Van Søby naar Lollie

[English below]

Heerlijk geslapen tussen de dames maar wat waren ze vroeg wakker. Vol enthousiasme begonnen ze aan de dag die al vrij pittig begon. De kaart gaf alleen de ‘stijle’ afdalingen aan die naar ons idee toch minder schuin gingen dan de stevige klimmetjes. Met een wolkje boven onze hoofden met een koffiegeur erin trapte we door richting pont. Weer exact op tijd, dus koffiestop op de boot.

En ja hor, Merel kreeg het voor elkaar om een lekke band te krijgen. De zuinige Hollander had bespaard op een nieuwe voorband, dat krijg je er nou van. Bandenplakspullen bleken vergeten te zijn. Ik kreeg er een hard hoofd in dat het goed zou komen, daar ben ik kei goed in. Toch kozen de dames ervoor eerst te lunchen, bij te komen en toen tussen een stortbui door een fietsenmaker te vinden. Na een uurtje, warme chocolademelk en raw bars met violen en koriander konden we er weer tegen aan.

Over een mega hoge brug. Wat was ik blij dat ik niet zo licht ben, eraf waaien was geen prettig vooruitzicht. Er volgde wat vlakker terrein. Wat gingen we lekker hard.

De camping was nog in aanbouw maar met voldoende plek. In de keuken konden we vertoeven met de doperwten van langs de weg en een e-reader. Het strandje was zoek, buiten waren buitjes en in de tent twee slapende fietsers. Welterusten riep ik maar zonder antwoord.

Een natte tent maar een droge zonnige dag. Over een brug waar we een mini eiland passeerde. Ik ontmoette Siø en zwaaide blozend naar haar. Toch ging de tocht door, dwars over het volgende eiland. Wat gingen we goed.

Merel was blijkbaar erg aantrekkelijk, jammer genoeg door een ander soort. De jeukende rode zoentjes waren niet echt welkom. Er kwam nog een boot. Ik begon te twijfelen. Uiteindelijk zei ik de dames gedag, ik wilde toch naar huis, naar mijn eigen soort. Daar waren er nog veel meer van. Ze lieten me achter op de boot met een boodschap of de vinder me thuis wilde brengen.

We zwaaide Søby uit en volgde de duidelijk aangegeven route naar Nakskov. Een wat groter stadje aan de zee. Vanaf hier zouden we een stuk over de dijk gaan fietsen. Vol moed begonnen we aan het grindjespad.

Al snel ging het niet makkelijk meer. Tegenwind waar we het niet hadden verwacht en op de dijk. Inderdaad net Nederland. Poef dat was afzien. Na bikkelen, zweten en bijna tranen kwamen we toch bij de camping. Poef daar zaten we gevloerd. Er kwam iemand aan om ons te helpen. Hij stelde zich voor als Lollie. Toepasselijke naam vonden we nu we op Lolland waren gearriveerd. Nu maar even bijkomen. Lollie reist morgen een stukje met ons mee als gids. Leuk!

Dikke knuffel

Monique en Merel

From Søby to Lollie (lollypop)

Slept wonderfully between the ladies, but they woke up early. Full of enthusiasm they started the day, which started quite spicy. The map only indicated the ‘steep’ descents which, in our opinion, were less inclined than the steep climbs. With a cloud above our heads with a coffee scent in it, we pedaled on towards the ferry. Exactly on time again, so coffee stop on the boat.

And yes, Merel managed to get a flat tire. The thrifty Dutchman had saved on a new front tire, that’s what you get from it. Tire repair equipment turned out to be forgotten. It made me hard to believe that it would be okay, I am very good at that. Yet the ladies chose to have lunch first, to relax and then to find a bicycle repairer amid a downpour. After an hour, hot chocolate and raw bars with violins and coriander, we were ready for it again.

About a mega high bridge. How glad I was that I am not so light, blowing off was not a pleasant prospect. Somewhat flatter terrain followed. How fast we went.

The campsite was still under construction but with enough space. In the kitchen we could linger with the peas from the road and an e-reader. The beach was missing, there were showers outside and two sleeping cyclists in the tent. Good night I shouted without answer.

A wet tent but a dry sunny day. Over a bridge where we passed a mini island. I met Siø and gave her a blushing wave. Yet the journey continued, across the next island. How well we went.

Apparently Merel was very attractive, unfortunately by a different species. The itchy red kisses weren’t really welcome. Another boat came. I started to have doubts. Finally I said goodbye to the ladies, I wanted to go home after all, after my own kind. There were many more of those. They left me on the boat with a message asking the finder to take me home.

We waved goodbye to Søby and followed the clearly marked route to Nakskov. A somewhat larger town on the sea. From here we would cycle a bit over the dike. Full of courage we started the gravel path.

Soon it was not easy anymore. Headwind where we had not expected it and on the dike. Indeed just the Netherlands. Poof that was tough. After hard work, sweating and almost tears, we arrived at the campsite. Poof there we sat floored. Someone arrived to help us. He introduced himself as Lollie. We found a suitable name now that we had arrived at Lolland. Now just relax. Tomorrow Lollie will travel a bit with us as a guide. Fun!

Big Hug

Merel & Monique