Ik loop al drie dagen op de Höga Kustenleden, de tijd gaat enorm snel.
De dag ervoor vertelde ik nog aan Monique dat boven het station van Örnsköldsvik een hoge skiskans staat. Zij heeft vorig jaar op dat station de halve nacht moeten doorbrengen. Nu mocht ik de eerste dag meteen gaan klimmen, nog net even hoger dan die piste. Om daarna weer recht omlaag te mogen. Een goed voorproefje.
Al snel ging ik van de route af om bij de outdoorwinkel 3 km verderop een nieuwe waterfilter te halen. Die van mij ging te langzaam. Ik was veel te vroeg dus heb daar nog lekker in het zonnetje gezeten. Wel gelukkig uit de wind want die is momenteel ijzig koud. Na de koop besloot ik om via de andere kant van de berg terug naar de route te gaan. Ik volgde leuk de wandelroute met de veronderstelling dat dit het pad was wat ik op mijn kaart zag. Helaas, in plaats van om de berg, belandde ik erop. Een stukje van drie kwartier werd uiteindelijk twee uur. Een goed begin zullen we maar zeggen.
Op een gegeven moment kwam ik de onderhoudsploeg van de route tegen. Vrijwilligers die met verf, zagen en snoeischaren het pad weer zichtbaar maakten. Tack så mycket!
Ik eindigde doodop bij de Bodvikstuga, helaas kon ik eerder geen geschikte plek vinden. Binnen was het er bloedheet en er waren al drie mannen. Twee bleken Nederlanders te zijn, de ander een Duitser. Later kwam er nog een Duits stel dus het was lekker druk.
De tweede dag sloop ik om zes uur de stuga uit, niet veel later volgde het Duitse stel dat de trein moest halen. Veel van de mensen die ik tegenkom zijn al met hun terugreis bezig. Logisch natuurlijk. Ook de Duitse vrouw die ik bij de supermarkt trof en waar ik een uur mee heb zitten praten. Erg leuk om haar ervaringen te horen.
Na weer veel weg, dat valt me af en toe wel een beetje zwaar, kwam ik in het Skuleskogens Nationalpark. Wow, wow, wow. Echte oerbossen en ruig terrein! Bij de eerste campingplek vond ik een plekje aan de zee. Ik bleef de enige ook al had ik wel bijna een hond in de tent die iets te enthousiast verstoppertje wilde spelen.
Ik heb nog steeds best last van mijn heupen. Mijn tas is wat zwaarder dan anders doordat ik meer water mee moet sjouwen. Dat maakt het slapen soms wat lastig. Daarom op dag drie echt rustiger aan.
Ik was weer vroeg wakker en had het park bijna voor mezelf. De bekende kloof lag bovenaan een berg dus ik mocht eerst een flinke ochtend workout ondergaan. Grote rotsen, mega boomwortels, losse keitjes en loopplankjes.
De Slåttdalsskrevan (kloof) was enorm. Gelukkig was hij nog niet afgesloten want ik las dat ze bezig zijn de route om te leiden omdat er toch soms stenen omlaag komen. Er was nog een jongen foto’s aan het maken waardoor die van mij iets meer diepte kregen 😉
Na een net zo stijle afdalen volgden vooral veel loopplanken, wat het lopen een stuk gemakkelijker maakte. Om negen uur liep ik het park uit en toen begon de parkeerplaats net vol te lopen met dagwandelaars.
Uiteindelijk heb ik aan een meertje een mooie tentplek gevonden voor de nacht. Tot nu toe heb ik een privé meer waar ik al even in gedipt heb. Eindelijk! De zon schijnt en er staat hier gelukkig niet zoveel wind. Nu lekker de beentjes omhoog om morgen de Skuleberget te beklimmen? Of misschien wel niet… =p
Fijne pinksteren!
Liefs Merel
Wat is het toch fijn om op deze manier met je mee te reizen. En wat ben jij de afgelopen jaren in alle opzicht gegroeid.
Een uur praten met een Duitse vrouw hopenlijk in het Engels?
Hi hi😂
Kijk al uit naar je volgende blog heerlijk 😋
Mijn Duits rijkt niet al te ver zoals je weet 🤣 knuffels
Weer mooi verhaal Merel. Ik lees dat het wandelen lichamelijk veel van je vergt. Het lijkt me meer op het beoefenen van een topsport. Heerlijk dat je zo kunt genieten van het zijn in “jouw” Zweden. Waar je helemaal tot leven komt. Foto’s zijn trouwens ook mooi.
Dankjewel Lex. Leuk om je reacties te lezen!
Hoi Merel, vandaag al je berichten aan het lezen prachtige foto’s! Hoop dat je een lekker wandelritme vind! Genietze daar en groetjes, Jeroen
Hej! Dankjewel Jeroen =)