Een omslag in natuur, weer en richting. Na het vorige blogbericht fietsen we weer in een landbouw omgeving. De glooiende heuvels doen ons denken aan Denemarken maar toch houdt het iets puurs. Voor het grootste gedeelte hebben we de rivier en de meren gevolgd wat voor spectaculaire plaatjes en overnachtingplaatsen zorgde.
Onze spot aan de rivier
We hebben ook een aantal breekpunten gehad. Net als bij de Camino naar Santiago kom je op dit soort reizen op een gegeven moment jezelf tegen. Dit kan zowel fysiek als mentaal, ze versterken elkaar. Het is een proces van verwerken, tranen laten vloeien, loslaten en beetje bij beetje lichter worden. Een proces van leren en helen. ‘Traveling is my therapy’ is nog altijd een sterk motto.
Lopen over water 😉
Al twee dagen staat er een pittige noordwesterwind. Nu we verder omhoog wilden reizen, hadden we het best pittig. In Nederland fietsen we al vaak genoeg met tegenwind dus hebben we de plannen aangepast. Vanaf Delsbo zijn we richting Hudiksvall gereden wat aan de zee ligt. Eens zien hoe het hier gaat.
Tot nu toe hebben we altijd water uit de meren gebruikt voor drinkwater en voor wasmogelijkheid. Met waterfilter ging dit prima. Als douche is het heerlijk, vies voel ik me niet. Mijn haar is enorm zacht en voelt een stuk gezonder dan de afgelopen jaren. Voor onze was koken we een deel water en mengen dit met koud water. Beetje bio afbreekbaar zeep erbij en dan lekker schrobben.
Harenwasdag
We zijn nu bijna drie weken onderweg en het kampeerleven verloopt steeds soepeler. Onze bagage heeft een vast plek gekregen, de in- en uitpak momenten gaan vloeiend en veel dingen gaan vanzelfsprekend. Het blijft elke middag spannend om een goed plekje te vinden. Hoe ver push je jezelf (en automatisch de ander)? De regel blijft dat het voor beide goed moet voelen. Soms is dat op een plek die meer openbaar is en soms staan we liever wat uit het zicht. Ondanks dat slapen we redelijk gelukkig.
In korte tijd zijn we door twee mannen dezelfde richting op verwezen, naar de bergen in het westen. Het leek wel alsof we het niet uit hun hoofd konden praten, wat waarschijnlijk vooral duidelijk maakt hoe mooi en ongerept het daar is. Helaas hebben we daarvoor met de Nederlandse duinen niet genoeg getraind. Met de warmte die er hier hangt, is het ook iets teveel gevraagd, een andere keer? Vast wel 😉
In Mora hebben we een soort rustdag gehad. Van Dala paard tot Morakniv messen en van outdoorwinkels tot bouwmarkten. Het was fijn om de rust en ruimte in het stadje te kunnen beleven.
Dala paard
Twee opeenvolgende nachten stonden we bij kleine strandjes. De mensen uit de dorpjes kwamen daar heen om net als ons verkoeling te zoeken. Het was erg leuk om te zien hoe verschillende mensen en gezinnen, jong en oud, elkaar afwisselden. Vele maakten een gezellig praatje en waren geïnteresseerd in onze reis. Ze vonden het prima dat we daar kampeerden, daar zijn we erg dankbaar voor.
Na bijna een jaar Zweeds te hebben geleerd kunnen we nog niet veel zeggen. Toch kunnen we wel al heel wat teksten en borden vertalen. Zolang je maar niet in het Zweeds “Jag talar inte Svenska” zegt want dan begrijpen ze je niet meer. Dat zou ik denk ik ook niet doen wanneer iemand in Nederland in het Nederlands zegt dat hij geen Nederlands praat.
Voor de muggen en knütjes kregen we de tip om vooral niet in het bos te staan. Wel aan het water en in de zon. Ikzelf reageer altijd al vrij heftig waardoor we nu toch maar even goed anti-jeuk spul hebben gehaald. Niet mijn voorkeur maar als het helpt ter ontspanning dan is dat het waard.
Geen route hebben is fijn omdat je alle kanten op kunt gaan maar het geeft wel houvast. We zijn nu op zo’n punt aangekomen dat we toch een route moeten bepalen om onszelf niet vast te rijden. Vanaf Mora zijn we noord-oost gereden en nu zullen via Bollnäs nog een stuk omhoog fietsen om vervolgens via de kust weer omlaag te zakken. Onderweg is de natuur alweer veranderd. De dennen en berken hebben hier duidelijk de overhand en het wordt inderdaad steeds rustiger, zowel qua verkeer als qua dorpjes. Heerlijk.
Momenteel zitten we bij een prachtig meer in Dalfors. De was hangt te wapperen aan de lijn, wij zijn weer schoon en we genieten van de zon, wind en rust. Ik ga zo eens een lekker kopje thee zetten van berkenblaadjes en klaver en kruip net als Monique nog even in mijn boek.
Sinds kort maken we deel uit van de knütjes familie. Na samen te hebben ontbeten, kwam ik er bij een spiegel achter dat ze wel hun sporen achter hebben gelaten. Onze hele gezichten zaten onder de rode bultjes. Gelukkig trok het in de loop van de rit weg. We hebben ze toch maar betiteld als ongenode gasten, hoewel het hun land is waarbij we volgens mij meer dan welkom zijn.
De eerste bergen hebben we ondertussen gehad. Gister 500m geklommen met fantastische uitzichten. Na het fijne fietspad (Klarälvsbanan 120km) van Karlsburg naar Hagfors is de omgeving een stuk ruiger geworden. Door al de grote wilde natuur krijg je het gevoel van nederigheid. Nog heerlijker om dan met 40km per uur van de berg te racen en de wind langs je lichaam te voelen blazen.
Na een warme week met alleen ’s nachts een bui, stonden we vandaag op met een aardig regengordijn. Nadat ik dacht dat het gestopt was begon ik met inpakken. Helaas begon het al snel weer. Monique was niet helemaal fit en stond wat rond te dartelen, ze vroeg me wat ze kon doen. Ik kon niet voor 2 denken omdat ik in alle haast de spullen probeerde droog te stellen. “Filter jij het water maar alvast.” Zo kon ik gestructueerd inpakken en had Monique een duidelijke taak. Later gaf ze aan het erg lief te vinden dat ik het werk van haar over nam. Monique doet vaak de boodschappen omdat dit niet mijn sterkste punt is, evenals het eerste contact met anderen. Zo vullen we elkaar aan wanneer het even lastig wordt en merken we het grote voordeel om samen reizen.
Onderweg begon ik een regel te zingen van ons lied: “we kamperen naast een rendier, die heeft het ook niet droog…” en plompt zagen we er eentje die wilde oversteken. Door onze komst draaide hij zich toch maar om en verdween tussen de bomen. Een imponerend grote verschijning.
De droom om hier te wonen ligt niet in de nabije toekomst, daarvoor zal ik nog aardig wat zaken op orde moeten krijgen. Deze twee maanden mag ik lekker wegdromen en laat ik mij inspireren door alle indrukken. Ik zie nog veel beren op de weg, ook al zullen dat hier eerder elanden zijn. Of in ieder geval kleine reetjes want die hebben we al vaker gezien.
Het is bijzonder om dit te mogen delen met jullie,
Na een week fietsen begint er langzaam een structuur te ontstaan in onze dag. De ochtend begint vroeg, rond 5 uur ben ik toch wel klaar wakker en is het nog heerlijk om even te mogen lezen of te genieten van het uitzicht vanuit de tent.
Na al het inpakwerk wat gelukkig steeds soepeler verloopt, volgen we de route verder. Tot nu toe hebben we de Sverigeleden gevolgd van Gotenborg naar Karlstad. Vanaf hier willen we omhoog reizen tot Hagfors en dan meer naar het oosten trekken.
Met koffiestops, uitpufpauzes en af en toe een ‘plonsdouche’ wisselen we het fietsen af. De weg brengt ons langs prachtige natuur. De paarse en roze lupines kleuren de bermen, 50 tinten groen bij elk uitzicht en verscholen fauna. Reetjes, slangen, vossen, kraanvogels, een (helaas) dode das, roofvogels en hopelijk ooit een eland.
Net ‘gedoucht’
Het is een heerlijkheid om over de weg hier te reizen. In Nederland zou ik nooit op een 80km weg willen fietsen maar hier voel ik me veilig. De eerste keer dat ik door een auto werden ingehaald voelde ik me een olifant, maar nu weet ik precies wanneer ik of door een Zweed of door een toerist wordt ingehaald. Ze houden rekening met ons.
We zijn erg dankbaar om hier te mogen en kunnen zijn. Samen hebben we ontzettend veel bereikt en vullen we elkaar goed aan. We kijken uit waar de weg ons brengt. Super bedankt voor alle lieve reacties en enthousiasme! Dat doet ons goed.
In de vier dagen dat we nu fietsen, beginnen we een ritme te krijgen waaraan we kunnen sleutelen. Om meteen maar prioriteit nummer één aan te tikken: water. Er is genoeg in Zweden maar je moet er wel bewust naar op zoek. Tijdens de tweede dag fietsen waren de bidons als snel op omdat we niet genoeg hadden meegenomen. Nu moet ik zeggen dat het met zo’n waterfilter nog niet zo makkelijk is. Eerst de zak vullen en dan even flink wat onderarmspieren kweken om het door de filter heen te duwen. Het is een hele taak op zich.
Voor de tweede nacht vonden we een schitterend plek langs een brede rivier. Om 4uur ’s nachts werden we wakker met een prachtige schemering op het water. Monique mocht op haar verjaardag lekker uitslapen maar werd al vroeg in het warme zonnetje gezet. Het water hier was goed te drinken na filtering.
De volgende dag belandden we midden in een bos. We hadden flink wat water mee maar praktisch werkt het niet. Even omspoelen, echt afwassen of jezelf goed kunnen wassen gaat dan niet. Voor een dag is dat allemaal niet zo’n probleem. De volgende dag doken we een meertje in. In het bos hadden we voor het eerst ook bezoek van de muggen die ook dorst bleken te hebben.
Een meertje op de kaart betekend hier (waar we nu rijden) nog niet dat je water tegenkomt. Veel kleine weggetjes richting het water komen uit bij privé eigendom. Deze vierde nacht staan we bij iemand in de tuin na dit gevraagd te hebben. We werden erg vriendelijk verwelkomd en kregen een paar liter water.
We vervolgen onze route richting Karlstad waar we over twee dagen zullen arriveren. Hopelijk hebben jullie in Nederland geen waterproblemen maar net zo’n mooi weer als hier.
Na een hele ochtend puzzelen, sorteren en flink wat spierkracht, zat al de bagage in de tassen. Het was veel meer dan we gewend waren dus een uitdaging was het zeker. Zie hier onze inpakkunsten.
Op de valreep kon ik nog met het Janssen vaccin worden ingeënt en kreeg Monique haar tweede prik. We namen een sneltest met officiële testverklaring af bij Spoedtest, gelukkig beide negatief. Toch een hele opluchting dat nu alle papieren rond waren.
Woensdag ochtend waren we al vroeg in de veren, de fietsen achterop de auto, fietstassen erin en wij op de stoelen. Poekie zat ook op de achterbank en kwispelde blij mee met ons Zweden-lied.
Tijdens de rit kreeg ik de langverwachte melding dat Zweden 1 juli naar geel kleurt, de dag dat wij aan zouden komen. Dit maakte dat de laatste beetjes twijfel helemaal verdwenen. De reis liep voorspoedig en we kwamen netjes op tijd aan. Al rennend met bagage door de regen, van de auto naar een afdakje, maakten we ons klaar voor vertrek. Na een afscheidsknuffel liepen we door naar de incheckbalie van de auto’s. Alle papieren waren oké en met een persoonlijke escort werden we richting de boot begeleid. Nog flink wat sjouwwerk en trappen op en neer voor we in onze hut konden neerploffen. De meeste bagage hadden we op de fiets laten zitten. Wat eten, frisse neus, relaxen en daarna naar bed.
In een koude douche hadden we niet veel trek in de ochtend dus stonden we al vroeg in de zon uit te waaien op het dek. Nog een paar uur en dan zouden we aanmeren in Göteborg. De zon scheen daar fel en we reden tussen de vrachtwagens, helicopter en speedboten de ferry af. Even wennen aan het verkeer maar al snel reden we richting het centrum.
De eerste kans om in het Zweeds koffie te bestellen verliep nog niet zo vlekkeloos maar we kregen de jongen wel aan het lachen. Maar trots konden we eindelijk de langverwachte kanelbullar bestellen. Opgeladen kruisden we het centrum om vervolgens via de Sverigesleden de stad achter ons te laten. Een lang fietspad wat paralel aan de hoofdweg lag, leidde ons door de groene boomrijke natuur. Het bergje op en af was weer even wennen maar we hadden al snel de smaak te pakken. Als welkomscadeau werden we getrakteerd op een mooie regenbui. Met de bekende uitspraak hier dat slecht weer niet bestaat, hadden we meteen de volste vertrouwen in onze kleding.
Voor onze eerste nacht hadden we al een plekje op het oog om te wennen aan het wildkamperen. We hadden gehoopt op een shelterplek maar we vonden alleen een kleine vuurplaats. Bij een prachtig meertje vol waterlelies en tussen de blauwe bessen konden we ons tentje opzetten. We mochten eindelijk gebruik maken van de waterfilter wat na enig stuntelen toch aardig ging. Het zelf gedroogde eten beviel prima, thee werd gezet van dennenaalden en blauwe bessen en verder was het nog flink wat gepiel met de organisatie van onze zooi. We kijken uit wat morgen brengt!
Met de zomer(sandalen) aan onze voeten, komt onze droom om in Zweden te fietsen steeds dichterbij. Na flink wat ‘gemaar’ en overwegen hebben we toch de ferry van Kiel richting Gotenburg geboekt. Een grote stap wat de voorbereidingen nu een boost geeft. Eind deze maand zullen we naar het Noorden vertrekken om onze sponsor-fietstocht te starten. Voor het Liliane Fonds zullen we ons twee maanden onderdompelen in de ‘wildernis’ door zoveel mogelijk off-the-grid en zelfvoorzienend te reizen. Hierdoor ook meteen corona-proof.
Afgelopen weekend hebben we cursussen gevolgd om meer skills onder de knie te krijgen om dit doel te realiseren. Monique heeft alle ins en outs geleerd van maaltijdbereiding met voeding uit de natuur. Wildplukken, gebruik van ondergrondse ovens, bakken op speksteen, ect. Zelf volgde ik een cursus op het gebied van survivallen met o.a. shelters bouwen, vuur maken en navigeren. Met nu nog meer kennis staan we te popelen om dit te kunnen inzetten in de praktijk.
De komende weken zullen we onze bagage bijeen sprokkelen, al het gedroogde voedsel veilig verpakken en de verdere voorbereidingen treffen om te kunnen vertrekken. Onderweg nemen we je graag mee door middel van een deze blog. Deze is te vinden mijn website: Handy Wings. Hier staat ook allerlei informatie over onze voorbereidingen, paklijst en keuzes hierin en de info over de sponsortocht zelf.
Nog even duimen dat alles goed gaat met de heenreis, maar daar hebben we nu genoeg vertrouwen in.
Het voelt een beetje vreemd om dit jaar af te sluiten, gevoelsmatig zal dit pas plaatsvinden wanneer we deze onstuimige periode achter ons kunnen laten. Toch hebben we door hoop te houden en te durven dromen niet stil gezeten. We hebben de tijd benut met planning, voorbereiding en creativiteit. Het centrale thema: Zweden. Een fietsreis waarbij we zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn, wildkamperen en gelijkertijd een bedrag inzamelen voor het Liliane Fonds. Zodra bekend is wanneer we mogen gaan en zeker pas wanneer het voor ons goed voelt om te gaan, laten we dit uiteraard weten in deze blog.
Als voorproefje zijn we voor de feestdagen al heerlijk bezig geweest met het ontwerpen van kerstkaarten. Hierdoor hebben we al meer dan € 150 opgehaald (Liliane Fonds). Voor onze reis zijn we sinds de zomer al eten aan het drogen in een voedseldroger. In Zweden zijn we daardoor niet afhankelijk van supermarkten, ect. Ook was dit, in combinatie met de volkstuin die ik per mei heb gekregen, ideaal om voedsel te conserveren. We hebben ons niet verveeld.
Voor nu wensen wij iedereen een warme (stiekem ijskoude) kerst toe en een nieuwjaar met meer perspectief om dromen en wensen te verwezenlijken, elkaar te kunnen zien en knuffelen en om de krampachtigheid los te mogen laten. Liefs Monique en Merel
Via Effe Weg vertrokken Monique en ik zaterdag ochtend om half 5 vanuit Zandvoort. Via een tussenstop waarbij we over moesten stappen reden we met een halfvolle bus (26 man) naar onze eindbestemming in Beieren (Duitsland). Bayerisch Eisenstein wat tegen de Tsjechische grens ligt. –
Er bleek helaas weinig tot geen sneeuw te liggen, één van de vele loipes was open. We gingen de eerste dag met vier man spullen halen, de rest kwam om te wandelen. Met voor de eerste keer skiën onder de schoenen voelde ik me toch wel wat onstabiel. Alsof je schaatsen om hebt en deze voorwaarts moet bewegen. Er zoefde mensen langs die met schaatsbewegingen de berg opgingen. We volgden twee sporen waar de latten invielen. Stiekem smokkelde ik, door mezelf de heuvel op te trekken met mijn armen. Monique had meer ervaring en legde gelukkig wat techniek uit. De kwaliteit van de sneeuw bleek slecht te zijn, het was bijna ijs. Door de omstandigheden zouden we pas de volgende dag les krijgen waardoor we nu wat mochten uitproberen. Ik vond het maar eng. Vooral op het eind, we moesten een heuvel af wat erg snel ging. De skilatten uit elkaar houden was nog het meest lastige. –
De volgende dag kregen we te horen dat de les niet doorging omdat de instructeur het onverantwoord vond om met deze kwaliteit sneeuw les te geven. Er zou de hele week ook geen nieuwe sneeuw meer vallen. Helaas voor ons, de uitrusting ging weer terug en we gaven ons over aan het idee dat het een wandelreis zou worden. Ook heerlijk, maar wel anders dan verwacht. –
In het gebied waren verschillende wandelingen gemarkeerd en we werden op de eerste drie dagen naar verschillende plaatsen gebracht. Ik bleef heel lang verbaast over het feit dat een normaal bospad ook erg glad kan worden. Het klopte gewoon niet in mijn hoofd. Dus toch een soort van langlauf-bewegingen, alleen dan op schoenen. De laatste drie dagen kozen we ervoor onze eigen gang te gaan. Het liep toch een stuk rustiger als je niet om op een bepaalde tijd bij de bus te moeten zijn. –
Twee maal ben ik de rivier in geplonsd om de heerlijke kou te beleven. Lang leve onze wekelijke duik in de zee en de Wim Hof Methode. Het geeft me echt even het gevoel dat je voluit leeft en helemaal in het moment bent. Verder hebben we de tijd genomen om ons in cafeetjes te settelen met onze tekenspullen. Dagelijks maken we een tekening voor de app ‘Sketch a Day’ waar er per dag een thema wordt gegeven. Je kunt deze tekeningen bekijken op mijn instagram account waar ik ze ook plaats, zie onderaan dit bericht. –
De week was toch wel snel om, maar we waren ook wel toe om weer terug te gaan. Het blijft altijd een raar gevoel, zodra je weer thuis bent wil je meteen weer op reis. Dit keer helaas nog geen echte wintersport, volgende beter. Al met al een heerlijke reis om er even uit te zijn en toch nog wat zon te pakken in de donkere winter maanden. –
Langlauf vacation 2020 [English]
With the organization Effe weg, Monique and I left on a Saturday morning at half past 5 from Zandvoort. With a stopover where we had to change busses, we drove with a half-full bus (26 people) to our final destination in Bavaria (Germany). Bayerisch Eisenstein, which is close to the Czech border.
Unfortunately there was barely snow, only one of the many loipes was open. The first day we (4 of the group) went to the village to get our stuff, the rest came for walking. Skiing under my shoes for the first time made me feel a bit unstable. As if you have skates on and have to move them forward. People whizzed past, skating up the mountain. We followed two tracks where the battens fell in. Secretly I smuggled, pulling myself up the hill with my arms. Monique had more experience and luckily for me, explained some technique. The quality of the snow turned out to be poor, it was almost ice. Due to the circumstances we would not get lessons until the next day, so we were allowed to try something out. I thought it was scary. Especially at the end, we had to go down a hill. Keeping the skis apart was the most difficult part.
The next day we were told that the lesson was canceled because the instructor found it irresponsible to teach now with this quality snow. No new snow would fall all week. Unfortunately for us, the gear went back and we gave in to the idea that it was going to be a hiking trip. Also delicious, but different than expected.
Several hikes were marked in the area and we were taken to different places on the first three days. For a long time I was amazed at the fact that a normal forest path can also become very slippery. It just didn’t make sense in my head. So some kind of cross-country movement, only on shoes. For the last three days we chose to do our own thing. It was a lot more relaxed if you did not have to be at the bus at a certain time.
Twice I plunged into the river to experience the wonderful cold. All thanks to our weekly dive in the sea and the Wim Hof Method. It really gives me the feeling that you are living to the fullest and are completely in the moment. We also took the time to settle down in cafes with our drawing supplies. Every day we made a drawing for the app “Sketch a Day” where a theme is given each day. You can view these drawings on my instagram account where I post them, see at the bottom of this post.
Soon the week was over, but we were also ready to go back. It always remains a strange feeling, as soon as you return home you immediately want to travel again. This time unfortunately no real winter sports, next time better. Conclusion, a wonderful trip to get away from it all and still catch some sun in the dark winter months. But never with a group of people in a bus ; )
Het is een tijdje stil geweest maar ik heb niet stil gezeten na mijn camino avontuur en fietsvakanties. Mijn fictieve autobiografie, inclusief mijn reis in Spanje en tekeningen van handen wordt begin volgend jaar gedrukt! Een herstelverhaal wat mij door diepe dalen heeft geleidt en langs de toppen van bergen heeft gevoerd.
