart of lever hebt. Zeker niet tegen vreemde. Voor mij gaf dat een gevoel van moeten schipperen, een beetje op mijn tenen moeten lopen. Wie mij goed kent weet dat mijn karakter nogal meegaand kan zijn, mezelf weg cijfer is mij niet vreemd. 

Na een week brak het mij op, het voelde niet meer oké, eigenlijk wilde ik wel weg.

Tja dat moest ik dus gaan vertellen, een lastige situatie als je zolang bij mensen thuis bent, voelt het niet meer als betalende gast.. Gelukkig namen Juhán en Jasmine het goed op en was het geen probleem, ik kreeg het resterende bedrag terug, bovendien had Juhán een geweldig cadeau voor mij op tafel gelegd. Een ring die volgens zijn cultuur je beschermt tijdens het reizen. Dat gaf mij de gelegenheid om een verdere reis te plannen. In het Sami museum had ik veel gelezen en gezien over de mijnen in Kiruna.

Echt hoog in Zweden dus bus en trein naar een hostel. 

Het was even zoeken naar het hostel omdat het hele dorp verplaatst gaat worden naar zo’n 2.5 km verder op. Het treinstation was inmiddels al verplaatst, dit doen ze omdat er nog heel veel steenkool onder het dorp ligt. Het zwarte goud.

De Sami hebben hier al vanaf 1900 moeite mee en protesteren, zoals jullie al hebben kunnen lezen in de vorige blog, hier al jaren tegen. 

Het is het land waar hun kuddes al eeuwen grazen. Zij zien dit dan ook als hun grond, een politiek ingewikkelde kwestie.

Ik moet zeggen dat ik ook niet blij werd van de kaalslag. Ook de plaats zelf was net een verlaten uitgestorven cowboystad.

Toch komen hier veel toeristen. Het is de voorstad voor de bekende Kungsleden. Een route door de bergen die erg geliefd is.

In het hostel, waar dan ook diverse Nederlandse, vooral jonge, mannen die zich opmaakte voor hun tocht, vond ik ook een plekje. Bij het ontbijt was het leuk om de verhalen te horen en te zien hoe ze tips en spullen delen. 

Al met al toch ook weer twee extra enerverende dagen. Eigenlijk ben ik wel een beetje toe aan rust. Zal mij dat gaan lukken?

Ik laat het jullie weten, lieve groet Monique

Zweden

Afwisseling

Om te beginnen, antwoord op een paar vragen die gesteld zijn in de vorige blogberichten:

Hoe bevalt het gedroogte eten wat we hebben meegenomen?
Vanuit mijn moestuin hebben we het afgelopen jaar veel groente gedroogd om mee te nemen op reis. Deze hebben we per groente apart verpakt. De smaak is goed te doen en wanneer het even gekookt wordt (of vaak al voorgeweekt) is het makkelijk te bereiden. Toch zijn we minder in de ‘wildernis’ dan verwacht en komen we elke dag wel een supermarkt tegen. Het gedroogde spul gebruiken we nu vaak voor aanvulling of wanneer het zo uitkomt. Voor een volgende keer is het toch makkelijker om ze per maaltijd al te verpakken.

Wat merken jullie van de industriële bosbouw en het aanplanten van bomen in gekapte wouden?
In het begin was het even wennen om naar de ‘slagvelden’ te kijken maar we zien ook steeds meer hoe alles terug groeit. Het is ook een soort bewustwording dat het hout en papier wat men gebruikt toch ergens vandaan moet komen. De open plekken geven ons ook een kans om even verder het bos te kijken, soms kan het vrij opgesloten voelen na een tijd fietsen.

Hoe doen we het nu met muggen en knütjes?
We hebben verschilldende middeltjes geprobeerd maar zijn tevrede met Djungelolja. Zolang we niet te lui zijn om het op te doen gaat het goed. Ons ritme helpt ook mee, om 19 uur kruipen we de tent in om nog lekker te kunnen lezen en om 6 uur staan we op.

De tocht

Twee nachten hebben we in een slaapshelter overnacht. Een heerlijke luxe. Één keer met klamboe en een keer zonder. Geen tent te hoeven opzetten of afbreken, al je spulletjes bij de hand en ruimte genoeg.

Slaapshelter
Slaapshelter

Bij de Taberg vonden we een verscholen shelter met prachtig uitzicht op de grote rotshelling. Zelf heb ik het slingerende pad naar boven geklommen, een krachtig sterk en machtig gevoel. Toch ben ik waarschijnlijk meer een wandelaar dan fietser maar de afwisseling is erg welkom.

Pad op de Taberg
Pad op de Taberg

Na een pittige dag met onzekerheid en frustratie stonden we naast een vrij drukke weg tussen de muggen. Uitgeput wilden we ons in de tent storten maar werden verrast door moeder met kids. Haar man had ons zien aankomen en nu hadden ze een snackpakket voor ons gemaakt om ons welkom te heten. Zo ontzettend lief, dat maakt je dan bijna aan het huilen na zo’n heftig dagje.

Het snoeppakket
Het snoeppakket

Vandaag zijn we na een korte rit op een camping beland, niet speciaal voor de plek zelf maar voor een kanodagje. Als cadeau gekregen voor onze verjaardagen besloten we dat het hier moest gebeuren. Bij Åsnen wat bekend staat om zijn vogels. Vol enthousiasme doken we de kano in en peddelden we lekker in het rond. Na een eiland bezoek met prachtige ruige stenen bedekt met mos keerden we terug. De donkere lucht achter ons. De regen kwam zichtbaar dichterbij wat een spectaculair beeld gaf. In regenpakken voelden we ons echt buitenmensen. Een heerlijke dag dus met een beetje luxe van de camping zelf.

Monique aan het roeien
Op het mossige eiland

De komende dagen zullen we verder naar het zuiden fietsen om daar via de kust route richting Trelleborg te gaan. Hier vertrekt de ferry. Lieve groet,

Monique en Merel