Categorie: Santiago

Een fris briesje op het terras dat door de warmte van de nacht als een cadeautje komt. Normaal zou ik me verloren voelen, maar nu is het goed. Onderuitgezakt met mijn voet op de stoel, een ijspack erop. Aan de tafel naast me zitten 3 Spaanse vrouwen druk te praten, na 2 maanden Spaanse les en 1 maand door Spanje te hebben gelopen versta ik er nog niets van. Wie weet, ooit.

De pelgrims druppelen langzaam binnen en moeten bij het stoplicht wachten tot ze het oude centrum in mogen lopen, klaar om de kathedraal te aanschouwen. Er is door de vermoeidheid opluchting en enthousiasme te zien. Gister liep ik hier met hetzelfde gevoel.

Een avontuur waar ik in ben gedoken door in mijn veilige haven de ankers los te laten. Waar angsten obstakels werden, obstakels overwinningen en overwinningen vertrouwen.

De eerste keer koffie bestellen was eng en onbekend. Na ren paar keer weet je wat je kan verwachten en moet zeggen en daarna gaat het meer natuurlijk zonder de angstige gedachten te hebben die je er van weerhouden.

Helaas is de stijfheid in mijn voet niet verbeterd. Ik heb er vandaag voor gekozen om in de stad te blijven. Finisterre en Muxia kan ik ook via een tour bezoeken, maar in mijn hart voelt dat niet goed. Ze zullen moeten wachten tot ik hier nogmaals kom, een goede plek om naar te verlangen, nu, later of als ik met pensioen ben. Ik heb mijn busreis omgeboekt en pak morgen de bus terug. Ik sluit de dag nog af met de Amerikaan en de Fransman die ook morgen hun terugreis hebben staan. Het was een mooie reis en het zijn mooie herinneringen.

Heel erg bedankt voor al jullie lieve berichtjes, aanmoedigingen, knuffels en vooral vertrouwen. Het heeft me tijdens de reis enorm goed gedaan. ❤

Het werd een rustige avond, we aten maar met ze drieën in de herberg en konden op tijd naar bed. Helaas had ik last van mijn spronggewricht en werd het er in de nacht niet beter op. Veel wakker gelegen met pijn en waarschijnlijk toch wat zenuwen voor deze dag.

Om 6 uur stonden we alweer, voor de laatste keer samen, bepakt en met slaperige hoofden. Naar de sterren kijken was nog altijd een cadeautje voor de hoofdlampen aan gingen.

Het was een mooie wandeling, maar mijn voet werkte niet echt mee. Ik had al zoveel kilometers gelopen, de laatste 10 moesten toch ook wel lukken. Rustig, stap voor stap. Oké ik liep niet mank, maar fijn voelde het niet.

Dus genoot ik nog maar even van de omgeving. De geur van de eucalyptusbomen was verfrissend en de zon tussen de bladeren door maakte het een mooi schilderij.

De intocht Santiago in was lang maar we wisten dat we er waren. Tussen alle toeristen door en de vele souvenirkramen kwamen we uiteindelijk op het plein voor de kathedraal uit. Opgelucht, vrolijk, vol ongeloof en verhit.

De wachtrij erna van een uur voor het credential was de moeite waar. Toch nog een paar bekende mensen om gedag tegen te zeggen. Nog een laatste beproeving naar de albergue die jammer genoeg voor mij, buiten het centrum op een heuvel lag.

Een laatste maal samen en een bezoekje aan de kathedraal. Helaas stond hij van binnen vol met stijgers. We zeiden elkaar gedag en daar liep ik, alleen door de straatjes van deze grote stad. Ik moet nog even landen, maar dat komt vast wel goed. Ik heb het gehaald! Meer dan 790km over een geweldige route.

Maar 1 ding heb ik wel geleerd, je kunt je nog zo goed laten informeren, geloof het allemaal niet. Alles pakt toch anders uit dan wat men zegt 😉

986

Een rustig avondje, in totaal 5 mensen in de kamer. Eindelijk niet te warm of te koud. Nog even lekker naar mijn audioboek luisteren in bed en dan de oogjes dicht en oordoppen in.

De ochtend begint rustig en we hebben het pad de eerste uren voor ons zelf. De temperatuur loopt al snel op, het wordt een warme dag. Na een ontbijtje met een Nederlandse dame vervolgen we de route richting Arzúa.

Het begint drukker te worden wat inhoud dat we kriskras tussen de mensen door moeten. Goed dat ik nu niet een breed uitzicht hebt want nu heb ik niet het gevoel van filelopen. Vaak zijn het groepjes die je passeert waarna het weer rustig wordt.

Of we meer last hebben van de warmte, de mensen of de golvende weg, het lopen gaat wat moeizamer. Het vooruitzicht om morgen te arriveren in Santiago is voor mij nog onwerkelijk.

Ik probeer maar te genieten van de omgeving, de kleurrijke bloemen, de vol mos begroeide bomen en de liefelijke oude dorpjes. Rust van binnen zorgt dat de drukte van buiten hanteerbaar blijft.

We vinden onze kleine albergue net voor een grotere stad waar de meeste pelgrims zullen verblijven. Het doet erg warm aan en na een lunch parkeren we ons in de bedden. Tik tak tik tak, ik kan vanaf mijn bed de straat zien en zie nog vele pelgrims langskomen.

Nog ongeveer 24km te gaan en dan bereiken we de kathedraal in Santiago, het eindpunt van de camino Frances.

986

Bijna elke middag na de lunch nemen de mannen een ‘little nap’ en heb ik de tijd om te bloggen en mijn audioboek te beluisteren. Daarna vaak nog een kleine wandeling wat inhoud naar een café om wat te drinken en terug. De manier waarop we voorbij sloffen op slippers is helaas niet op foto vast te leggen, misschien maar beter ook.

Het is rond 8 uur als we ons bed inkruipen. Genoeg tijd om uit te rusten en om in de ochtend vroeg te beginnen.

De route brengt ons verder het groene landschap in. De weg loopt vaker door een greppel met aan beide zijde bomen waardoor je wordt afgeschermd van de omgeving. Soms fijn als je langs de weg loopt, maar het maakt je wereldje wel kleiner. Het doet me erg denken aan het stuk van het Pelgrimspad in Limburg.

Vandaag zijn er meer pelgrims op de weg. De Amerikaan noemt ze ’tourist pelgrims’, omdat ze weinig bagage mee dragen, van hotel naar hotel gaan en kleine afstanden afleggen. Toch zegt iedereen nog steeds ‘Buen camino’ tegen elkaar waardoor je het gevoel hebt meer te delen dan alleen het pad.

Na zoveel dorpjes en stadjes ben je niet altijd meer bewust van wat je ziet. Je loopt en kijkt, je ziet en loopt. Door de mensen die net zijn begonnen met hun wandeling word je weer herinnerd aan de mooie dingen om je heen omdat ze overal foto’s van willen nemen.

Het wandelen gaat verder, je denkt er niet meer bij na als je opstaat. Toch is het een vreemd idee dat je aan dit ritme zo snel went, alsof er geen ander leven meer is. ‘Hike, eat, sleep, repeat’.

Mélide is een klein stadje met een heel klein oud centrum. We vinden een zeer rustige albergue aan het eind waar ik happy wordt van de muziek die ze er draaien, ik herken het van de film ‘The Way’ wat zich hier op de Camino afspeelt.

Vanavond is er feest met muziek en eettentjes in de stad. Leuk om te zien, hopelijk vind ik het ook nog leuk als ik wil slapen. Maar gelukkig heb ik altijd mijn oordoppen in, die mannen kunnen aardig snurken!

987

De albergue was mooi ingericht en we konden ons installeren op de bank wat het echte huiskamer gaf. Zelfs de kat lag languit met zijn pootjes omhoog. Er was een man uit Nederland en ik merkte dat het moeilijk schakelen was. Het ‘jij’ of ‘u’ zeggen vooral na de hele reis ‘you’ te hebben gezegd.

Een goede nacht en in de ochtend voor we weg gingen ontbijt wat een grote uitzondering was. Na een klein uurtje kwamen we in Sarria, een favoriet startpunt voor veel mensen die de laatste 100km van de camino lopen (verplichte afstand voor een creditial).

Ik had bergen mensen verwacht maar dat viel gelukkig erg mee, waarschijnlijk omdat we nog vroeg waren. Vele droegen dagrugzakken en hadden nog schone schoenen.

Er was wind, wolk, zon en warmte, regenjas aan/uit, korte/lange broek, mouwen lang/opstropen, regencover tas op/af. Ik vond het wel wat hebben, je wordt er aardig creatief door, zoals je regenjas tot cape omtoveren.

We passeerden de aardig versierde mijlpaal van de laatste 100km. De man die een foto van ons nam, had duidelijk geen verstand van smartphones wat voor een hilarisch moment.

De laatste 10km waren zwaar, maar met een lunch pauze kwamen we toch op bestemming aan. Veel kilometers, maar dit betekent wel dat we samen Santiago in kunnen lopen omdat de Amerikaan een deadline heeft.

987

Het weer was in de middag nog meer regen. Ik was huilerig en merkte dat ik even tijd voor mezelf nodig had. Zelf gegeten en daarna vroeg naar bed.

Veel wakker, maar wel uitgerust wakker geworden met een beter humeur. De twee mannen begrepen dat ik wat ruimte nodig had. Een start in het donker waar we over een golvende weg zigzag door het bos gingen, met de hoofdlamp op voelde het als een achtbaan.

Na de steile klim koffie. Regenpak aan en gaan. Er was daar een hond die blijkbaar zichzelf uitliet en ons de weg showde. Het begon leuk maar hij bleef meelopen, in alle dorpjes begonnen de honden te blaffen en hij had het niet zo op auto’s.

De omgeving hier is veel groener dan wat we tot nu toe hebben gezien. Alle kleine paadjes maken me blij en de heuvels blijven nieuwsgierigheid opwekken. De paden zijn fijner met kleinere steentjes. Sinds we Galicië in zijn gelopen staat er om de haverklap een paaltje met de huidige afstand tot Santiago.

In een café hebben ze havermout pap met soja melk wat me weer nieuwe energie geeft. Mijn benen en voeten zijn in topvorm wat vandaag goed uitkomt.

De gemeentelijke albergue die we op het oog hadden is helaas gesloten waardoor we nog een extra kilometer moet. Gelukkig maar want we belanden om een veel mooiere plek. We zeggen de hond gedag, hopelijk loopt hij weer terug en anders staat er een telefoonnummer op zijn halsband.

We zitten met een Nederlandse man en een Duitser in de kamer dus alle talen lopen door elkaar. Dat maakt het toch ook wel weer leuk.

988

Ik had een goede nacht en we konden rustig inpakken zonder bang te zijn anderen wakker te maken. Maar net toen we naar buiten stapten begon het met regenen en konden de schoenen weer uit om de regenbroek aan te trekken.

We zouden een groene route doen, maar vanwege de regen besloten we toch maar de route langs de weg te doen. Uiteindelijk een goed idee want er passeerden in totaal maar 3 auto’s. Ook had ik toch nog wel vermoeiden benen en zouden de laatste 10 km al zwaar genoeg zijn. Gelukkig stopte de regen alweer snel.

Op de weg voelde ik me maar klein nu er vele snelweg over enorme bruggen werden geleid. De route voerde vlak langs de rivier waardoor je in het dal liep.

Daarna begon het leuke werk, ieder geval dat vindt ik. Een modderig stenen pad slingerend stijg omhoog. Ik was emotioneel en het hielp om er op deze manier een plekje aan te geven. Na 3x ongeveer een half uur klimmen bereikten we de albergue met een enorm uitzicht. Een grote zolder met 16 lage bedden.

Na een lunch regende het hard en de wind was goed hoorbaar in de slaapzaal. We hadden de laatste provincie Galicië bereikt die bekend staat om zijn slechtere weer door de bergen en de naderende zee.

847

De warmte ’s nachts is toch wel een vervelend dingetje aan het worden. Ik word raar wakker en het maakte dat ik me de hele dag een beetje ziekig voelde, waarschijnlijk ook door het warme benauwde weer van vandaag.

Deze etappe was vrij goed te doen ook al hebben we veel langs de weg gelopen. Ik moet zeggen dat ik de verkeersborden rondom de camino erg goed vindt. Elke keer als we moeten oversteken staat er zowel voor de pelgrims als de auto’s een waarschuwing. Erg fijn want ze rijden best hard.

Zoals alle dorpen en stadjes is alles in de stijl van de Camino. Overal waar je kijkt, zie je de schelpen, op hekken, kerken, huizen, putdeksels, winkels, producten, beelden, ect. We hadden vandaag ook een stempel gevonden voor in ons pelgrimspaspoort van een slak die als pelgrim werd afgebeeld, Poco Poco! Als herinnering aan ons grapje als we te snel gingen.

De laatste 10 km hadden we een landweg dus eindelijk rust. De zon brak door en omdat we wat heuvels kregen was ik extra blij dat we arriveerde. We hadden een privé kamer voor 3 personen wat best een luxe was.

De Amerikaan was jarig vandaag dus we maakte er een klein feestje van. In het stadje zochten we een leuk tentje om wat te eten. Moe maar voldaan zeggen we dan maar weer.

974

Een mooie plek in de bergen met een geweldig uitzicht. Een belletje naar huis, zittend in de zon en neerkijkend op het dorp.

Een goede nacht en een start in het donker. Al snel kwamen we bij het beroemde Cruz de Ferro (IJzeren kruis) waar je een meegenomen steen van je land kan achterlaten. Met mijn hoofdlamp op legde ik het kleine steentje (+MM) op de berg, hetgeen wat we het nu los willen laten.

Het stuk wat volgde was tot nu het mooiste stuk door alle gekleurde bloemen en geweldig uitzicht. Gisteren was voornamelijk stijgen, nu mochten we 1150m dalen. Met wandelstokken leek het toch aardig te gaan ook al rolde we af en toe over de stenen.

Vandaag kwamen we de Canadees weer tegen en ook de jongen uit Korea die ik een stukje teenbeschermer had gegeven. Het blijft een vreemd idee dat we allemaal dezelfde route lopen, over dezelfde weg en met hetzelfde uitzicht.

In de stad zoeken we de albergue waar we een reservering hebben gemaakt. Het is een soort chic hotel met in de kamers 3 stapelbedden. Vanuit mijn bed kijk ik uit op de bergen waar we vandaag vandaan zijn gekomen, zover weg, maar ook zo dichtbij.

Tijdens de lunch hebben we het weer over de indeling van de laatste dagen. Het komt dichter bij, ik kijk er naar uit maar wil er liever nog niet aan denken. Wel heb ik aangegeven graag het stuk na Santiago tot Finisterre (eind van de wereld/kust) alleen te willen lopen en wie weet wil ik ook Muxia nog bekijken. Alles kan, alles mag, zolang het maar goed voelt.978

Het chocolade stadje had waar het bekend om was. Repen van bijna een kilo en de ene na de andere winkel, alle soorten en smaken. Gelukkig stilde de geur alleen al onze trek waardoor we niet de winkel leeg kochten.

Ik was moe en mijn oordoppen deden hun werk. Zelfs met de krakende oude planken wat de vloer vormde. Pas toen mijn stille alarm trilde, werd ik wakker. De rest had ook beter geslapen en we gingen fris op pad.

Het was vrij bewolkt maar niet al te koud. De landweggetjes leidde ons van dorp naar dorp. Het was een kortere etappe vandaag gelukkig en ik voelde me een stuk beter. Vooral tijdens het laatste stuk waar de klim begon, was ik in mijn element.

Het weggetje was fijn, de prachtige blauwe, paarse en gele bloemen kleurde de omgeving en de zon kwam door. Het ‘natuur’ gevoel was terug, een geschikte dag voor het ultieme vrijheidsgevoel op deze 5 mei.

We hadden een mooie albergue met een ruim zicht op het dal en de sneeuwtoppen op de bergen. Langzaam komen we dichterbij Santiago, maar toch gaat het erg snel. De structuur nu lijkt niet heel anders dan thuis, het zijn de keuzes die je neemt. Toch ben ik blij dat het nog niet zover is.

977