Van west naar oost en terug

We zijn lekker opgeschoten, misschien wel iets te. De grens naar Skåne hebben we gepasseerd, de onderste provincie van Zweden. Na een prachtige rit bij Åsnen op een oude trambaan zijn we in het zuiden geraakt. We hebben gezwommen in zee en kennis gemaakt met het vlakkere plattelandleven. Met flinke tegenwind lijkt het wel iets te veel op Nederland. Gelukkig zien we daarin tegen wel in de verte de bergen vanuit de ochtendmist opstijgen.

We hebben besloten om ook de westkust mee te pakken waaronder Helsingborg en Malmö. Hiervoor kruizen we opnieuw het land. De bossen zijn meer dan welkom en met de wind plots in de rug is dit een eitje.

De eerste week hebben we last van teken gehad maar daarna zijn ze verdwenen, tot afgelopen week. Nadat we de tent in een stukje bos hadden opgezet wat al niet helemaal lekker aan voelde, liepen er na het uitdoen van mijn regenbroek, vijf op mijn benen. Gelukkig ben ik momenteel niet de lekkerste (of juist zo lekker dat ze geen plekje konden kiezen) en hadden ze zich nog niet genesteld. Even weer oppassen dus.

In de afgelopen weken zijn we steeds makkelijker geworden in het vinden van een slaapplek. Dit merkten we vooral toen we bij een parkeerplaats stonden en iedereen aan ons kwam vragen of ze hier wel mochten staan. Het gaat ons steeds beter af.

We proberen een oplossing te vinden voor de stadjes. Ik fiets met de navigatie en wordt wanneer we een stad in rijden overladen met prikkels. Hierdoor zie ik alles maar eigenlijk niets. Mijn eerste reactie is hierdoor een vluchtmodes. Zelfs na het ’tot rust komen’ in een cafeetje blijft alles als een bom binnen komen. Mijn autisme geeft me veel kwaliteiten maar dit is wel een worsteling. We gaan nu kijken of we meer rust kunnen inbouwen door twee hotspots uit te kiezen waardoor ik meer kan landen in het stadje. Het is fijn om dit samen te kunnen analyseren, naar oplossingen zoeken en hiermee te experimenteren.

Nog twee weken genieten! Toch kijken we ook uit naar de dingen thuis. Weer lekker in de moestuin werken, ontwerpen maken op het werk en sleutelen aan de fietsen, strandwandelingen, huismuizen en vooral het weerzien van vrienden, collega’s en familie. We kunnen elkaar namelijk niet meer uitstaan! Haha, nee dat is een grapje 😅 tot snel lieve mensen! Liefs