[English below]

Heerlijk geslapen tussen de dames maar wat waren ze vroeg wakker. Vol enthousiasme begonnen ze aan de dag die al vrij pittig begon. De kaart gaf alleen de ‘stijle’ afdalingen aan die naar ons idee toch minder schuin gingen dan de stevige klimmetjes. Met een wolkje boven onze hoofden met een koffiegeur erin trapte we door richting pont. Weer exact op tijd, dus koffiestop op de boot.

En ja hor, Merel kreeg het voor elkaar om een lekke band te krijgen. De zuinige Hollander had bespaard op een nieuwe voorband, dat krijg je er nou van. Bandenplakspullen bleken vergeten te zijn. Ik kreeg er een hard hoofd in dat het goed zou komen, daar ben ik kei goed in. Toch kozen de dames ervoor eerst te lunchen, bij te komen en toen tussen een stortbui door een fietsenmaker te vinden. Na een uurtje, warme chocolademelk en raw bars met violen en koriander konden we er weer tegen aan.

Over een mega hoge brug. Wat was ik blij dat ik niet zo licht ben, eraf waaien was geen prettig vooruitzicht. Er volgde wat vlakker terrein. Wat gingen we lekker hard.

De camping was nog in aanbouw maar met voldoende plek. In de keuken konden we vertoeven met de doperwten van langs de weg en een e-reader. Het strandje was zoek, buiten waren buitjes en in de tent twee slapende fietsers. Welterusten riep ik maar zonder antwoord.

Een natte tent maar een droge zonnige dag. Over een brug waar we een mini eiland passeerde. Ik ontmoette Siø en zwaaide blozend naar haar. Toch ging de tocht door, dwars over het volgende eiland. Wat gingen we goed.

Merel was blijkbaar erg aantrekkelijk, jammer genoeg door een ander soort. De jeukende rode zoentjes waren niet echt welkom. Er kwam nog een boot. Ik begon te twijfelen. Uiteindelijk zei ik de dames gedag, ik wilde toch naar huis, naar mijn eigen soort. Daar waren er nog veel meer van. Ze lieten me achter op de boot met een boodschap of de vinder me thuis wilde brengen.

We zwaaide Søby uit en volgde de duidelijk aangegeven route naar Nakskov. Een wat groter stadje aan de zee. Vanaf hier zouden we een stuk over de dijk gaan fietsen. Vol moed begonnen we aan het grindjespad.

Al snel ging het niet makkelijk meer. Tegenwind waar we het niet hadden verwacht en op de dijk. Inderdaad net Nederland. Poef dat was afzien. Na bikkelen, zweten en bijna tranen kwamen we toch bij de camping. Poef daar zaten we gevloerd. Er kwam iemand aan om ons te helpen. Hij stelde zich voor als Lollie. Toepasselijke naam vonden we nu we op Lolland waren gearriveerd. Nu maar even bijkomen. Lollie reist morgen een stukje met ons mee als gids. Leuk!

Dikke knuffel

Monique en Merel

From Søby to Lollie (lollypop)

Slept wonderfully between the ladies, but they woke up early. Full of enthusiasm they started the day, which started quite spicy. The map only indicated the ‘steep’ descents which, in our opinion, were less inclined than the steep climbs. With a cloud above our heads with a coffee scent in it, we pedaled on towards the ferry. Exactly on time again, so coffee stop on the boat.

And yes, Merel managed to get a flat tire. The thrifty Dutchman had saved on a new front tire, that’s what you get from it. Tire repair equipment turned out to be forgotten. It made me hard to believe that it would be okay, I am very good at that. Yet the ladies chose to have lunch first, to relax and then to find a bicycle repairer amid a downpour. After an hour, hot chocolate and raw bars with violins and coriander, we were ready for it again.

About a mega high bridge. How glad I was that I am not so light, blowing off was not a pleasant prospect. Somewhat flatter terrain followed. How fast we went.

The campsite was still under construction but with enough space. In the kitchen we could linger with the peas from the road and an e-reader. The beach was missing, there were showers outside and two sleeping cyclists in the tent. Good night I shouted without answer.

A wet tent but a dry sunny day. Over a bridge where we passed a mini island. I met Siø and gave her a blushing wave. Yet the journey continued, across the next island. How well we went.

Apparently Merel was very attractive, unfortunately by a different species. The itchy red kisses weren’t really welcome. Another boat came. I started to have doubts. Finally I said goodbye to the ladies, I wanted to go home after all, after my own kind. There were many more of those. They left me on the boat with a message asking the finder to take me home.

We waved goodbye to Søby and followed the clearly marked route to Nakskov. A somewhat larger town on the sea. From here we would cycle a bit over the dike. Full of courage we started the gravel path.

Soon it was not easy anymore. Headwind where we had not expected it and on the dike. Indeed just the Netherlands. Poof that was tough. After hard work, sweating and almost tears, we arrived at the campsite. Poof there we sat floored. Someone arrived to help us. He introduced himself as Lollie. We found a suitable name now that we had arrived at Lolland. Now just relax. Tomorrow Lollie will travel a bit with us as a guide. Fun!

Big Hug

Merel & Monique

[English below]

Na een uur vertraging laat het m&m beestje ons net op het laatste moment weten dat hij al heimwee heeft. Hij blijft dus in de bus zitten om weer naar huis te keren. We misten hem meteen al. Maar goed, geen getreur, met frisse moed op de fiets, Flensburg uit.

Al snel vervloekten we iedereen die zei dat het hier op Nederland lijkt. Mensen, Nederland heeft dan misschien een paar heuvels in het zuiden, maar dat noemen we hier toch wel even anders. Onverwachte stijle stukken om te klimmen, waarbij je adem ergens achter je aanvliegt. Merel had er minder last van door de goede ademtechniek van Wim, dus…

Het weer hield zich goed. En zoals iemand ons waarschuwde (nu mag die persoon hard lachen) was 40 km inderdaad best heftig voor zo’n eerste dag. Maar uiteindelijk kwamen we er toch. Tent droog opgezet, een hutseklutsie in de pan, opgefrist in pyjama en uitgevloerd in bed.

Gekrijs in de nacht door het onaangename bezoek van spieren in Monique haar benen wat in de ochtend nog voor een lachertje zorgde.

Vol goede moed weer op de fiets. En zo waar, het lijkt te wennen, die heuveltjes. Nu nog maar 2x afgestapt. Op de hoogste punten zagen we het goudgeel koren en nooit is de zee ver weg. Prachtige huizen met nog mooiere tuinen. Helaas niet in formaat tiny house.

Regenpak aan, uit, ect. Douche was niet meer nodig. Ongepland precies op tijd voor de boot (anders 4 uur moeten wachten). De knappe robinson kaartjesknipper gaf ons helaas geen korting. Tussen de regendruppels door de tent opgezet op een plek boven op de berg met een uitzicht op de Oostzee. De zee die we nog niet gevoeld en geproefd hadden.

Dus na een heerlijke maaltijd (met vegan Griekse kaas! JAM) drie trappen afgelopen en kennis gemaakt met het keien strand. Genieten met de zon in onze toet.

“Help, help,” hoorde we. We begrepen er niets van maar het bleef aanhouden. Na goed zoeken zagen we het, daar lag Søby. Lachend vertelde het over zijn grote reisplannen. We hadden nog een plekje vrij in de tent dus nodigde we het uit om een einde met ons mee te reizen. Zo doende, zijn we weer een drietal.

Søby laat jullie graag de volgende keer weten wat we voor spannende dingen hebben beleefd.

Lieve groetjes

Monique en Merel

New mate: Søby

After an hour delay, the m & m toy lets us know at the last minute that he is already homesick. So he stays on the bus to return home. We missed him immediately. Anyway, don’t worry, with fresh courage on the bike, out of Flensburg.

We soon cursed anyone who said it resembles the Netherlands here. Folks, the Netherlands may have a few hills in the south, but we call that a bit different here. Unexpected steep parts for climbing, where your breath flies somewhere behind you. Merel was less bothered by Wim’s good breathing technique, so …

The weather held up well. And as someone warned us (now that person can laugh loudly) 40 km was indeed quite heavy for such a first day. But eventually we got there. The tent was set up dry, a fast meal in the pan, freshened up in pajamas and floored in bed.

Screeching in the night due to the unpleasant visit of muscles in Monique’s legs, which made for a laugh in the morning.

In good spirits back on the bike. And so true, it seems to be getting used to those hills. Now only got off twice. At the highest points we saw the golden yellow corn and the sea is never far away. Beautiful houses with even more beautiful gardens. Unfortunately not in tiny house size.

Rain suit on, off, ect. Shower was no longer necessary. Unscheduled right on time for the boat (otherwise have to wait 4 hours). The handsome robinson ticket cutter unfortunately did not give us a discount. Set up the tent between the raindrops on a spot on top of the mountain with a view of the Baltic Sea. The sea that we had not yet felt and tasted.

So after a delicious meal (with vegan Greek cheese! JAM) we walked three flights of stairs and we got to know the pebble beach. Enjoy with the sun in our toes.

“Help, help,” we heard. We didn’t understand but it persisted. After a good search we saw it, there was Søby. Laughing, it talked about his big travel plans. We still had a spot in the tent so we invited it to travel with us for an end. In doing so, we are a trio again.

Next time Søby would like to let you know what exciting things we have experienced.

Dear greetings Monique and Merel

[English below]

Eindelijk! Ik ben maar alvast op de fiets gaan zitten want die twee draaikonten liepen me alsmaar bijna over. We vertrekken veel eerder dan gepland, dat wachten is ook maar niets. Eerst een stop om een regenjas te kopen want Merel is niet echt handig bezig geweest door hem bij haar ouders te laten liggen. *Jaloers*. Ik heb op de valreep nog een poncho gekregen, geknipte plasticzak met een elastiekje, bedankt dan maar weer.

Via Haarlem zijn we op het gemakje naar Amsterdam gefietst. Mijn haren waaide elke keer voor mijn ogen want we hadden lekker wind mee. Toch keek ik mijn ogen uit.

In Amsterdam een heerlijke koffiestop en toen begon het eindeloze wachten. Het Westerpark was vermakelijk. Ik maakte kennis met Julia, een zeer smakelijke pasta dame. De Starbucks was daarna aangenaam, in een luxe stoel gekropen. Ze gingen me voorlezen uit hun boeken.

En om 23:15 was het zover! Merel stond half te springen, Monique was de kalmte en ik jojode daar een beetje tussenin. Bovenin en tegen de vooruit aangeplakt genoot ik van alle lichtjes. Oogjes toe. Snurkje hier, geeuwtje daar. Gemiddeld gezien hadden de dames redelijk geslapen. Half 6 in Hamburg waar we slurpend aan de koffie zaten.

Al de stress gleed van ons af toen voor de tweede maal de fietsen en bagage in de bus zaten. Ik vind het maar een groot avontuur. Vandaag zullen we 40km gaan fietsen, joehoe! We staan te trappelen om te trappen. Haha, tot snel lieve lezers!

Knuffel van mij,

Het M&M beestje ❤

Expectantly waiting

Finally! I got on my bike for the time being, because those two rotten asses kept running over me. We leave much earlier than planned, that waiting is nothing. First a stop to buy a raincoat because Merel has not been very handy by leaving it with her parents. *Jealous*. I got a poncho at the last minute, a cut plastic bag with a rubber band, thank you again.

Via Haarlem we cycled to Amsterdam. My hair was blowing in front of my eyes every time because we had a nice wind. Still I couldn’t believe my eyes. A wonderful coffee stop in Amsterdam and then the endless waiting began. The Westerpark was entertaining. I was introduced to Julia, a very tasty pasta lady. The Starbucks was pleasant after that, huddled into a luxurious chair. They were going to read to me from their books. And at 11:15 pm the time had come! Merel was jumping, Monique was calm and I was a bit in between. I enjoyed all the lights at the top and against the front. Eyes on. Snore here, yawn there. On average, the ladies had slept reasonably well. Half past five in Hamburg where we were sipping coffee. All the stress slipped away when the bikes and luggage were on the bus for the second time. I think it’s a great adventure. Today we will be cycling 40km, yoohoo! We can’t wait to kick. Haha, see you soon dear readers! A hug from me, The M&M toy ❤

[English below]

Een paklijst op de koelkast, de hele kamer vol met kampeerspullen, Monique en Merel er tussenin, lezend in hun nieuwe fietsgids: “Ostsee Radweg Dänemark. En ik zit klaar, nog net niet ingepakt gelukkig.

Maandag vertrek ik samen met Monique en Merel naar de grens bij Flensburg. Een nachtrit met de Flixbus die ons en de fietsen mee neemt. Ik mag vast in de handbagage, in de bagageruimte word ik misschien misselijk.

Voor de eerste keer op reis met anderen, spannend! Gelukkig hoef ik niet te fietsen en mag ik op de stuurtas genieten van het uitzicht. Iedereen heeft verteld dat Denemarken op Nederland lijkt maar ondanks de foto’s is het moeilijk in te schatten. Zolang er niet teveel heuvels zijn of hobbel paadjes vind ik het best. Ik wil er namelijk niet aftrillen. Hopelijk hoef ik niet te vaak mijn mini poncho aan, daar hou ik niet zo van. De vrouwen hebben een 3- persoonstent mee, luxe voor mij dus. Ook de stoeltjes gaan dit keer mee, ollé! Straks wordt het nog een 4 sterren reis. Nee, we gaan gewoon genieten.

Ik ga de dames nog even helpen met inpakken, ze vergeten anders mijn zonnebril enzo. Onderweg stuur ik af en toe wel een berichtje zodat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Ik ben wel klein maar wel erg sterk!

Lieve groetjes van mij,

Het m&m beestje

-xxx-

We can almost go!

A packing list on the fridge, the whole room full of camping gear, Monique and Merel in between, reading their new cycling guide: “Ostsee Radweg Dänemark. And I’m ready, fortunately not yet packed.

On Monday I will leave with Monique and Merel to the border at Flensburg. A night ride with the Flixbus including our bikes. I can take my hand luggage, but I might get nauseous in the luggage compartment.

Traveling with others for the first time, exciting! Fortunately, I don’t have to cycle and I can enjoy the view on the handlebar bag. Everyone has said that Denmark resembles the Netherlands, but despite the photos it is difficult to estimate. As long as there are not too many hills or bumpy paths, I think it’s fine. I don’t want to shake off. Hopefully I don’t have to wear my mini poncho too often, I don’t like that. The women have brought a 3-person tent, so luxury for me. Seats will also come along this time, ollé! Soon it will be a 4 star trip. No, we’re just going to enjoy.

I’m going to help the ladies with packing, otherwise they forget my sunglasses and stuff. On the way I will send a message so you don’t have to worry. I’m small but very strong! Dear greetings from me, The m & m toy -xxx-