Vasaloppsleden
Daar staan we dan, vannacht geslapen tussen de 31ste en 32ste kilometer. En hoe kan je dat beter vieren dan met een lekkere lunch bij een bijna verlaten restaurant waarbij je zelf je bord mag vullen. Geen slim concept voor Merels met honger, goed bijgetankt dus.
De serveerster snapte niet dat ik in Zweden alleen aan de wandel was op mijn verjaardag, ik kan me even geen mooier cadeau wensen. Dit is de derde dag op de Vasaloppsleden en het had van mij een strik mogen krijgen. Wat een verschil met de bergen. Doordat hier bijna geen wind staat, kom ik echt tot rust door de stilte. Ik begrijp nu waarom ik in de bergen niet echt handige keuzes maakte, overprikkeling door de herrie.
De paden hier zijn autobreed maar onverhard. Erg fijn voor de voetjes, dat gaat nu vrij goed. Ik doe het rustig aan, niet langer dan een uur aaneen lopen en niet meer dan 20 km. Handig dat er elke kilometer een bordje staat. Het is hier zoals de Elfstedentocht in Nederland. Alles draait om de Vasaloppet, de langlaufrace van Sälen naar Mora. Dit is op de eerste zondag van maart en al vanaf 1922. Het toeristenseizoen is over en dat is wel te merken, op sommige locaties kon ik geen water krijgen of waren dicht. Maar dit maakt niets uit want de natuur is hier prachtig en de eindeloze bossen kunnen niet eindeloos genoeg zijn.
Afgelopen twee nachten ben ik gewoon de bosjes in gesprongen om mijn tentje op te zetten. Het bos geeft beschutting en voelt al snel veilig. Regen is hier wel maar gelukkig ook droog weer en af en toe een zonnetje. Ik geniet.
Nog niet veel wilds gezien en ook geen sporen nog. Wel veel eekhoorns. Bijna geen muggen en fluitende vogeltjes. Ook niet teveel mensen. Nog geen hikers tegengekomen, vooral veel mountainbikers. En dat snap ik wel want het is ook goed te fietsen.
Ik ga nog even genieten van mijn taartje, heel veel liefs allemaal!
Merel
Bijzondere ontmoetingen
JOKKMOKK
26 AUGUSTUS TOT 1 SEPTEMBER
Voor mijn vertrek naar Jokkmokk had ik contact met mijn host en had hem verteld dat ik een buiten gewonen intressen heb in het Sami volk.
Zelf is Juhán, mijn host, een sami en werkt bij een instelling die het handwerk van Sami wereld wijdverkoopt.
Hij vroeg me of ik de sleutel van het appartement, op zijn werk wilde ophalen.
Vol intersse stapte ik binnen maar echt ver kwam ik niet ze waren druk. Wel werd ik uitgenodigt om s’avonds de opening van een tentoonstelling bij te wonen. Waar die opening over ging begreep ik niet helemaal, maar ach….
Goed eerst het appartement maar eens zoeken waar ik de komen dagen zou verblijven. Dat viel niet mee met mijn rugzak, warm en moe. Het zweet droop van mijn voorhoofd, blijkbaar zag ik er redelijk wanhopig uit want al snel werd ik aangesproken door een vriendelijke vrouw die me ongeveer de weg wees. De straat had ik inmiddels gevonden. Nu nog het nummer 1a zou toch makkelijk moeten zijn.
Dus, ik heel stoer met mijn telefoon zoeken op google maps. Dit had ik Merel al zou vaak zien doen, dat moest ik toch ook wel kunnen. Niet dus na drie rondjes, nog steeds in de zelfde straat, gooide ik mijn rugzak af en vroeg wanhopig aan een voorbij komende honden uitlater of hij wist waar 1a was. Gelukkig zijn de Zweden best wel een behulpzaam volkje en de man begon te zoeken en liep zelfs een flat binnen. En ja hoor daar zag ik de naam van Juhán en Jasmine.
Wat een heerlijkheid om door een grote harige witte kat begroet te worden. Inmiddels zijn we dikke maatjes.
Na een koele douche en wat rust Jokkmokk maar eens verkennen.
Laat nu juist in deze dagen de grote zomermarkt aan de gang zijn. Een verkleinde versie van de al eeuwen oude winter editie.
Maar het was tijd voor de opening. Vond mezelf wel een beetje een vreemde eend in de bijt. Zoals wel vaker, als ik ergens tegenop zie of onzeker over ben is mijn motto: gewoon niet nadenken maar doen.
Daar stond ik in de rij om naar binnen te gaan, hoor ik achter me bekende klanken. Twee heren spraken met een onmiskenbaar Brabans accent over de tentoonstelling. Blijkbaar hebben we dezelfde intresse alleen kwam een van de heren hier al jaren. Veel tijd om te praten kregen we niet want de openings ceremonie begon.
Vrouwen in prachtige klederdracht hielden een toespraak in Zweeds en Samies. Bij het Zweeds ving ik wat woorden op maar de context ging aan me voorbij.
Achter mij stond een echtpaar met bloemen en spraken mij in het Nederlands aan. Ze vertelde me dat ze op 60 km van Jokkmokk wonen en al 3 jaar dit project financieel steunen.
Eindelijk begreep ik waar het allemaal om draaide. Er zijn twee Sami stammen die al jaren conflicten hebben wat maar niet opgelost wordt.
Twee vrouwen van iedere stam hadden contact met elkaar en bedachten een project ter verzoenining. Ze maken met elkaar traditionel kostuums die verhuurd worden voor allerhanden feestelijkheden.
De tentoonstelling laat een documentaire zien hoe dit in zijn werk gaat. Daarnaast zijn er prachtige foto’s gemaakt waar kostuums voor hangen.
En nog een leuk idee. Als een Sami wil protesteren draag hij zijn kostuum binneste buiten. Is weer eens wat anders dan een omgekeerde vlag.
In een korte tijd kreeg ik een overvloed aan informatie en bijzondere contacten. Als dat zo door gaat heb ik volgende week wel even nodig om tot rust te komen.
Mijn hoofd tolde en ik slaap de eerste nacht als een blok, zo voelde het.
Liggen er nog meer verassingen ergens achter een tipi?
Jullie lezen het de volgende keer,
Monique