Naar Santiago de Compostela (22km)

Het werd een rustige avond, we aten maar met ze drieën in de herberg en konden op tijd naar bed. Helaas had ik last van mijn spronggewricht en werd het er in de nacht niet beter op. Veel wakker gelegen met pijn en waarschijnlijk toch wat zenuwen voor deze dag.

Om 6 uur stonden we alweer, voor de laatste keer samen, bepakt en met slaperige hoofden. Naar de sterren kijken was nog altijd een cadeautje voor de hoofdlampen aan gingen.

Het was een mooie wandeling, maar mijn voet werkte niet echt mee. Ik had al zoveel kilometers gelopen, de laatste 10 moesten toch ook wel lukken. Rustig, stap voor stap. Oké ik liep niet mank, maar fijn voelde het niet.

Dus genoot ik nog maar even van de omgeving. De geur van de eucalyptusbomen was verfrissend en de zon tussen de bladeren door maakte het een mooi schilderij.

De intocht Santiago in was lang maar we wisten dat we er waren. Tussen alle toeristen door en de vele souvenirkramen kwamen we uiteindelijk op het plein voor de kathedraal uit. Opgelucht, vrolijk, vol ongeloof en verhit.

De wachtrij erna van een uur voor het credential was de moeite waar. Toch nog een paar bekende mensen om gedag tegen te zeggen. Nog een laatste beproeving naar de albergue die jammer genoeg voor mij, buiten het centrum op een heuvel lag.

Een laatste maal samen en een bezoekje aan de kathedraal. Helaas stond hij van binnen vol met stijgers. We zeiden elkaar gedag en daar liep ik, alleen door de straatjes van deze grote stad. Ik moet nog even landen, maar dat komt vast wel goed. Ik heb het gehaald! Meer dan 790km over een geweldige route.

Maar 1 ding heb ik wel geleerd, je kunt je nog zo goed laten informeren, geloof het allemaal niet. Alles pakt toch anders uit dan wat men zegt 😉

986