Categorie: Zweden

We zijn lekker opgeschoten, misschien wel iets te. De grens naar Skåne hebben we gepasseerd, de onderste provincie van Zweden. Na een prachtige rit bij Åsnen op een oude trambaan zijn we in het zuiden geraakt. We hebben gezwommen in zee en kennis gemaakt met het vlakkere plattelandleven. Met flinke tegenwind lijkt het wel iets te veel op Nederland. Gelukkig zien we daarin tegen wel in de verte de bergen vanuit de ochtendmist opstijgen.

We hebben besloten om ook de westkust mee te pakken waaronder Helsingborg en Malmö. Hiervoor kruizen we opnieuw het land. De bossen zijn meer dan welkom en met de wind plots in de rug is dit een eitje.

De eerste week hebben we last van teken gehad maar daarna zijn ze verdwenen, tot afgelopen week. Nadat we de tent in een stukje bos hadden opgezet wat al niet helemaal lekker aan voelde, liepen er na het uitdoen van mijn regenbroek, vijf op mijn benen. Gelukkig ben ik momenteel niet de lekkerste (of juist zo lekker dat ze geen plekje konden kiezen) en hadden ze zich nog niet genesteld. Even weer oppassen dus.

In de afgelopen weken zijn we steeds makkelijker geworden in het vinden van een slaapplek. Dit merkten we vooral toen we bij een parkeerplaats stonden en iedereen aan ons kwam vragen of ze hier wel mochten staan. Het gaat ons steeds beter af.

We proberen een oplossing te vinden voor de stadjes. Ik fiets met de navigatie en wordt wanneer we een stad in rijden overladen met prikkels. Hierdoor zie ik alles maar eigenlijk niets. Mijn eerste reactie is hierdoor een vluchtmodes. Zelfs na het ’tot rust komen’ in een cafeetje blijft alles als een bom binnen komen. Mijn autisme geeft me veel kwaliteiten maar dit is wel een worsteling. We gaan nu kijken of we meer rust kunnen inbouwen door twee hotspots uit te kiezen waardoor ik meer kan landen in het stadje. Het is fijn om dit samen te kunnen analyseren, naar oplossingen zoeken en hiermee te experimenteren.

Nog twee weken genieten! Toch kijken we ook uit naar de dingen thuis. Weer lekker in de moestuin werken, ontwerpen maken op het werk en sleutelen aan de fietsen, strandwandelingen, huismuizen en vooral het weerzien van vrienden, collega’s en familie. We kunnen elkaar namelijk niet meer uitstaan! Haha, nee dat is een grapje 😅 tot snel lieve mensen! Liefs

Het moest er toch een keer van komen. Al in de eerste week viel er een schroefje uit het spartbord van Monique. Om hem er weer in te zetten moest het wiel eruit. We kwamen er toen pas achter dat er geen snelsluiter aan zat waardoor we eerst op zoek moesten naar de juiste sleutel. Ook was het onbekend omdat we met een riem fietsten ipv ketting. Een draadje hield alles op zijn plaats als spoedoperatie. Pas na een maand vond ik de rust en moed om er goed naar te kijken. Iets wat ik het afgelopen jaar geleerd heb nu ik 1 ochtend in de week de fietsenmaker help. Uiteindelijk bleek het veel makkelijker dan gedacht. Dus grote dank Jeroen voor al je overgebrachte kennis! 😊

Van natuurgebied naar het grote meer Vättern waar beide ons met hun grote schoonheid deden zwijgen. De helder blauwe lucht die het water blauw kleurt en waar je onderwater de bodem kan zien. De ochtend starten met een frisse duik. De kleurverschillen van het water. De kleine fasinerende insecten, zowel in als uit de tent. En maar even zwijgen over de slang die opeens naast Monique zwom, nog nooit was ze zo snel het water uit.

De grote roofvogels, cirkelend boven ons en de kleine kwikstaartjes op en naast de weg. Ik blijf er geinspireerd naar kijken. Een spiegeling van het vrijheidsgevoel in de lucht, ervaren op de weg.

In Tiveden hebben we voor het eerst in een shelter geslapen, wel met een beetje creativiteit ingericht. Daar houden we van. Omgeven door blauwe bessen struiken zagen onze vingers al snel donker paars. Je rijk voelen in de simpelheid van de natuur.

Overgegeven aan het ritme van de dag, fietsen we verder omlaag. Het uiteindelijke doel is Trelleborg waar we eind augustus de boot terug zullen nemen. Gelukkig is het nog niet zo ver en mogen we nog vele spots ontdekken.

Als jullie vragen hebben over hoe we dingen aanpakken of ervaren, stel ze gerust! De volgende keer zullen we hier speciaal naar kijken.

Veel liefs

De steden laten we weer achter ons na een bezoekje aan de IKEA. Toch wel even leuk om de verschillen te zoeken, vooral in de smaak van de koffie. Ook hebben we een nieuwe waterfilter gescoord waardoor we flexibeler en op meer plaatsen kunnen kamperen.

De weg leidt ons verder door dit prachtige land. Op de ‘runn’ (naam meer) route, een heerlijke vlakke weg gelijk aan het spoor, worden we weer overdonderd door een spiegelglad meer waar de blauwe lucht het water erg aantrekkelijk maakt. Als we hadden geweten dat er regen aan kwam hadden we gelijk een duik genomen.

Op een strandje raken we in gesprek met een trapeze leraar. Hij werkt op de circus university. Deze moet ook in Rotterdam en Tilburg volgens hem zijn, nooit geweten dat hier een echte opleiding voor is.

De dag erna worden we wakker met regen, het kon niet zo mooi blijven. Tijdens het fietsen mogen we heel lief bij een meneer onder het afdakje schuilen. We krijgen zelfs een stoel en een rondleiding door zijn tuin. Het kleine hutje (stuga) is speciaal voor wanneer de familie surströming eet, gefermenteerde haring.

Regenpak aan en uit, fietsen op en van de heuvel, zeuren en genieten, honger hebben en bunkeren. Even gingen we naar (de) Kloten. En na Kloten helemaal: onverharde weg, regen, moeheid, geen plek kunnen vinden, onweer, berg op… en erna flink lachen om ons eigen gekloot met de tarp en de tent in combinatie met de rode mieren en andere vliegende monsters. Niets ligt er dan lekkerder dan een dun opblaasmatje in een tentje.