Als ik één ding van de Camino naar Santiago heb geleerd is dat je alles los mag laten, het gaat toch altijd anders dan je denkt. Niet de makkelijkste les voor mij zoals de meeste van jullie weten. Toch stond ik gister weer op zo’n punt. Mijn planning moest aangepast worden.
Voor wie trouwens nog nieuwschierig is naar de route en alle zooi die ik in mijn tas heb (zo’n 15 kilo), ik heb een speciale pagina op mijn website hiervoor.
Eerst even terug naar dag drie en vier. Dag drie begon met regen, en dan niet gewoon van die lieve druppeltjes, nee, koude miezerregen die door de ijzige wind je binnen een paar tellen in een ijspegel verandert. Waar waren de bergen? In de mist gehult, ik had niet meer dan 100 meter zicht. Toch moest ik er eentje over en gaf de wind me een zetje in de rug, ijsbillen dus. Bij een rusthut even al de regenkledij kunnen uittrekken en opwarmen. Het werd gelukkig droger en heb lekker kunnen doorlopen. Ik kwam riviertjes tegen van wel 10 meter breed waar ik overheen moest hoppen. Als extra uitdaging lagen de stenen vaak net onder het wateroppervlak. Geen idee hoe mensen dit doen zonder stokken. Ik kwam er ook maar drie deze dag tegen. Aan het eind bij berghut Helags een kop WARME thee gedronken. En dat met uitzicht op een ijzige gletsjer.
Ik besefte toen wel dat het niet zo gek was dat ik het ’s nachts koud had. Niet gek in een nogal luchtig tentje. Dit waren echte bergen.
Had ik van Monique alvast voor mijn verjaardag een mooi houtbewerkingsmesje gekregen, zit ik tot nu toe alleen nog maar boven de boomgrens.
Mijn tentje had ik wat verderop gezet, net achter een heuveltje tegen de wind. Bij de rivier kon ik water halen. Heerlijk maar koud. Lag ik net in bed, hoor ik allemaal vreemde geluiden om de tent. Ik de rits openen, staat er op drie meter een rendier me aan te gapen. Rare beesten, en hij vast denken, rare mensen. Als je de Waterleiding duinen kent en de hoeveelheid damherten dan lijkt dit er toch wel een beetje op.
Dag vier begon nog net even een stukje kouder. Met ijsvingers je tent afbreken is toch een hele kunst. Maar na even lopen, kreeg ik het wel weer warm. Een mooi uiltje gezien op een paaltje. Hij bleef ook lekker zitten. Toen begon de ellende, ik maakte een misstap bij een spongetje en mijn voet kreeg een optater. Weer het spronggewricht bij mijn wreef. Hetzelfde waarmee ik de camino beëindigden. Pauze was nog geen optie dus pas bij de volgende hut mijn voet opnieuw kunnen intapen. Daar en op die berg kon ik niet blijven dus toch verder. De pijn zakte wat en als ik voorzichtig liep ging het. Ik had al besloten even van de route af te wijken voor boodschappen maar nu voelde dat ook veiliger.
Uiteindelijk een plek gevonden twee kilometer voor Ramundberget. Dit is vooral skigebied. Maar na een nachtje slapen was de voet nog stijf. Verder gelopen naar Bruksvallarna en daar in een café met een lekkere lunch de kaart erbij gepakt. Alle plannen van tafel want als ik zou doorlopen werd mijn voet niet beter en zou ik ook niet meer in de mogelijkheid zijn om gebruik te maken van het ov. Als je eenmaal ook je kwetsbaarheid voelt tussen die hoge bergen maakt dat je nederig en gaan bij mij de alarmbelletjes wel rinkelen dat dit geen spelletje is.
De bus naar het volgende plaatsje gepakt, Fünasdalen en daar een hostel geboekt voor twee nachten. Na een nachtje slapen heb ik besloten om door te reizen naar Mora, het eindpunt van mijn oorspronkelijke route. Na ook daar twee nachten rust te hebben gehad ga ik toch aan de Vasaloppsleden beginnen richting Sälen. Dat is minder hoog en stijl en meer in de bewoonde wereld. Voor nu veiliger dus. Meer rust en pauzes, meer plekjes voor me tent en meer beschutting. Voelt het als falen? Nee zeker niet, eerder als een wijze les.
Vandaag in Fünasdalen het fjällmuseum bezocht, over het gebied hier en het leven in de bergen (fjällen (fjällraven is een poolvosje, zo’n witte)). Zeer indrukwekkend om te zien wat voor maakten met primitieven middelen. Ook bijvoorbeeld berkenbastmandjes en manden van boomwortels.
Nu nog even lekker lezen en mijn voetjes omhoog. Ik vermaak me wel 🙂
Lieve groetjes!
Ps. Helaas heb ik maar weinig foto’s om toe te voegen omdat ik deze met mijn fototoestel maak om mijn batterijen van mijn mobiel te sparen, die volgen dus nog.