Ik klap mijn net uitgelezen boek dicht, op de allerlaatste pagina wordt een tweede moordenaar geboren, ik word met een onheilspellend gevoel achtergelaten. Oktober (Kastanjemanden) van Søren Sveistrup is weer zo’n spannende Scandinavische thriller die je in een ruk uitleest. De inspiratie voor het bedenken van zo’n thriller is hier in Zweden in elke vezel voelbaar. Elk geluid gedempt door een laagje sneeuw, geen vogel durft meer te fluiten. Treurende berkentakken bezwijken onder het gewicht van het rendiermos. De wind streelt onzichtbaar de scherpe naalden van de dennentakken. Het enige waardoor je bezeft dat je niet droomt, is de knipserende sneeuw die elke stap verzwaard. De nog onaangetaste witte massa ligt als een loper voor je uit. Is dat een afdruk van een berenpoot daar in de sneeuw of is het toch die veelvraat? Bijna gedwongen voel je het verlangen om nog dieper het bos in te lopen, toch hangt de stilte bedrijgend in de mist. Elk klein detail, van platgetrapte bladeren tot holte tussen de wortels van een boom, kan een aanleiding vormen voor een nieuw moordverhaal en elke open plek is weer een unieke set.
Het perspectief wat wordt gekozen, bepaalt uieindelijk het verhaal. Zet deze set in een winterwonderland en de sneeuw dwarreld betoverend om je heen. Zonnestralen worden weerkaatst op het witte pak. Je afdrukken mengen zich met die van de dieren, een konijntje of misschien een vos. Boven het gladde meer een magisch gloed wanneer de zon de overzijde goud verlicht. Het koude water is een parel om in te kunnen mogen zwemmen. De frisse boslucht rijkt tot diep onder in je longen, je weet dat je weer leeft. Onbevangen in je zwemkleding, een sneeuwbalgevecht houden met het enthousiamse van een kind. Alle magie is hier in de natuur te ontdekken, alleen wanneer je er echt naar kijkt, vouwt het zich voor je open. Voluit mogen lachen en genieten, dwalend op zoek naar kleine wonders. Hier in het bos in Zweden vind je het allemaal.
De stuga biedt de ruimte, voor creatie en ontspanning. Tijd om even afstand te mogen nemen. Alsof je het leven waar je soms in rond kunt dwalen, van de bergtop weer mag overzien. Het bevinden in ’the middle of nowhere’ is juist niet verdwalen, maar thuiskomen bij jezelf.
