Categorie: Santiago

Een slechtere nacht door de warmte in de kamer. We stonden weer vroeg op en begonnen onze tocht in het donker.

De eerste 10 km was 1 lange weg rechtuit. Helaas was aan het eind het café nog dicht dus moesten we nog een uur op de koffie wachten. Om het goed te maken dus naar 2 bakkies. We konden een klein jongetje wat met zijn vader mee liep blij maken met een lolly.

We staken een beroemde indrukwekkende brug Puente de Órbigo over en namen toen de groenere route die weer door de heuvel zigzagde. Fijn voor de afwisseling.

Een half uur voor de stad nog een pauze om daarna de drukte aan te kunnen. Met de mantra ‘chocolade’ in ons hoofd liepen we de laatste kilometers weg. Er was veel toerisme en op vele borden stond het magische woord. Na inchecken en lunch namen we ons voor na een dutje op zoek te gaan naar de lekkernij.

Een vermoeiende dag. Ik ben blij dat de etappe van morgen korter is. Dat is meer dan welkom. Ik wil het contact met de mannen nog niet kwijtraken want ik heb het erg naar mijn zin. Morgen zien we verder, misschien doet de chocolade wonderen…

965

De middag was vrij relax en ik had een knuffelbare perro (hond) als vermaak. Het was een vrij kleine albergue en er was een vrouw vrij gefrustreerd aan het praten omdat er iets met haar tas was. Ik besloot dat we beter ergens anders wat konden drinken want het werkte op mijn zenuwen.

De nacht was goed en voor we vertrokken hadden we ontbijt wat al klaar stond. Het was weer vrij koud, 2°C dus warm ingepakt. De eerste paar uren blijf je laagjes uittrekken en daarna ga je over om laagjes zonnebrand aan te brengen.

We naderden al vroeg León, maar daardoor was het nog rustig. De pijlen stuurden ons door de kleine straatjes naar de kathedraal. Hij was nog niet open dus een koffiestop wat van harte welkom was.

De weg uit de stad was minder. Langs een drukke weg waar het verkeer vast stond baande we ons een weg tussen de andere pelgrims die waarschijnlijk in León hadden overnacht. Ik hobbelde al neuriënd achter de mannen aan en probeerde niet te veel prikkels binnen te laten.

Na een splitsing waar we een alternatieve weg namen belandden we weer terug in de stilte en moesten we even met een drankje bijkomen. Ik in ieder geval wel.

We liepen in vrij droog gebied maar de vergezichten waren erg mooi en rustgevend. De paarse bloemetjes langs de weg gaven net het juiste accent. Met nog een paar kilometer te gaan was ik trots op mijn voetjes die weer pijnloos hun werk deden.

Een kleine maar fijne albergue met een kamer voor 4 wat wel een luxe was. Morgen zouden we naar het chocolade stadje gaan wat een goede drijfveer zou zijn, vooral nu de chocolade continue bleef opduiken uit 1 van onze tassen.

977

De avond verliep goed ook al wat mijn voetboog erg stijf waardoor ik mijn grote teen amper meer omhoog kreeg. Het bleek dat ik alweer mijn pet was vergeten, maar gelukkig maakte de barman me erg blij.

De volgende ochtend waren er al veel mensen vroeg wakker wat te horen was aan de schommelende stapelbedden. Ik ging alleen op weg, maar werd binnen 3 kwartier al door de mannen ingehaald. Het was fijn om zo rustig aan te kunnen beginnen.

Na 2 uur hadden we een ontbijt bij een picknicktafel met koekjes, nootjes, chocolade en bananen. Er bestaan slechtere versies. De temperatuur liep van 3 graden al snel op zodat we na de eerste stop al onze broek konden afritsen.

De omgeving had meer infrastructuur en ik was voornamelijk bezig met het goed plaatsen van mijn voeten tussen het grind. De bergen die continu links in de verte hadden gelegen leken nu dichterbij te komen en we konden de heuvels die we over een paar dagen zouden tegen komen al zien liggen.

Het was fijn om het laatste uur met de Amerikaan te spreken over de verschillen qua landen zodat het een beetje afleiding gaf van de pijn in mijn teentje.

Na het inchecken, lunch en douche bleek mijn teentje toch wat ontstoken te zijn. Na deze goed te hebben behandeld en zalf te hebben gehad van de Fransman moest ik verplicht met mijn pootjes omhoog.

Morgen passeren we León, de laatste grote plaats voor Santiago. Gelukkig al vroeg in de ochtend als het nog niet vol is gestroomd met toeristen.

975

De nacht was heet. Ik bleef maar wakker en had het gevoel dat ik doodziek was. Bleek in de ochtend dat de kamer zelf gewoon erg warm was geweest.

Het was een stille ochtend maar ik vond het fijn. Nog steeds volgde voor het grootste deel van de tijd de route de weg maar er was amper verkeer. Het bleek ook nog een feestdag (1 van de vele hier) te zijn waardoor we hadden moeten reserveren.

De temperatuur liep snel op en onze lagen kleding nam snel af. Het was fijn om de zon altijd achter je te hebben. Na de derde koffiestop gokte ik het er voor de eerste keer op om mijn broekspijpen af te ritsen. Het voelde als een bevrijding en het uur daarna liep ik de laatste 7km voorop.

We gokten het er ook op om 1 dorp verder te lopen als onze reservering. Als er geen plaats meer zou zijn konden we de bus of taxi terug nemen. Maar gelukkig, we konden terecht.

In het dorpje was een café met op het bord ‘vegano’ opties dus ik helemaal bij. Mannen op sleeptouw achter me aan (ook al liep ik meer als een pinguïn). Heerlijk gelucht en bijgekomen.

Vele wandelaars waren nog bezig maar ik moest er niet aan denken om nu nog de 12km naar de volgende plaats in de warmte te lopen. Liever eerder beginnen da pas na 4 uur eindigen.

Ik heb wel aangegeven dat ik morgen ochtend als ik wakker ben zelf vertrek. Ze zullen me wel met hun snelle ochtend tempo inhalen. De vroege ochtend op de camino voelt als een speciaal moment voor mezelf. Samen lopen is fijn, maar ook van de rust en stilte kan ik enorm genieten.

977

Na een goede avond in het fijne stadje een wat rommelige nacht. Toch weer vroeg eruit en op weg. De lange weg, 16km rechtdoor over een landweggetje met aan beide zijde groene graanvelden. Blij dat het nog koel was liepen we door in de hoop op koffie en ontbijt.

En gelukkig na 2 uur lopen een food truck die precies op dat moment open ging. De perfecte pauze op het perfecte moment.

Ik besefte dat ik bof om in staat te zijn dit in goede gezondheid te kunnen ondernemen. Na alles wat mijn lichaam heeft moeten doorstaan heeft het een enorm herstellend vermogen waar ik dankbaar voor ben.

We konden rustig aan doen waar mijn wat vermoeide benen blij mee waren. We namen nog 2 koffiestops met chocolade die als grap overal oppopten. Het was fijn om af en toe met de mannen te kunnen praten, maar ook om in stilte te kunnen lopen.

Weer een mooie albergue met een goede vibe. Ook de Canadees verbleef hier en langzaam stroomde meer bekende gezichten binnen. Alleen een glimlach en “hola” is al genoeg om een connectie te maken.

968

Voor mij een vrij drukke avond. Een kleine eetzaal dus ik was blij toen ik naar bed kon.

Twee weken ben ik onderweg en de helft gepasseerd. Het voelt goed om al zover te zijn, maar het gaat voor mijn gevoel erg snel.

Ook de kilometers vandaag telde snel aan. De weg verliep voornamelijk langs een autoweg met gelukkig weinig verkeer. We liepen weer met ze drieën en dat was prima.

De koffie is hier heerlijk en het is fijn om na 2 uur lopen even de benen rust te gunnen en te genieten van een bakkie. Het zou weer een warme dag worden en we hadden tijd genoeg voor pauzes.

Om 12 uur kwamen we aan bij de albergue, een onderkomen bij de nonnen. Lieve kleine vrouwen die ons enthousiast in het Spaans rondleiden. Een mooie slaapruimte met allemaal lage bedden.

Na de lunch, douche en was even het stadje bekeken. Het deed gezellig aan met vele kleine cafeetjes. Het mooie weer doet goed.

877

Ik had behoefte aan rust en omdat de terrassen vol zaten zocht ik het hogerop. Achter de albergue was een trap naar een zitplek waar je over het dorp kon uitkijken. Eventjes rust gezocht in de zon op een schommel.

We hadden een fijn diner. Er zaten 3 Nederlandse vrouwen naast me, maar het waren niet mijn soort mensen. Heb erg kunnen lachen toen de Fransman samen met een Engelsman Europa op het papieren tafelkleed aan het tekenen waren met al onze huisjes.

Goed geslapen en vroeg op voor ontbijt. We hadden een goed tempo en de temperatuur was aangenaam. De enorme wijdde vlaktes waarover we liepen hadden een zeer rustig effect op mijn hoofd.

De weg was op 1 flinke heuvel na nu erg vlak dus dat was makkelijk te belopen. Na een paar sokken wissels en kleding uittrek stops kwamen sneller dan verwacht al bij onze eindbestemming.

De albergue had een prachtige tuin en al snel lagen er vele pelgrims in het gras te relaxen. Het deed erg vredig aan. De Amerikaan zei tijdens de lunch ook dat ik er nu veel rustiger bij zat dan toen ze me leerden kennen, dat was fijn om te horen. Weer en mooie dag op de Camino.

987

De avond was verrassend gezellig. Na de pelgrims mis besloten we een pizza tentje in te gaan. Het was ook een soort afsluiting omdat de man uit New York de volgende dag zeker was dat hij een korte afstand zou lopen. We lagen er pas om half 10 in en dat is laat voor op de Camino.

De deuren zouden pas om half 7 open gaan dus ik moest verplicht uitslapen. We begonnen met ze vieren, maar al snel namen we afscheid. Voor de andere mannen lastiger omdat ze al 10 dagen samen liepen. Het was erg mistig, het had wat rustigs.

De zon brak door en we liepen over de korenvelden van de Meseta, de hoogvlakte van Spanje. Alleen voor de dorpjes moesten we af en toe naar beneden, maar alle echte bergen hadden we achter ons gelaten.

Doordat we nu samen liepen had ik minder de focus bij mijn voeten. Ze hadden steeds opstart problemen maar het lopen op zich ging goed. Ik had mijn teentjes goed ingepakt. Het zou of 19 of 31km worden, maar we hadden al om 10 uur de 19 gepasseerd. Ik had er vertrouwen in.

4km voor het dorpje stopte midden in de velden een touringbus waar een grote groep Duitsers uitkwam. Ze mochten naar het dorp lopen om daar weer op de bus te kunnen stappen. Voor een extra fun om ze met backpack in te halen en grijnzend ‘Buen camino’ te wensen.

Na te hebben ingecheckt uitgebreid lunchen en daarna voetjes omhoog. Ik ben blij dat het is goed gegaan. Toch is het maf want ik zit nu op zo’n punt dat je eigenlijk verlangt naar iets vertrouwd, je eigen space, maar dat het nu neer gaat komen om los te laten en gewoon te zijn.

976

Na het eten ben ik snel naar bed gegaan. Was ik aan toe.

Toen ik wakker werd bleek dat het een hele stille slaapzaal was met maar 2 zachte snurkers. Ik durfde er niet veel eerder uit dan 6 uur ook al was ik vanaf 4 uur al wakker. Meteen maar regenpak aan want die zou ik nodig hebben, niet vanwege de regen maar de kou. Gevoelstemperatuur -2, voornamelijk door de wind. Op het moment dat je van die ijsvingers begint te krijgen vraag je jezelf toch wel af wat je in hemelsnaam aan het doen bent.

Het bleef bewolkt maar droog gelukkig. De paden waren vrij vlak maar met af en toe een net wat grotere steen. Waren mijn teentjes niet erg blij mee. Het ging net maar ik besef me wel dat het straks echt goed moet worden verzorgt want het lijkt of ik soms op punaises loop. Na 3 uur was Burgos al in zicht maar dat van van boven op een berg. Wel een goede motivatie.

De stad in kon je op 2 manieren, ik nam de alternatieve rustigere route door het park. Vond het wel wat ongemakkelijk want er liep daar best veel volk en ik wist niet goed of ik gedag moest zeggen of niet. De anderen dachten er blijkbaar net zo over.

Ik had gehoopt dat de mannen me al zouden inhalen nu ik niet zo snel meer ging. Ik bleef aan het eind voor we het centrum in gingen nog wachten, maar helaas. In de supermarkt even de voorraad bijgevuld en toen maar doorgelopen. En bij de albergue stonden ze al in de rij, waarschijnlijk toen ik net in de winkel was gepasseerd. Werd bijna emotioneel, denk ook door alle prikkels vanuit de stad.

We gingen meteen met ze alle lunchen met nog een Belgische vrouw en een vrouw uit Denemarken die vandaag naar huis ging. Ik was moe, maar was blij dat ik erbij was.

Was gedaan, nieuwe hooikoorts pillen gehaald, voeten verzorgt en bijgepraat met de Canadese man die ik hier opeens weer tegen kwam. Het logische traject voor morgen is lang maar ik moet nog even goed kijken wat ik ga doen en hoe het gaat.

975

Een heerlijke albergue. We waren maar met 7 en het was rustig en goed verwarmd door een kacheltje. De eigenaresse had voor ons een lekkere maaltijd gekookt en we hadden een gezellige avond.

De volgende dag begon meteen al met regen en kou. Normaal niet zo erg, maar er was ook enorm veel wind wat het minder aangenaam maakte. De eerste uurtjes had ik overal pijntjes van de stijfheid maar die gingen gelukkig over.

Toen de zon eenmaal opkwam verschenen er prachtige luchten met af en toe een regenboog. Veel mensen liepen in poncho wat voor mij teveel herrie zou maken. Een regenpak was gelukkig nu niet te warm maar vooral aangenaam.

Halverwege eindelijk een koffie stop met een tweede ontbijtje. Ik kwam alweer dezelfde mensen tegen die ik gister ook was gepasseerd. Zo gaat dat hier op de Camino, je loopt als een soort harmonica.

De supermarkt was helaas weer gesloten. Dat heb ik nog niet echt door, misschien weer een plaatselijke feestdag ofzo. Dus maar door naar het eerste beste café.

De laatste 12 kilometers zouden door het bos gaan, dan denk je leuk wat afleiding. Maar nee, hier betekende dat één lange brede rechte weg met aan beide zijden bos. Het enige vermaak was de plassen ontwijken en zorgen dat je niet vast kwam te zitten in de modder.

Ik kon gelukkig naast de albergue nog een bak koffie halen en wat opwarmen. Ik had nu op beide kleine tenen een blaar. Wel lekker symmetrisch. De albergue had twee grote ruimtes met stapelbedden dus hopelijk zou dat een goede nachtrust kunnen zijn.

De 3 mannen van de vorige albergue kwamen ook en al gauw zaten we met zijn drieën voor de kachel (1 lag voor pampus op bed).

Nog 1 etappe en dan arriveren we in Burgos, één van de grotere steden op de route. Ik ben benieuwd.

987