Auteur: Merel van Essen

De warmte ’s nachts is toch wel een vervelend dingetje aan het worden. Ik word raar wakker en het maakte dat ik me de hele dag een beetje ziekig voelde, waarschijnlijk ook door het warme benauwde weer van vandaag.

Deze etappe was vrij goed te doen ook al hebben we veel langs de weg gelopen. Ik moet zeggen dat ik de verkeersborden rondom de camino erg goed vindt. Elke keer als we moeten oversteken staat er zowel voor de pelgrims als de auto’s een waarschuwing. Erg fijn want ze rijden best hard.

Zoals alle dorpen en stadjes is alles in de stijl van de Camino. Overal waar je kijkt, zie je de schelpen, op hekken, kerken, huizen, putdeksels, winkels, producten, beelden, ect. We hadden vandaag ook een stempel gevonden voor in ons pelgrimspaspoort van een slak die als pelgrim werd afgebeeld, Poco Poco! Als herinnering aan ons grapje als we te snel gingen.

De laatste 10 km hadden we een landweg dus eindelijk rust. De zon brak door en omdat we wat heuvels kregen was ik extra blij dat we arriveerde. We hadden een privé kamer voor 3 personen wat best een luxe was.

De Amerikaan was jarig vandaag dus we maakte er een klein feestje van. In het stadje zochten we een leuk tentje om wat te eten. Moe maar voldaan zeggen we dan maar weer.

974

Een mooie plek in de bergen met een geweldig uitzicht. Een belletje naar huis, zittend in de zon en neerkijkend op het dorp.

Een goede nacht en een start in het donker. Al snel kwamen we bij het beroemde Cruz de Ferro (IJzeren kruis) waar je een meegenomen steen van je land kan achterlaten. Met mijn hoofdlamp op legde ik het kleine steentje (+MM) op de berg, hetgeen wat we het nu los willen laten.

Het stuk wat volgde was tot nu het mooiste stuk door alle gekleurde bloemen en geweldig uitzicht. Gisteren was voornamelijk stijgen, nu mochten we 1150m dalen. Met wandelstokken leek het toch aardig te gaan ook al rolde we af en toe over de stenen.

Vandaag kwamen we de Canadees weer tegen en ook de jongen uit Korea die ik een stukje teenbeschermer had gegeven. Het blijft een vreemd idee dat we allemaal dezelfde route lopen, over dezelfde weg en met hetzelfde uitzicht.

In de stad zoeken we de albergue waar we een reservering hebben gemaakt. Het is een soort chic hotel met in de kamers 3 stapelbedden. Vanuit mijn bed kijk ik uit op de bergen waar we vandaag vandaan zijn gekomen, zover weg, maar ook zo dichtbij.

Tijdens de lunch hebben we het weer over de indeling van de laatste dagen. Het komt dichter bij, ik kijk er naar uit maar wil er liever nog niet aan denken. Wel heb ik aangegeven graag het stuk na Santiago tot Finisterre (eind van de wereld/kust) alleen te willen lopen en wie weet wil ik ook Muxia nog bekijken. Alles kan, alles mag, zolang het maar goed voelt.978

Het chocolade stadje had waar het bekend om was. Repen van bijna een kilo en de ene na de andere winkel, alle soorten en smaken. Gelukkig stilde de geur alleen al onze trek waardoor we niet de winkel leeg kochten.

Ik was moe en mijn oordoppen deden hun werk. Zelfs met de krakende oude planken wat de vloer vormde. Pas toen mijn stille alarm trilde, werd ik wakker. De rest had ook beter geslapen en we gingen fris op pad.

Het was vrij bewolkt maar niet al te koud. De landweggetjes leidde ons van dorp naar dorp. Het was een kortere etappe vandaag gelukkig en ik voelde me een stuk beter. Vooral tijdens het laatste stuk waar de klim begon, was ik in mijn element.

Het weggetje was fijn, de prachtige blauwe, paarse en gele bloemen kleurde de omgeving en de zon kwam door. Het ‘natuur’ gevoel was terug, een geschikte dag voor het ultieme vrijheidsgevoel op deze 5 mei.

We hadden een mooie albergue met een ruim zicht op het dal en de sneeuwtoppen op de bergen. Langzaam komen we dichterbij Santiago, maar toch gaat het erg snel. De structuur nu lijkt niet heel anders dan thuis, het zijn de keuzes die je neemt. Toch ben ik blij dat het nog niet zover is.

977

Een slechtere nacht door de warmte in de kamer. We stonden weer vroeg op en begonnen onze tocht in het donker.

De eerste 10 km was 1 lange weg rechtuit. Helaas was aan het eind het café nog dicht dus moesten we nog een uur op de koffie wachten. Om het goed te maken dus naar 2 bakkies. We konden een klein jongetje wat met zijn vader mee liep blij maken met een lolly.

We staken een beroemde indrukwekkende brug Puente de Órbigo over en namen toen de groenere route die weer door de heuvel zigzagde. Fijn voor de afwisseling.

Een half uur voor de stad nog een pauze om daarna de drukte aan te kunnen. Met de mantra ‘chocolade’ in ons hoofd liepen we de laatste kilometers weg. Er was veel toerisme en op vele borden stond het magische woord. Na inchecken en lunch namen we ons voor na een dutje op zoek te gaan naar de lekkernij.

Een vermoeiende dag. Ik ben blij dat de etappe van morgen korter is. Dat is meer dan welkom. Ik wil het contact met de mannen nog niet kwijtraken want ik heb het erg naar mijn zin. Morgen zien we verder, misschien doet de chocolade wonderen…

965

De middag was vrij relax en ik had een knuffelbare perro (hond) als vermaak. Het was een vrij kleine albergue en er was een vrouw vrij gefrustreerd aan het praten omdat er iets met haar tas was. Ik besloot dat we beter ergens anders wat konden drinken want het werkte op mijn zenuwen.

De nacht was goed en voor we vertrokken hadden we ontbijt wat al klaar stond. Het was weer vrij koud, 2°C dus warm ingepakt. De eerste paar uren blijf je laagjes uittrekken en daarna ga je over om laagjes zonnebrand aan te brengen.

We naderden al vroeg León, maar daardoor was het nog rustig. De pijlen stuurden ons door de kleine straatjes naar de kathedraal. Hij was nog niet open dus een koffiestop wat van harte welkom was.

De weg uit de stad was minder. Langs een drukke weg waar het verkeer vast stond baande we ons een weg tussen de andere pelgrims die waarschijnlijk in León hadden overnacht. Ik hobbelde al neuriënd achter de mannen aan en probeerde niet te veel prikkels binnen te laten.

Na een splitsing waar we een alternatieve weg namen belandden we weer terug in de stilte en moesten we even met een drankje bijkomen. Ik in ieder geval wel.

We liepen in vrij droog gebied maar de vergezichten waren erg mooi en rustgevend. De paarse bloemetjes langs de weg gaven net het juiste accent. Met nog een paar kilometer te gaan was ik trots op mijn voetjes die weer pijnloos hun werk deden.

Een kleine maar fijne albergue met een kamer voor 4 wat wel een luxe was. Morgen zouden we naar het chocolade stadje gaan wat een goede drijfveer zou zijn, vooral nu de chocolade continue bleef opduiken uit 1 van onze tassen.

977

De avond verliep goed ook al wat mijn voetboog erg stijf waardoor ik mijn grote teen amper meer omhoog kreeg. Het bleek dat ik alweer mijn pet was vergeten, maar gelukkig maakte de barman me erg blij.

De volgende ochtend waren er al veel mensen vroeg wakker wat te horen was aan de schommelende stapelbedden. Ik ging alleen op weg, maar werd binnen 3 kwartier al door de mannen ingehaald. Het was fijn om zo rustig aan te kunnen beginnen.

Na 2 uur hadden we een ontbijt bij een picknicktafel met koekjes, nootjes, chocolade en bananen. Er bestaan slechtere versies. De temperatuur liep van 3 graden al snel op zodat we na de eerste stop al onze broek konden afritsen.

De omgeving had meer infrastructuur en ik was voornamelijk bezig met het goed plaatsen van mijn voeten tussen het grind. De bergen die continu links in de verte hadden gelegen leken nu dichterbij te komen en we konden de heuvels die we over een paar dagen zouden tegen komen al zien liggen.

Het was fijn om het laatste uur met de Amerikaan te spreken over de verschillen qua landen zodat het een beetje afleiding gaf van de pijn in mijn teentje.

Na het inchecken, lunch en douche bleek mijn teentje toch wat ontstoken te zijn. Na deze goed te hebben behandeld en zalf te hebben gehad van de Fransman moest ik verplicht met mijn pootjes omhoog.

Morgen passeren we León, de laatste grote plaats voor Santiago. Gelukkig al vroeg in de ochtend als het nog niet vol is gestroomd met toeristen.

975

De nacht was heet. Ik bleef maar wakker en had het gevoel dat ik doodziek was. Bleek in de ochtend dat de kamer zelf gewoon erg warm was geweest.

Het was een stille ochtend maar ik vond het fijn. Nog steeds volgde voor het grootste deel van de tijd de route de weg maar er was amper verkeer. Het bleek ook nog een feestdag (1 van de vele hier) te zijn waardoor we hadden moeten reserveren.

De temperatuur liep snel op en onze lagen kleding nam snel af. Het was fijn om de zon altijd achter je te hebben. Na de derde koffiestop gokte ik het er voor de eerste keer op om mijn broekspijpen af te ritsen. Het voelde als een bevrijding en het uur daarna liep ik de laatste 7km voorop.

We gokten het er ook op om 1 dorp verder te lopen als onze reservering. Als er geen plaats meer zou zijn konden we de bus of taxi terug nemen. Maar gelukkig, we konden terecht.

In het dorpje was een café met op het bord ‘vegano’ opties dus ik helemaal bij. Mannen op sleeptouw achter me aan (ook al liep ik meer als een pinguïn). Heerlijk gelucht en bijgekomen.

Vele wandelaars waren nog bezig maar ik moest er niet aan denken om nu nog de 12km naar de volgende plaats in de warmte te lopen. Liever eerder beginnen da pas na 4 uur eindigen.

Ik heb wel aangegeven dat ik morgen ochtend als ik wakker ben zelf vertrek. Ze zullen me wel met hun snelle ochtend tempo inhalen. De vroege ochtend op de camino voelt als een speciaal moment voor mezelf. Samen lopen is fijn, maar ook van de rust en stilte kan ik enorm genieten.

977

Na een goede avond in het fijne stadje een wat rommelige nacht. Toch weer vroeg eruit en op weg. De lange weg, 16km rechtdoor over een landweggetje met aan beide zijde groene graanvelden. Blij dat het nog koel was liepen we door in de hoop op koffie en ontbijt.

En gelukkig na 2 uur lopen een food truck die precies op dat moment open ging. De perfecte pauze op het perfecte moment.

Ik besefte dat ik bof om in staat te zijn dit in goede gezondheid te kunnen ondernemen. Na alles wat mijn lichaam heeft moeten doorstaan heeft het een enorm herstellend vermogen waar ik dankbaar voor ben.

We konden rustig aan doen waar mijn wat vermoeide benen blij mee waren. We namen nog 2 koffiestops met chocolade die als grap overal oppopten. Het was fijn om af en toe met de mannen te kunnen praten, maar ook om in stilte te kunnen lopen.

Weer een mooie albergue met een goede vibe. Ook de Canadees verbleef hier en langzaam stroomde meer bekende gezichten binnen. Alleen een glimlach en “hola” is al genoeg om een connectie te maken.

968

Voor mij een vrij drukke avond. Een kleine eetzaal dus ik was blij toen ik naar bed kon.

Twee weken ben ik onderweg en de helft gepasseerd. Het voelt goed om al zover te zijn, maar het gaat voor mijn gevoel erg snel.

Ook de kilometers vandaag telde snel aan. De weg verliep voornamelijk langs een autoweg met gelukkig weinig verkeer. We liepen weer met ze drieën en dat was prima.

De koffie is hier heerlijk en het is fijn om na 2 uur lopen even de benen rust te gunnen en te genieten van een bakkie. Het zou weer een warme dag worden en we hadden tijd genoeg voor pauzes.

Om 12 uur kwamen we aan bij de albergue, een onderkomen bij de nonnen. Lieve kleine vrouwen die ons enthousiast in het Spaans rondleiden. Een mooie slaapruimte met allemaal lage bedden.

Na de lunch, douche en was even het stadje bekeken. Het deed gezellig aan met vele kleine cafeetjes. Het mooie weer doet goed.

877

Ik had behoefte aan rust en omdat de terrassen vol zaten zocht ik het hogerop. Achter de albergue was een trap naar een zitplek waar je over het dorp kon uitkijken. Eventjes rust gezocht in de zon op een schommel.

We hadden een fijn diner. Er zaten 3 Nederlandse vrouwen naast me, maar het waren niet mijn soort mensen. Heb erg kunnen lachen toen de Fransman samen met een Engelsman Europa op het papieren tafelkleed aan het tekenen waren met al onze huisjes.

Goed geslapen en vroeg op voor ontbijt. We hadden een goed tempo en de temperatuur was aangenaam. De enorme wijdde vlaktes waarover we liepen hadden een zeer rustig effect op mijn hoofd.

De weg was op 1 flinke heuvel na nu erg vlak dus dat was makkelijk te belopen. Na een paar sokken wissels en kleding uittrek stops kwamen sneller dan verwacht al bij onze eindbestemming.

De albergue had een prachtige tuin en al snel lagen er vele pelgrims in het gras te relaxen. Het deed erg vredig aan. De Amerikaan zei tijdens de lunch ook dat ik er nu veel rustiger bij zat dan toen ze me leerden kennen, dat was fijn om te horen. Weer en mooie dag op de Camino.

987