Zweden

Samen ‘rijden’ we sterk

Sinds kort maken we deel uit van de knütjes familie. Na samen te hebben ontbeten, kwam ik er bij een spiegel achter dat ze wel hun sporen achter hebben gelaten. Onze hele gezichten zaten onder de rode bultjes. Gelukkig trok het in de loop van de rit weg. We hebben ze toch maar betiteld als ongenode gasten, hoewel het hun land is waarbij we volgens mij meer dan welkom zijn.

De eerste bergen hebben we ondertussen gehad. Gister 500m geklommen met fantastische uitzichten. Na het fijne fietspad (Klarälvsbanan 120km) van Karlsburg naar Hagfors is de omgeving een stuk ruiger geworden. Door al de grote wilde natuur krijg je het gevoel van nederigheid. Nog heerlijker om dan met 40km per uur van de berg te racen en de wind langs je lichaam te voelen blazen.

Na een warme week met alleen ’s nachts een bui, stonden we vandaag op met een aardig regengordijn. Nadat ik dacht dat het gestopt was begon ik met inpakken. Helaas begon het al snel weer. Monique was niet helemaal fit en stond wat rond te dartelen, ze vroeg me wat ze kon doen. Ik kon niet voor 2 denken omdat ik in alle haast de spullen probeerde droog te stellen. “Filter jij het water maar alvast.” Zo kon ik gestructueerd inpakken en had Monique een duidelijke taak. Later gaf ze aan het erg lief te vinden dat ik het werk van haar over nam. Monique doet vaak de boodschappen omdat dit niet mijn sterkste punt is, evenals het eerste contact met anderen. Zo vullen we elkaar aan wanneer het even lastig wordt en merken we het grote voordeel om samen reizen.

Onderweg begon ik een regel te zingen van ons lied: “we kamperen naast een rendier, die heeft het ook niet droog…” en plompt zagen we er eentje die wilde oversteken. Door onze komst draaide hij zich toch maar om en verdween tussen de bomen. Een imponerend grote verschijning.

De droom om hier te wonen ligt niet in de nabije toekomst, daarvoor zal ik nog aardig wat zaken op orde moeten krijgen. Deze twee maanden mag ik lekker wegdromen en laat ik mij inspireren door alle indrukken. Ik zie nog veel beren op de weg, ook al zullen dat hier eerder elanden zijn. Of in ieder geval kleine reetjes want die hebben we al vaker gezien.

Het is bijzonder om dit te mogen delen met jullie,

Liefs Monique en Merel

Rennen voor de foto

Een gedachte over “Samen ‘rijden’ we sterk”

  1. Wat een prachtige tocht en wat veel mooie ervaringen en ontmoetingen. Hoewel die met de knutjes minder prettig zijn. Geweldig ook te lezen dat deze tocht mogelijk is omdat jullie elkaar aanvullen en daardoor zoveel meer en verder kunnen komen. Jullie zijn mooi op tijd weg. Corona vlamt hier weer op.

Geef een reactie